Διαβάστε περισσότερα »

Ναί, εἶναι κάπως περίεργος αὐτὸς ὁ τίτλος, καλοί μου φίλοι, τὸ καταλαβαίνω. Ἀλλὰ δὲν θὰ μποροῦσε νὰ εἶναι διαφορετκὸς προκειμένου νὰ περιγράψει μία κατάσταση καὶ μάλιστα πολὺ σπουδαία, ἡ ὁποία ἔχει νὰ κάνει μὲ τὴν ἀθῳότητα. Ἀλλ’ ἂς πάρουμε τὰ πράγματα μὲ τὴ σειρά τους…

Διαβάστε περισσότερα »

Πάντοτε υπήρχε η αμαρτία της σαρκός, πάντοτε οι άνθρωποι δελεάζονταν από την αμαρτία αυτή, και πολλοί ήταν εκείνοι οι οποίοι παρασύρονταν στην ακολασία, στην ασωτία, στη σαρκολατρία, και χάνονταν. Αλλά στα χρόνια μας αυτό ξεπέρασε κάθε όριο.

Και αυτοί ακόμη οι χριστιανοί που πιστεύουν έχουν επηρεασθεί κατά τέτοιο τρόπο, που κι όταν ακόμη θα θελήσουν να εξομολογηθούν αμαρτία τέτοιους είδους, είτε από συνήθεια είτε επειδή έχουν κάποιες μικροτύψεις, στο βάθος δεν μπορούν να νιώσουν ότι πρόκειται περί αμαρτίας, σοβαροτάτης αμαρτίας, και ότι χρειάζεται να μετανοήσουν. Αυτό είναι ακόμη χειρότερο.

Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από την αμαρτία αυτή καθ’ εαυτή. Αλλά το να μη νιώθει κανείς την αμαρτία ως αμαρτία, και επομένως να μην υπάρχει ελπίδα μετανοίας ή και αν υπάρξει μια κάποια μετάνοια θα είναι ψευτομετάνοια, αυτό είναι ακόμη χειρότερο, πολύ-πολύ χειρότερο. Αμάρτησες; Αν μετανοήσεις, ο Θεός θα σε σώσει. Αλλά αν δεν μετανοήσεις; Κάνε όσα θέλεις άλλα πράγματα. Ας πούμε, σου ήλθε κάποια στιγμή ζήλος να μαρτυρήσεις, να θυσιάσεις τον εαυτό σου για τους άλλους, για τον Θεό. Κι αν ακόμη παραδώσεις τον εαυτό σου σε θάνατο, χωρίς όμως να μετανοήσεις μέσα σου για την αμαρτία αυτή, δεν έκανες τίποτε. Η αμαρτία μένει.

Διαβάστε περισσότερα »

Tό πιό εὔκολο πρᾶγμα εἶναι νὰ βάλεις μία ταμπέλα στοὺς ἄλλους. Τὸ πιὸ δύσκολο –ἄν βέβαια θέλεις νὰ εἶσαι εἰλικρινὴς– εἶναι τὸ νὰ δώσεις «ταυτότητα» στὸν ἑαυτὸ σου. Τὸ «ἐδιζησάμην ἐμεωυτὸν» (=ἔψαξα βαθειὰ νὰ βρῶ τὸν ἑαυτό μου) καὶ τὸ σωκρατικὸ «γνῶθι σαυτὸν» παραμένουν τὰ μεγαλύτερα πνευματικὰ ἀθλήματα τοῦ ἀνθρώπου. Δύσκολο κανεὶς νὰ ἀνιχνεύσει τὴ δική του ψυχὴ, νὰ εἰσχωρήσει στοὺς μαιάνδρους τοῦ πνεύματὸς του καὶ νὰ βρεῖ τὴν πρωταρχικὴ σύσταση τῆς ὑπαρξιακῆς του ταυτότητος. Προσωπικά, ἐπειδὴ δὲν θέλω νὰ ἑτεροκαθορίζομαι, ἀποφεύγω νὰ προσαρμόζομαι. Ἡ ὅποια ἔνταξη –κατ’ ἐμὲ– εἶναι μορφὴ ὑποταγῆς, ἔστω σὲ κολοβωμένη μορφή. Ἀκόμη καὶ ἡ προσαρμογὴ σὲ καταστάσεις τοῦ παρόντος μοῦ προκαλεῖ δυσφορία. Αὐτὸ δὲν μὲ ἐμποδίζει νὰ βλέπω μὲ καθαρὴ ματιὰ ὅσα ἐνδεχομένως θὰ γίνουν μελλοντικά. Μάλιστα, γιὰ νὰ εἶμαι πιὸ κοντὰ στὸ μέλλον, τρέφομαι πνευματικὰ περισσότερο ἀπὸ τὸ παρελθὸν. Σὰν τὸν Καβάφη δὲν ἐμπνέομαι ἀπὸ τὸ παρόν, ποὺ σήμερα εἶναι τόσο θολό, ὥστε νὰ μ’ ἐμποδίζει νὰ βλέπω ὅσα θὰ ἔλθουν – συχνὰ κατακέφαλα! Τὸ παρελθὸν δὲν εἶναι πίσω, ὅπως πιστεύουν οἱ πολλοὶ. Εἶναι πάνω καὶ γι’ αὐτὸ προσφέρει καλύτερες ὀπτικὲς δυνατότητες.

Διαβάστε περισσότερα »