Ο άνθρωπος είναι πρόσωπο και όχι άτομο. Αυτή είναι η θέση της Ορθοδόξου χριστιανικής ανθρωπολογίας για την υπόσταση «άνθρωπος».
Ο χριστιανός είναι ατοµιστής; (Αρχ. Κύριλλος Κωστόπουλος, Ιεροκήρυκας Ι. Μ. Πατρών)
Δημοσιεύθηκε στις 27 Φεβρουαρίου, 2024
Δίδαξόν με τα δικαιώματα των άλλων (Γιάννης Πανούσης, Καθηγητής εγκληματολογίας)
Δημοσιεύθηκε στις 26 Φεβρουαρίου, 2024
Άσχημα θά ’ταν να ζήσει κι αυτή ένα παραμύθι, ν’ αφήσει τον κόσμο της, ν’ανεβεί πάνω στα σύννεφα;
Ευάγγ. Αυδίκος, Δρολάπι
Το ερώτημα κρίσιμο. Ποιος διαθέτει πρωτογενώς, κι όχι κατά παραχώρηση, την εξουσία απονομής κι αναγνώρισης δικαιωμάτων στον Άνθρωπο;
Η θρησκεία πρεσβεύει ότι μόνον ο πανάγαθος Θεός έχει δικαιώματα επί των πλασμάτων που δημιούργησε και ειδικά για τον Άνθρωπο έστειλε και τις 10 εντολές για να του θυμίσει και τις υποχρεώσεις του.
Η απρόσωπη Φύση διεκδικεί τα δικαιώματά της (προστασία περιβάλλοντος, πανίδας, χλωρίδας) και τιμωρεί σκληρά όσους τα παραβιάζουν (πλημμύρες, σεισμοί, κλιματική αλλαγή κλπ).
Η σύγχρονη οργανωμένη συμπεριληπτική κοινωνία αναζητεί -κυρίως μέσω του κοινωνικού συμβολαίου- τρόπους αρμονικού συμβιβασμού των επιμέρους (ατομικών και κοινωνικών) δικαιωμάτων με στόχο την ειρηνική συνύπαρξη.
Ο Νόμος δια του “σοφού” νομοθέτη, καλείται να αναγνωρίσει (ατομικά και πολιτικά) δικαιώματα, γνωρίζοντας εκ των προτέρων ότι μόνον η σχετικοποίησή τους (σε ειδικές περιπτώσεις κρίσης ή σύγκρουσης) μπορεί να λειτουργήσει υπέρ του συνόλου.
Καθώς τις βουλές του Θεού και της Φύσης δεν τις γνωρίζουμε περιοριζόμαστε στην αποκρυπτογράφηση των σκέψεων/αποφάσεων της Κοινωνίας και του Νομοθέτη.
Η αδικία τού δικαιωματισμού (Πρωτοπρ. Θωμάς Βαμβίνης)
Δημοσιεύθηκε στις 26 Φεβρουαρίου, 2024
Στήν Ἐκκλησία ὅλα τά θέματα τά βλέπουμε μέσα στό φῶς τῆς θεολογίας της, τά ἑρμηνεύουμε μαθητεύοντας στόν λόγο τῶν Ἀποστόλων καί τῶν ἁγίων Πατέρων. Δέν ὑπάρχει τμῆμα τῆς κτίσης στό ὁποῖο δέν εἶναι παρών ὁ Θεός. Δέν ὑπάρχει οὔτε ἀπειροελάχιστο μέρος τοῦ ἀτόμου τῆς ὕλης τό ὁποῖο νά εἶναι ἔξω ἀπό τήν δημιουργική, συντηρητική καί προνοητική ἐνέργεια τοῦ Θεοῦ. Ὁπότε, δέν μποροῦμε νά δοῦμε τήν ζωή μας, τήν ζωή τῶν ἀνθρώπων, ἔξω ἀπό τόν δημιουργικό λόγο τοῦ Θεοῦ.
Εἶναι φανερό, σέ συνάφεια μέ τά παραπάνω, ὅτι δέν μποροῦμε νά δοῦμε ἔξω ἀπό τό φῶς τῆς θεολογίας οὔτε τόν πολιτικό γάμο τῶν ὁμοφυλοφίλων. Τό ὅτι εἶναι πολιτικός καί ὄχι ἐκκλησιαστικός γάμος δέν ἀφαιρεῖ τήν δυνατότητα καί τό δικαίωμα ἀπό τούς ποιμένες καί τά μέλη τῆς Ἐκκλησίας νά τόν κρίνουν μέ κριτήρια θεολογικά, πέρα ἀπό τίς συνταγματικές καί νομικές περιπλοκές πού δημιουργεῖ. Βέβαια, μιά τέτοια κριτική, ἀπευθύνεται σέ ὦτα ἀκουόντων πιστῶν· δέν εἶναι γι’ αὐτούς πού ἔχουν ἐπιλέξει νά ζοῦν ἔξω ἀπό τήν Ἐκκλησία, σέ κόσμο μονοδιάστατα ὑλικό, χωρίς θεολογική προοπτική.
Θά δοῦμε, λοιπόν, τήν θεολογική αἰτιολόγηση τῆς ὁμοφυλοφιλίας μέσα ἀπό τήν γνωστή ἀναφορά τοῦ ἀπ. Παύλου στήν πρός Ρωμαίους ἐπιστολή. Προηγουμένως, ὅμως, θά παραθέσουμε μιά περιγραφή τῆς καταστάσεως πού ἐπικρατεῖ σήμερα στόν κόσμο, παίρνοντάς την ἀπό δύο ἄρθρα· ἑνός ψυχιάτρου (τοῦ Μ. Μελετιάδη) καί ἑνός καθηγητή Γεωπολιτικῆς καί Σύγχρονων Στρατιωτικῶν Τεχνολογιῶν (τοῦ Κ. Γρίβα), πού ἀναρτήθηκαν στήν σελίδα slpress.gr.
Το λάθος που κάνουν πολλοί νομίζοντας ως αρετή την μικροψυχία (Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης)
Δημοσιεύθηκε στις 25 Φεβρουαρίου, 2024
Σχετικὰ μὲ αὐτό, βρίσκονται σὲ πλάνη πολλοί, ὅσοι νομίζουν γιὰ ἀρετὴ τὴν ὀλιγοψυχία καὶ τὴν ὑπερβολικὴ λύπη ποὺ τοὺς συνοδεύει ὕστερα ἀπὸ τὴν ἁμαρτία, μὴ γνωρίζοντας ὅτι αὐτὴ προέρχεται ἀπὸ κρυφὴ ὑπερηφάνεια καὶ πρόληψι, ποὺ ἔχουν κάνει θεμέλια πάνω στὴν ἐλπίδα καὶ στὸ θάρρος ποὺ ἔχουν στὸ ἑαυτό τους καὶ στὶς δυνάμεις τους.
Γιατί υφίσταται ο θάνατος; (Αρχιμανδρίτης Ζαχαρίας Ζάχαρου, Ιερά Μονή Τιμίου Προδρόμου Έσσεξ Αγγλίας)
Δημοσιεύθηκε στις 25 Φεβρουαρίου, 2024
Ο Σαρκωμένος Λόγος με τον Θάνατο και την Ανάστασή Του καταδυνάστευσε την εξουσία του ίδιου του θανάτου, ελευθερώνοντας τους ζώντας αλλά και τους τεθνεώτας από τα δεσμά της ακοινωνησίας με τη Ζωή. Ο θάνατος στην πραγματικότητα υπηρετεί. Υπάρχει (δεν κυριαρχεί δηλ.) στην ζωή του ενάρετου Χριστιανού. Ο πιστός κοιμάται και αναπαύεται εν αναμονή της Δευτέρας και ενδόξου Παρουσίας, συμμετέχοντας στο χαρμόσυνο γεγονός της Ανάστασης, όπου θα βρίσκεται σε τέλεια κοινωνία με τον Τριαδικό Θεό. Γιατί όμως μετά το γεγονός της Ανάστασης ο άνθρωπος «γεύεται» τον θάνατο; Διότι το αναπόφευκτο συμβάν της φθαρτότητας αποτελεί προϋπόθεση για την τελείωση του χριστιανού, καθώς με αυτόν τον τρόπο ακολουθεί τα βήματα του Κυρίου μας και ολοκληρώνεται στο «καθ’ομοίωσιν». Με τον Αρχιμ. Ζαχαρία Ζάχαρου.
