Οἱ ἄνθρωποι συνήθως δὲν εἶναι εὐχαριστημένοι ἀπὸ τήν ζωή τους, ἐξαιτίας τῶν προβλημάτων ποὺ ἀντιμετωπίζουν καὶ τῶν πολλῶν δεινῶν ποὺ ὑποφέρουν. Πρῶτα κοιτάζουν τὸν ἑαυτό τους, μετὰ τὴν οἰκογένειά τους, τὸ στενὸ περίγυρο, ἀλλὰ καὶ τὴν εὐρύτερη κοινωνία. Πληγώνονται ἀκόμα καὶ ἀπὸ τὴν πορεία τῆς πατρίδας πρὸς κρημνὸν μᾶλλον καὶ ὄχι πρὸς εὐημερίαν. Καὶ νὰ σκεφθεῖ κανεὶς ὅτι τὸ βιοτικὸ ἐπίπεδο πολλῶν ἀνθρώπων ἔχει βελτιωθεῖ, χωρὶς αὐτὸ νὰ συνεπάγεται καὶ ἄνοδο τοῦ πνευματικοῦ ἐπιπέδου τους. Δυστυχῶς ἔχουμε πρόοδο τῶν γραμμάτων καὶ τῶν τεχνῶν, ἀλλὰ καὶ καθίζηση τοῦ ἤθους τῶν ἀνθρώπων! Προφανῶς αὐτὸ σημαίνει ὅτι κάτι σημαντικὸ λείπει ἀπὸ τὴ ζωή τους, τὸ ὁποῖο θὰ μποροῦσε νὰ μειώσει τὰ προβλήματα καὶ συνάμα νὰ ὑποδείξει τὸν τρόπο ἀντιμετώπισης τῶν δεινῶν, ποὺ ἀναπόφευκτα ἔρχονται στὴ ζωὴ ὅλων τῶν ἀνθρώπων. Χωρὶς κανένα δισταγμὸ πρέπει νὰ δεχθοῦμε ὅτι ἔχουμε λησμονήσει τὸ Θεὸ κι ἔχουμε παντελῶς περιφρονήσει τὶς ἐντολές Του. Ζοῦμε χωρὶς φῶς καὶ προσανατολισμό. Μιλοῦμε μόνο γιὰ δικαιώματα καὶ εἴμαστε ἀδιάφοροι στὶς ὑποχρεώσεις μας. Τὸ ἀποτέλεσμα εἶναι παντοῦ νὰ ὑπάρχει ἁμαρτία, ἀδικία, παραβατικότητα, ἐγκλήματα, ὅλα δηλαδὴ ἐκεῖνα, ποὺ δημιουργοῦν προβλήματα, δυσάρεστες καταστάσεις καὶ ἀνυπόφορα δεινά.
Η απομάκρυνσις από τον Θεόν είναι πηγή δυστυχίας (Πρωτοπρ. Διονύσιος Τάτσης)
Η μοναδικότητα της εορτής της Μεταμορφώσεως († π. Συμεών Κραγιόπουλος)
Εορτάζουμε τη μεγάλη δεσποτική εορτή της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος. Όπως γνωρίζουμε, όχι μόνο υπάρχουν ή και κτίζονται ναοί αφιερωμένοι στη Μεταμόρφωση, αλλά και μοναστήρια επίσης αφιερώνονται στη Μεταμόρφωση του Κυρίου, γιατί βαθύτερα η κάθε ανθρώπινη ψυχή αυτό επιθυμεί, να μεταμορφωθεί. Το έργο του Θεού αυτό είναι: Τρέχει να βρει τον αμαρτωλό άνθρωπο, για να τον μεταμορφώσει· δηλαδή να κάνει τον άνθρωπο ό,τι είναι και ο ίδιος ο Θεός. Δεν υπάρχει άλλο ανώτερο και υψηλότερο από το να γίνει κανείς όπως είναι ο Χριστός. Αυτό δεν είναι απλώς μια επιδίωξη. Ο σκοπός για τον οποίο έγινε ο άνθρωπος, είναι να θεωθεί· αυτή είναι η μεταμόρφωση του ανθρώπου.
Γι’ αυτό ήρθαμε από την ανυπαρξία στην ύπαρξη, γι’ αυτό υπάρχουμε, γι’ αυτό έκανε και κάνει ο Θεός ό,τι κάνει, γι’ αυτό υπάρχει η Εκκλησία, και αυτήν την ώρα που είμαστε εδώ, είμαστε ακριβώς γι’ αυτόν τον σκοπό. Οπωσδήποτε σφάλλει κανείς, πέφτει σε πλάνη, όταν αναζητεί οτιδήποτε άλλο. Αυτός είναι ο τελικός σκοπός του κάθε ανθρώπου, δηλαδή αυτός είναι ο τελικός σκοπός που ο Θεός έκανε τον άνθρωπο. Και βαθύτερα η ψυχή του κάθε ανθρώπου, η κάθε ανθρώπινη ψυχή αυτό ποθεί, αυτό ζητεί, και όλα τ’ άλλα πρέπει να υπηρετούν αυτόν τον σκοπό, να ενωθεί κανείς με τον Θεό, να περάσει μέσα του ο Θεός, να τον διαποτίσει, να τον λαμπρύνει, να τον μεταμορφώσει, να τον θεώσει.
Ο πόνος οργώνει βαθιά την ψυχή († π. Συμεών Κραγιόπουλος)
Ὁ πόνος φέρνει στὴν ψυχὴ περισσότερη ὠφέλεια ἀπὸ ὁτιδήποτε ἄλλο. Μέσα μας, τὸ θέλουμε δὲν τὸ θέλουμε, τὸ καταλαβαίνουμε δὲν τὸ καταλαβαίνουμε, ἔχουμε πολλὴ φιλαυτία –φιλαυτία σημαίνει ἀγάπη στὸν ἑαυτό μας– πολὺ ἐγωισμό. Ὅσο κι ἂν προσπαθεῖ κανεὶς μὲ τὴν προσευχή του ἢ μὲ ἄλλους τρόπους νὰ ξεφύγει ἀπὸ τὸν ἑαυτὸ του καὶ νὰ δοθεῖ στὸν Χριστό, δὲν εἶναι εὔκολο νὰ τὸ κάνει, διότι λυπᾶται τὸν ἑαυτό του, ἀγαπᾶ τὸν ἑαυτὸ του καὶ δὲν ἀντέχει νὰ τὸν ζορίσει, νὰ τὸν κουράσει παραπάνω ἀπὸ ὅσο δέχεται ὁ ἑαυτός του.
Το περί Θεοδικίας πρόβλημα – Γιατί ευτυχούν ασεβείς και δυστυχούν ευσεβείς; (Λάμπρος Κ. Σκόντζος, Θεολόγος – Καθηγητής)
Ένας από τους συνηθέστερους διαχρονικούς σκανδαλισμούς των πιστών, αλλά και σύνηθες επιχείρημα των χριστιανομάχων, είναι η διαπίστωση ότι πολλοί ασεβείς άνθρωποι ευτυχούν, ευημερούν, σε αντίθεση με πολλούς δικαίους και ευσεβείς οι οποίοι δυστυχούν. Μάλιστα ο σκανδαλισμός αυτός θέτει σε δοκιμασία την πίστη πολλών, αν τελικά ο Θεός είναι πράγματι δίκαιος και γιατί ανέχεται αυτή την αδικία.
Πρόκειται για ένα πανάρχαιο πρόβλημα, το οποίο απασχολεί τον άνθρωπο από το απώτερο παρελθόν και ορίζεται ως «θεοδικία».Είναι φιλοσοφικός και συγχρόνως θεολογικός όρος που χρησιμοποιήθηκε από τον Γερμανό φιλόσοφο Λάιμπνιτς (Gottfried von Leibniz) (1646-1716), για να προσδιορίσει τη φιλοσοφική – θεολογική συζήτηση περί του πώς συμβιβάζεται η ύπαρξη του κακού στο διηνεκές στον κόσμο με την πανσοφία, παναγαθότητα, παντοδυναμία και δικαιοσύνη του Θεού.
Τίθενται από πολλούς τα ερωτήματα: Γιατί οι δίκαιοι δοκιμάζονται και υποφέρουν και οι άδικοι ευημερούν; Γιατί οι δίκαιοι να υποφέρουν; Πώς γίνεται, ο Θεός της αγάπης να επιτρέπει τις δοκιμασίες των δικαίων και να ανέχεται την ευτυχία των αδίκων και αμετανόητων αμαρτωλών; Ως που φτάνει η αγάπη του Θεού; Σε αυτά τα ερωτήματα θα προσπαθήσουμε να δώσουμε απάντηση.
Έγκλημα στο γυαλί (Άρης Αλεξανδρής)
Το πόσο δυναμικά και γρήγορα πρέπει να ενεργούν οι δικαστικές αρχές είναι ένα ερώτημα που επιδέχεται συζήτηση, αλλά δεν πρέπει να συγχέεται με τη γενικότερη μοντέρνα ανάγκη για «υψηλές ταχύτητες». Η Δικαιοσύνη δεν είναι σύνδεση στο Ιντερνετ ούτε «content» προς κατανάλωση· απαιτεί έρευνα, μελέτη συχνά διεπιστημονική, τήρηση διαδικασιών και γραφειοκρατίας, συμμετοχή μεγάλου αριθμού προσώπων, συντονισμό αστάθμητων παραμέτρων. Για να αποδοθεί σωστά χρειάζεται χρόνο, το πέρας του οποίου μπορεί να αντιλαμβανόμαστε όλοι, αλλά και κόπο, ο οποίος ωστόσο μένει αφανής και βαραίνει μόνο τους λειτουργούς της. Αν λοιπόν η υπόθεση Μουρτζούκου εγείρει ερωτήματα σχετικά με την ενδεχομένως αργοπορημένη σύλληψη της φερομένης ως δολοφόνου, πρέπει να αναρωτηθούμε πού ακριβώς στηρίζουμε την άποψη περί αργοπορίας: στο ότι υπήρχαν στοιχεία που αγνοήθηκαν ή στο ότι οι τηλεοπτικές εκπομπές είχαν ήδη βγάλει τα πορίσματά τους; Σε κάποιον αντικειμενικό παράγοντα που καταδεικνύει την ενοχή πέραν πάσης αμφιβολίας εδώ και καιρό ή στο ότι ο τάδε παρουσιαστής έφερε στο φως γαργαλιστικά κουτσομπολιά που άνοιξαν την όρεξή μας για διώξεις, συλλήψεις και δικαστήρια; Σε κάθε περίπτωση, είναι σημαντικό να θυμόμαστε: οι φωνές, οι οικογενειακές εξωφρενικότητες, η δημοσιογραφική βαβούρα και το φτηνό τηλεοπτικό υλικό δεν είναι στοιχεία. Οι Αρχές κινητοποιούνται όταν προκύπτουν τεκμήρια, όχι σύμφωνα με τις προσταγές της τηλεθέασης.
