Ἡ Μεγάλη Τεσσαρακοστή εἶναι εἰκόνα τοῦ παρόντος αἰῶνος, μέσα στόν ὁποῖο οἱ πεπτωκότες ἄνθρωποι ἑτοιμαζόμαστε γιά τόν μέλλοντα αἰώνα, τίς πύλες τοῦ ὁποίου μᾶς ἄνοιξε ἡ ἄκρα ταπείνωση καί ἡ ἄπειρη ἀγάπη τοῦ Θεοῦ μέ τόν σταυρό, τήν ταφή καί τήν ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ. Τά γεγονότα αὐτά τά ζοῦμε τελετουργικά κατά τήν Μεγάλη Ἑβδομάδα. Θά ἔπρεπε, βέβαια, νά τά ζοῦμε καί ἐμπειρικά μέσα στή δική μας ὕπαρξη, νά τά ζοῦμε σάν δική μας ἑκούσια σταύρωση, δική μας ταφή καί ἀνάσταση, νά προσλάβουμε δηλαδή ὡς ἦθος, ὅσο χωροῦμε, τήν ταπείνωση καί τήν σταυρική ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ.
Ἡ ἀσκητική μέθοδος γιά τήν ἀπόκτηση αὐτῶν τῶν ἀρετῶν φέρνει τήν ἀνθρώπινη λογική, ἡ ὁποία συνήθως δομεῖται πάνω στήν φιλαυτία τοῦ πεπτωκότος ἀνθρώπου, σέ ἐρωτήματα καί ἀπορίες. Θά ἀναφερθοῦμε στά γεγονότα τῆς Μεγάλης Ἑβδομάδος, γιά τά ὁποῖα μᾶς ἑτοιμάζει ἡ Μεγάλη Τεσσαρακοστή, γιά νά ἐξετάσουμε ἕνα ἐρώτημα πού δημιουργεῖ ἀπορίες.
