Τα γεγονότα συχνά μιλούν μόνο τη γλώσσα του μεταδότη τους. Και όσο πιο απειλητική ή σκανδαλιστική είναι αυτή, τόσο αυξάνεται η στίλβη τους: π.χ. φλέγεται τα καλοκαίρια η Μεσόγειος, η Ακρόπολη κατεβάζει ρολά, κλείνουν ισπανικές παραλίες εξαιτίας του μπλε δράκου. Και διαμορφώνουν τάσεις. Όπως τη στροφή του τουρισμού σε βορειοευρωπαϊκά «coolcations» (cool+vacation). Ήδη ανησυχούν σε Νορβηγία και Ισλανδία μήπως πληγούν από τον υπερτουρισμό τα άλλοτε γαλήνια μέρη τους.
Ο φόβος τής τεχνολογικής αποστασίας (Αλέξανδρος Κατσιάρας)
Δημοσιεύθηκε στις 23 Σεπτεμβρίου, 2025
Ἀπὸ τὶς πρῶτες κιόλας ἡμέρες τῆς Βιομηχανικῆς Ἐπανάστασης, στὰ τέλη τοῦ 18ου καὶ τὶς ἀρχὲς τοῦ 19ου αἰώνα, ἡ εἴσοδος τῶν μηχανῶν στὴν ἀνθρώπινη ἐργασία καὶ καθημερινότητα προκάλεσε ἀντιδράσεις φόβου καὶ ἀντιστάσεως. Στὴν Ἀγγλία, π.χ., οἱ Λουδῖτες ἔσπαγαν καὶ κατέστρεφαν τὶς ὑφαντουργικὲς μηχανές (1811-13), φοβούμενοι πὼς αὐτὲς οἱ κατασκευὲς θὰ ἀντικαθιστοῦσαν τὸν ἀνθρώπινο μόχθο, κάνοντας τὸν ἐργάτη περιττό. Ἡ ἀγωνία αὐτή, ποὺ ἡ ἱστορία ἀπέδειξε ἐν πολλοῖς βάσιμη, εἶχε κοινωνικὴ καὶ οἰκονομικὴ διάσταση. Πέρα ἀπὸ αὐτὲς ὅμως, ἐδῶ θὰ ἀσχοληθοῦμε μὲ τὴν ὑπαρξιακὴ ἀνησυχία, ποὺ συνοδεύει τὴν τεχνολογικὴ πρόοδο: τὸν φόβο, πὼς κάποτε οἱ ἴδιες οἱ μηχανές θὰ παύσουν νὰ ὑπακοῦν στὸν «δημιουργό» τους.
Η θεία Λειτουργία ως θεολογική ιερουργία (Αρχ. Βασίλειος Γοντικάκης, Προηγούμενος Ιεράς Μονής Ιβήρων Αγίου Όρους)
Δημοσιεύθηκε στις 22 Σεπτεμβρίου, 2025
«ημών σύμφωνος η γνώμη τη ευχαριστία και η ευχαριστία βεβαιοί την γνώμην»
Άγιος Ειρηναίος, Ρ.G. 7,1028
1. «Μη τύπος αλλά πράγμα θυσίας η τελετή» (Καβάσιλα, Περί Θείας Λειτουργίας)
Η Θεία Λειτουργία φθάνοντας στην αγία Αναφορά γίνεται μια καθολική δοξολογία: «Άξιον και δίκαιον Σε υμνείν, Σε ευλογείν, Σε αινείν, Σοι ευχαριστείν, Σε προσκυνείν». Μέσα στον αίνο τούτο και την ευχαριστία γνωρίζομε τη θεολογία, αποκαλύπτεται η κοσμογονία.
Οι τρεις αγωνίες του ανθρώπου και η υπέρβασή τους (Αρχ. Κύριλλος Κωστόπουλος, Ιεροκήρυκας Ι. Μ. Πατρών)
Δημοσιεύθηκε στις 21 Σεπτεμβρίου, 2025
Έφθασε στο τέλος της η περίοδος των θερινών διακοπών και καθένας επανέρχεται στις καθημερινές ασχολίες και κοπιώδεις εργασίες του με τα ποικίλα προβλήματά τους.
Οι βασικές, όμως, αγωνίες που διακατέχουν τον άνθρωπο συνεχώς, χωρίς να γνωρίζουν διακοπές, είναι τρεις. Η πρώτη είναι η αγωνία του επερχομένου θανάτου. Η δεύτερη είναι η αβεβαιότητα και το ευμετάβολο της προσκαίρου αυτής ζωής. Και η τρίτη είναι η απαλλαγή από τις ενοχές.
Πώς θα βγάλουμε τα παιδιά από τις οθόνες (Βίκυ Κατεχάκη)
Δημοσιεύθηκε στις 21 Σεπτεμβρίου, 2025
Μεγάλη μελέτη στις ΗΠΑ ανέδειξε ένα νέο αφήγημα σχετικά με τον εθισμό των ανηλίκων στις οθόνες, τις πραγματικές ανάγκες και τα θέλω τους. Τι λένε όμως για όλα αυτά τα εφηβάκια στη χώρα μας; Και πώς τα αντιλαμβάνονται γονείς, εκπαιδευτικοί και ειδικοί;
ΣΧΕΔΟΝ κάθε απόγευμα, η Ειρήνη, η Λυδία και η Ηλιάνα, τρεις δεκατριάχρονες φίλες από διαφορετικά σχολεία, συναντώνται στον ψηφιακό κόσμο του Roblox. Αυτή η δημοφιλής διαδικτυακή πλατφόρμα παιχνιδιών, όπου τα παιδιά μπορούν να δημιουργήσουν τους δικούς τους κόσμους, να χτίσουν σπίτια, να φτιάξουν σενάρια, να παίξουν ρόλους και να έρθουν σε επαφή με γνωστούς και άγνωστους παίκτες, τους προσφέρει, λένε, μια αίσθηση ανεξαρτησίας που συχνά λείπει από τον πραγματικό κόσμο.
«Το πιο ωραίο είναι ότι έχει πολλά διαφορετικά παιχνίδια και μπορώ να διαλέξω κάθε φορά αυτό που μου ταιριάζει. Το καλύτερο όμως είναι ότι παίζω με τις φίλες μου. Νιώθω ότι είμαστε μαζί, ακόμη κι αν δεν βρισκόμαστε από κοντά. Γελάμε και μιλάμε μέσα από το παιχνίδι. Αυτό μου δίνει χαρά και με κάνει να ξεχνάω ότι είμαι μόνη στο δωμάτιό μου», λέει η Ηλιάνα στην «Κ».
Η Λυδία προτιμά τα παιχνίδια δράσης και περιπέτειας, γιατί όπως λέει έχουν συγκεκριμένους στόχους και την κρατούν σε εγρήγορση. «Αν όμως με ρωτήσετε τι επιλέγω πραγματικά, επιλέγω την πραγματική ζωή, να βγαίνω έξω. Το πρόβλημα είναι ότι οι περισσότερες φίλες μου μένουν μακριά κι έτσι δεν μπορώ να τις βλέπω όσο θα ήθελα. Μακάρι να μπορούσαμε να συναντιόμαστε πιο συχνά, γιατί το παιχνίδι στην οθόνη δεν είναι το ίδιο».
Για την Ειρήνη, ο ψηφιακός κόσμος προσφέρει μια ψευδαίσθηση ανεξαρτησίας, καθώς, ακόμη κι αν όσα συμβαίνουν εκεί μέσα μοιάζουν ρεαλιστικά, κατά βάθος συνειδητοποιεί, πως αυτό δεν ισχύει. «Στην πλατφόρμα νιώθω συχνά ελεύθερη επειδή τα παιχνίδια είναι καλά φτιαγμένα και με παρασύρουν. Όμως ξέρω πως όσα κάνω στο Roblox δεν θα μπορούσαν ποτέ να συμβούν στην πραγματική ζωή. Εκεί έξω δεν υπάρχει ένα κουμπί για να δώσει λύσεις. Αν είχα την επιλογή, φυσικά θα προτιμούσα να παίζω έξω, ελεύθερα, χωρίς γονική επιτήρηση».
