Για τον Κυπριανό που “έφυγε” στο δυστύχημα των Τεμπών μιλούν οι γονείς του και τ’ αδέλφια του, στην εκπομπή “Καθρέφτης” του ΡΙΚ, με την δημοσιογραφική επιμέλεια του Παναγιώτη Δημόπουλου.
Η ελληνική οικογένεια υπό παραίτηση (Βασίλης Καραποστόλης, Ομότ. Καθηγητής Πολιτισμού και Επικοινωνίας τού Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών)
(1,596 άτομα το έχουν διαβάσει)
![](https://alopsis.gr/wp-content/uploads/2023/04/Koinwnia2-e1682076212781.png)
Οι γονείς σήμερα διστάζουν να πουν στο ανήλικο παιδί τι είναι ωφέλιμο και τι βλαβερό, αφού οι ίδιοι αμφιβάλλουν για όλα, κάτι που είναι εντελώς της μόδας. Αν όμως ως γονιός μιμείσαι τους νέους, δεν μπορείς να επιδράσεις πάνω τους. Κι εκεί είναι το πρόβλημα
Άλλοτε στην Ελλάδα, ενώ η κοινωνία διαμελιζόταν, μέσα στα σπίτια η συσπείρωση των ατόμων κρατούσε καλά. Την ώρα που τα κόμματα, οι παρατάξεις, τα συμφέροντα συγκρούονταν μεταξύ τους, η οικογένεια μαζεμένη γύρω από το τραπέζι επιβεβαίωνε πως τα μέλη της θα ζούσαν συνασπισμένα και με οδηγό τους ένα ομαδικό ένστικτο επιβίωσης.
Την εγγύηση την έδιναν οι γονείς, και τα παιδιά δεν είχαν παρά να τη δεχτούν. Να όμως που οι καιροί άλλαξαν τόσο πολύ ώστε σήμερα οι γονείς μπροστά στα παιδιά τους μασάνε τα λόγια τους. Φοβούνται μήπως κάνουν κάποιο ασυγχώρητο λάθος.
Η αμαρτία τού πολέμου – Ζωοποιός πόλεμος (Πρωτοπρ. Θωμάς Βαμβίνης)
(583 άτομα το έχουν διαβάσει)
![](https://alopsis.gr/wp-content/uploads/2023/04/Theologia-3.png)
Ἡ ἁμαρτία τοῦ πολέμου
Ἡ πυκνή εἰδησεογραφία δημιουργεῖ ἐθισμούς. Χειρότερος εἶναι ὁ ἐθισμός στίς εἰδήσεις γιά ἄδικους φόνους, στά πεδία τῶν μαχῶν ἤ στίς βομβαρδιζόμενες πόλεις.
Οἱ πολεμικές εἰδήσεις ὅμως δέν δείχνουν μόνον κτήρια νά βομβαρδίζονται καί νά γκρεμίζονται, οἱ ἴδιες (σέ ἄλλο πεδίο) γκρεμίζουν καί «βεβηλώνουν» εἰκόνες τῆς ἐκκλησιαστικῆς συναξαριακῆς μας μνήμης. Ἡ ἔρημος, μέσα στήν πνευματική μας παράδοση, εἶναι ταυτισμένη μέ τήν ἡσυχία, τούς λιπόσαρκους ἐρημίτες, τούς προσευχόμενους ἀντιπάλους τῆς ἰδιοτέλειας, τούς καλλιεργητές τῶν σπερμάτων τῆς ἀγάπης, πού ἐγκατέσπειρε μέσα στήν φύση μας ὁ Θεός. Τώρα τήν βλέπουμε νά γίνεται πρῶτα τόπος κοσμικῶν διασκεδάσεων, κατόπιν θέατρο φονικῶν τρομοκρατικῶν ἐπιθέσεων καί στήν συνέχεια πεδίο αἱματηρῶν στρατιωτικῶν ἐπιδρομῶν, μέ ἀσυγκράτητο μίσος, τό ὁποῖο τροφοδοτοῦν ἐθνικά συμφέροντα ἤ ἐθνικά δίκαια ἤ ἀκόμη ἀγωνίες ἐθνικῆς ἐπιβίωσης.
Πάντως, στά τελευταῖα γεγονότα τῆς Μέσης Ἀνατολῆς εἶναι χαρακτηριστική ἡ συντομία μέ τήν ὁποία ὁ θύτης γίνεται θύμα καί τό θύμα θύτης· τό πῶς τό ἐθνικό δίκαιο χάνεται μέσα στήν ἀγριότητα μιᾶς τρομοκρατικῆς ἐπίθεσης καί πῶς τό δικαίωμα στήν αὐτοάμυνα ἐξανεμίζεται ἀπό τούς φόνους τῶν ἀμάχων, κυρίως τῶν παιδιῶν.
Ἡ ἔρημος τοῦ Ἄθω, μέ τό δυναμικό πνευματικό της περιεχόμενο, μᾶς ἄφησε μιά σημαντική μαρτυρία γιά τήν μεγάλη ἁμαρτία τοῦ πολέμου. Εἶναι τοῦ ὁσίου Σωφρονίου τοῦ ἁγιορείτου, ὁ ὁποῖος γράφει:
Κυριακή ΙΓ’ Λουκά: Για τον πλούτο και την αιώνια ζωή (Άγιος Κύριλλος, αρχιεπίσκοπος Αλεξανδρείας)
(680 άτομα το έχουν διαβάσει)
![](https://alopsis.gr/wp-content/uploads/2023/04/Theologia-3.png)
[Λουκ. 18, 18-27]
«Καὶ ἐπηρώτησέν τις αὐτὸν ἄρχων λέγων, Διδάσκαλε ἀγαθέ, τί ποιήσας ζωὴν αἰώνιον κληρονομήσω; (: Κάποιος άρχοντας της συναγωγής Τον ρώτησε το εξής: “Διδάσκαλε αγαθέ, τι να κάνω για να κληρονομήσω την αιώνια ζωή;”)· εἶπεν δὲ αὐτῷ ὁ ᾽Ιησοῦς, Τί με λέγεις ἀγαθόν; οὐδεὶς ἀγαθὸς εἰ μὴ εἷς ὁ Θεός (: του είπε τότε ο Ιησούς: “Αφού απευθύνεσαι σε εμένα νομίζοντας ότι είμαι ένας απλός άνθρωπος, γιατί με ονομάζεις ‘’αγαθό’’; Κανείς δεν είναι από μόνος του απολύτως αγαθός παρά μόνο ένας, ο Θεός”)» [Λουκ. 18, 18-19].
Φοιτητές Ιατρικής: Απορρίψτε την κουλτούρα του θανάτου και αγκαλιάστε τη ζωή!
(690 άτομα το έχουν διαβάσει)
![](https://alopsis.gr/wp-content/uploads/2023/04/Bioithiki2-e1682076525596.png)
Συντάχθηκε από Φοιτητές Ιατρικής του Οχάϊο
Αυτή η εγκυμοσύνη σας ήταν προγραμματισμένη ή απρογραμμάτιστη; Επιθυμητή ή ανεπιθύμητη; Από τους χειρουργούς, γυναικολόγους έως τους ανειδίκευτους γιατρούς της πρωτοβάθμιας περίθαλψης, κάθε γιατρός που έχετε συναντήσει στη ζωή σας έχει κάνει αυτήν την ερώτηση κάποια στιγμή στην καριέρα του σε μια έγκυο γυναίκα.
Υπάρχουν, άλλωστε, σημαντικοί ιατρικοί λόγοι για να γνωρίζουμε την απάντηση. Οι απρογραμμάτιστες εγκυμοσύνες συνήθως έχουν υψηλότερα ποσοστά επιπλοκών. Αλλά για ένα φοιτητή, καινούργιο στον κόσμο της κλινικής πρακτικής, δεν υπάρχει πιο δύσκολη εμπειρία από το να παρακολουθεί το τρόπο που αυτή η ερώτηση, η μια μοναδική λέξη, μπορεί να αλλάξει τόσο δραστικά την εξέταση που ακολουθεί.
“Ανεπιθύμητο” – η λέξη που αλλάζει τα πάντα. Δεν ρωτάμε πλέον με χαρά για το πότε θα γεννηθεί, πώς θα το πούμε, αν κλωτσάει, σε ποιο παιδικό σταθμό θα πάει ή γενικά τι κάνει το «μωρό». Σαν από ένστικτο, μιλάμε αυστηρά για το «έμβρυο», διαπιστώνουμε μία «καρδιακή δραστηριότητα» και όχι τους χτύπους της καρδιάς του και δεν τολμούμε να ρωτήσουμε ποιο θα είναι το όνομα της μικρής. Μόνο μια εκπαίδευση που τοποθετεί ύποπτα τα συμφέροντα μιας μητέρας ενάντια σε εκείνα του παιδιού της θα ανεχόταν αυτό το διχασμό…
Πώς μπορούμε, ως μελλοντικοί γιατροί, να διεκδικούμε αξιοπιστία στην επιδίωξή μας να διατηρήσουμε την ανθρώπινη ζωή, εάν αναγκαζόμαστε να την ευτελίζουμε όταν παίρνει τη μορφή «ανεπιθύμητου παιδιού»; Πώς μπορούμε να αποκαλούμε τους εαυτούς μας «γιατρούς» όταν αγνοούμε τη γραμμή που οι πρόγονοί μας είχαν την ηθική διαύγεια να χαράξουν στον Ιπποκράτειο όρκο; «Επιπλέον, δεν θα δώσω κανένα φάρμακο σε καμία έγκυο γυναίκα, με σκοπό να καταστρέψω το παιδί» Αυτή η στάση μας δεν υπονομεύει την ίδια την θεραπευτική αποστολή μας; Δε λειτουργούμε σα λύκοι με προβιά προβάτου;