– Γέροντα, εἶναι διαπίστωσις πολλῶν πνευματικῶν ἀνθρώπων, ὅτι ὁ κόσμος συνεχῶς χειροτερεύει. Αὐτό τό ἀπότομο κατρακύλισμα κάπου μᾶς φοβίζει. Ἐμεῖς τί μποροῦμε νά κάνουμε; Διαβάστε περισσότερα »
Στο κατρακύλισμα που μας φοβίζει τι να κάνουμε; (Αρχιμ. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος)
Περί της βλάβης από τον ανόητο ζήλο, που νομίζεται ως θείος (Άγιος Ισαάκ ο Σύρος)
(…και περί της βοήθειας που προέρχεται από την πραότητα και από άλλους τρόπους)
Λόγος ΝΗ΄
Ο ζηλωτής άνθρωπος δεν φτάνει ποτέ στην ειρήνη της διανοίας του· και όποιος είναι ξένος της ειρήνης, αυτός είναι ξένος και της χαράς· διότι εάν, όπως λένε, η ειρήνη είναι η τέλεια υγεία της διάνοιας, ο ζήλος τότε είναι ενάντιος της ειρήνης, συνεπάγεται λοιπόν, ότι όποιος έχει ανόητο ζήλο, αυτός ασθενεί μεγάλη ψυχική ασθένεια. Διαβάστε περισσότερα »
«Οσο γκρινιάζει κανείς, τόσο ρημάζει…» (Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης)
Τι έλεγε ο Γέροντας Παϊσιος για την γκρίνια; Διαβάστε περισσότερα »
Από το Συναξάρι – Ο άγιος μάρτυρας Βίκτωρ ο εν Μασσαλία
(21 Ιουλίου)
Ο νικηφόρος αυτός αθλητής του Χριστού γεννήθηκε από ευγενή οικογένεια της Μασσαλίας κατά τον τρίτο αιώνα. Ακολούθησε τη στρατιωτική σταδιοδρομία και υπηρέτησε τον αυτοκράτορα με γενναιότητα και αφοσίωση. Όταν όμως ο Μαξιμιανός επισκέφθηκε τη Μασσαλία (περί το 388) με σκοπό να καταδιώξει τους χριστιανούς, ο Βίκτωρ αντί να κρυφθεί αρνήθηκε να λάβει την πληρωμή του και βάλθηκε να ενθαρρύνει τους συντρόφους του στον στρατό που ήσαν χριστιανοί σαν κι αυτόν να μην φοβηθούν τους αποκτείνοντες το σώμα, για να κριθούν άξιοι των ουρανίων τροπαίων. Διαβάστε περισσότερα »
Αυτοχειρία νέων: Η σκληρή αποκάλυψη της σαθρότητας της κοινωνίας (Δρ Ιωάννης Φύκαρης, Επίκουρος Καθηγητής Παιδαγωγικών και Διδακτικής Μεθοδολογίας του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων)
Ακόμη μια τραγικότητα..! Ακόμη μια αυτοχειρία νέου παιδιού! Ακόμη μία «γροθιά» στη σαθρή κοινωνία, που διστάζει να λύσει τα δομικά της προβλήματα και νομίζει ότι με δημοσιογραφικού τύπου τηλεοπτικές ή έντυπες αναφορές κάνει το χρέος της. Ίσα ίσα για να το πει. Ίσα ίσα για να κερδίσει κάτι ακόμη από τον πόνο κάποιων ανθρώπων. Χωρίς όμως να διδάξει τίποτε. Μέχρι το επόμενο ευαίσθητο θύμα, που βρίσκει όμως μια κρυφή απίστευτη δύναμη να γίνει αυτό-θύτης. Για να υπάρξει και πάλι επιφανειακός σχολιασμός, σύντομη υφέρπουσα ικανοποίηση της σαθρής κοινωνίας ότι «κάτι είπε» και ο κύκλος του πόνου να συνεχίζεται. Η κοινωνική σήψη να ανανεώνεται, με ένα βουβό πόνο που, όμως, πάντα πουλάει και θα πουλάει… Τον πόνο του αυτοθανάτου, που για κάποιους νέους φαίνεται λύτρωση, ενώ στην ουσία του είναι μια τραγικότητα για την οποία ουσιαστικά κανένας δεν ενδιαφέρθηκε. Αυτός ο «κανένας» άκουσε, ένιωσε ένα στιγμιαίο σφίξιμο στο στήθος, γρήγορα σκέφτηκε αν τον αφορά, είδε ότι δεν τον άγγιξε προσωπικά το θέμα, είπε ένα «κρίμα το παιδί» και προσπέρασε. Διαβάστε περισσότερα »





