Χάπι της επόμενης ημέρας – Η φαρμακευτική ουσία Ulipristal

Για να ελαχιστοποιηθούν οι πιθανότητες εγκυμοσύνης μετά την «απροφύλακτη» σεξουαλική επαφή. Η φαρμακευτική ουσία Ulipristal.

Η ανθρώπινη ζωή αρχίζει κατά τη σύλληψη ή αλλιώς κατά τη γονιμοποίηση με τη δημιουργία του μικρότατου μονοκύτταρου ανθρώπου, του ζυγώτη. Ο πρώιμος αυτός άνθρωπος λίγες μέρες αργότερα εμφυτεύεται ως βλαστοκύστη στη μήτρα της μητέρας του, εφόσον το ενδοθήλιό της είναι κατάλληλα ανεπτυγμένο. Κάποιες χημικές ουσίες αδυνατίζουν το ενδοθήλιο της μήτρας,  δημιουργούν συνθήκες ασφυξίας και υποθρεψίας για το μικρότατο μωρό με συνέπεια αυτό να οδηγείται τελικά στο θάνατο. Καίτοι αυτό θεωρείται ίσως «επιτυχία», ωστόσο σε αυτό αντιτίθενται όλοι όσοι σέβονται την ανθρώπινη ζωή από την πρώτη κιόλας στιγμή της δημιουργίας της.

Διαβάστε περισσότερα »

Κτηνολάτρες και ανθρωπομάχοι (Κώστας Στούπας)

“Εσείς εδώ πιο πολύ αγαπάτε τα σκυλιά και τις γάτες παρά τα παιδιά…” μου είπε ο Ρατζάβ (ή κάπως έτσι) την ώρα που περνούσαμε έξω από το τεράστιο “πετ-σοπ” (μεγαλύτερο από το μίνι μάρκετ της γειτονιάς) καθ’ οδόν προς το χρωματοπωλείο προκειμένου να διαλέξουμε χρώματα για το βάψιμο του σπιτιού.

Διαβάστε περισσότερα »

Κυριακή ΙΑ΄ Λουκά (Αγίων Προπατόρων): Περί κλήσεως Θεού (Αντίοχος ο Πανδέκτης)

Σήμερα, Κυριακή των Προπατόρων, διαβάζεται η παραβολή του Δείπνου, από το κατά Λουκά Ευαγγέλιο (Λουκ.,14,16-24). Ο Θεός απευθύνει το προσκλητήριό του σε όλους ανεξαιρέτως τους ανθρώπους, δίχως διακρίσεις. Αλλά δεν αρκεί η κλήση του, καθώς πρέπει να γίνει δεκτή. Για την ανταπόκριση ευθύνεται ο καθένας προσωπικά. Ο καθένας είναι ελεύθερος να δεχτεί ή να απορρίψει την πρόσκληση του Θεού. Διαβάστε περισσότερα »

Διατηρητέα μνήμη τού Άθω (Πρωτοπρ. Θωμάς Βαμβίνης)

Κάποια ἀπό τά παλιά περιοδικά διατηροῦν καί σήμερα τήν ἀξία τους, ὄχι μόνο γιά τήν ἱστορία ἤ τήν λαογραφία, ἀλλά κυρίως γιά τήν πείρα τῆς ζωῆς πού εἶναι ἀποθησαυρισμένη στίς σελίδες τους κι ἄς εἶναι πρόσκαιρα καταχωνιασμένα μέσα σέ ἀποθήκη μέ ἀντικείμενα «διατηρητέας μνήμης».

Ὁ λόγος μας εἶναι γιά τό περιοδικό «Ἀθωνικοί διάλογοι» τοῦ μακαριστοῦ Ναυπάκτιου μοναχοῦ Θεοκλήτου Διονυσιάτη, πού δέν ἀποτελεῖ ἕνα ἁπλό «διατηρητέο συναίσθημα» τῶν φοιτητικῶν μας χρόνων, ἀλλά εἶναι ἀληθινά ἕνας «κῆπος χαρίτων», ἕνας «παράδεισος», πού ἀναζωογονεῖ στήν μνήμη τήν εἰκόνα τοῦ Ἁγίου Ὄρους τῶν συγχρόνων ὁσίων Πατέρων του, τοῦ φιλοκαλικοῦ ἡσυχασμοῦ, τῆς εὐαγγελικῆς ἄσκησης, τῆς προσευχόμενης ἐκκλησιαστικῆς θεολογίας.

Τό συνέδριο πού ὀργάνωσε ἡ Μητρόπολη Ναυπάκτου γιά τόν μοναχό Θεόκλητο Διονυσιάτη, μᾶς παρώθησε νά ἀνασύρουμε τεύχη τῶν «Ἀθωνικῶν διαλόγων» καί νά ἀφεθοῦμε στήν μελέτη τους.

Διήγηση, ἔμπνευση, θεολογία, ἄσκηση, μύηση στά ἐνδότερα τῆς καρδιᾶς τοῦ ἀνθρώπου, στόν πυρήνα τῶν ἐκκλησιαστικῶν καί κοινωνικῶν προβλημάτων καί εὔλαλη σιωπή, ὅταν ὁ λόγος φθάνη στό ἀπόρρητο τῆς μυστικῆς κοινωνίας τοῦ ἀνθρώπου μέ τόν Θεό.

Ἀπό τό τεῦχος 41-42, Σεπτεμβρίου-Νοεμβρίου 1976 θά παραθέσουμε κάποια ἀποσπάσματα πρός ἀναζωογόνηση τῆς μνήμης τοῦ «ἁγιασμένου Ἄθω». Τό κείμενο ἐπιγράφεται «Διάλογος στόν Ἄθω». Περιγράφει τήν ἀπροσδόκητη συνάντηση τοῦ μοναχοῦ συγγραφέα καί ἑνός συντρόφου του νεώτερου μοναχοῦ μέ ἕναν θεόπτη Γέροντα, κρυμμένο σέ σπηλιά στούς «ἀπορρώγας» βράχους τοῦ Ἄθω. Γράφει:

Διαβάστε περισσότερα »

Η υλιστική εκκοσμίκευση απορρίπτει την ύπαρξη της ψυχής (Ηρακλής Ρεράκης, Καθηγητής ΑΠΘ)

Σε όλες τις εποχές υπήρχαν άνθρωποι, οι οποίοι, επηρεαζόμενοι από επιστημονικά κριτήρια ή από ιδεοληψίες ή ακόμη και από αδιαφορία, αποδέχονται τον άνθρωπο, αποκλειστικά, ως σώμα.

Ο υλισμός, γενικά, ως τρόπος σκέψης και ζωής, επιδιώκει να αποβάλει την ψυχή ή το πνεύμα από την ύπαρξη του ανθρώπου και να εξαφανίσει ό, τι περιλαμβάνει η αποδοχή της ύπαρξης της ψυχής στην οντολογική λειτουργία του.

Τι πρεσβεύουν, συνεπώς, οι υλιστές; Περιορίζουν όλες τις δραστηριότητες του ανθρώπου στο πλαίσιο της οικονομίας, της βιολογικής επιβίωσης του σώματος, στην ευμάρεια, στην ευημερία και σε ό, τι έχει σχέση με τις αισθήσεις και τη σωματική διαβίωση ή επιβίωση.

Ουσιαστικά, μια κοινωνία κοσμική και υλιστική αρνείται την πίστη στον Θεό και, ταυτόχρονα, την αθανασία της ψυχής και θεωρεί την πνευματική δράση του ανθρώπου ως μια δράση φονταμενταλιστική και απαρχαιωμένη και η άρνηση αυτή, πιστεύοντας πως αποτελεί μια έκφραση μοντερνισμού και προοδευτισμού τόσο στον χώρο της πολιτικής, όσο και στον χώρο των ΜΜΕ και του διαδικτύου.

Έτσι, ο άνθρωπος αποξηλώνεται από την ψυχή και μένει μόνον ως μια χοϊκή – υλική ύπαρξη, με ό, τι μπορεί να σημαίνει αυτό για τις πολιτικές κοινωνικής μέριμνας και αντιμετώπισης.  

Διαβάστε περισσότερα »