Η απομάκρυνση του δυτικού κόσμου από τον χριστιανισμό δεν είναι ένα φαινόμενο στιγμιαίο ή μονοδιάστατο, αλλά αποτέλεσμα μακροχρόνιων κοινωνικών, τεχνολογικών και πολιτισμικών μεταβολών. Ένας από τους βαθύτερους λόγους αυτής της απομάκρυνσης μπορεί να εντοπιστεί στην αλλαγή του τρόπου ζωής των ανθρώπων, κυρίως μέσω της αστικοποίησης και της απομάκρυνσης από τις σκληρές πραγματικότητες της φύσης και της άμεσης ανθρώπινης συνύπαρξης. Οι γενιές που μεγάλωσαν σε πόλεις, για δεύτερη και τρίτη φορά, δεν χρειάστηκε να σφάξουν για να φάνε, να κουβαλήσουν νερό για να πιούν, να σπείρουν για να θερίσουν. Δεν ήρθαν αντιμέτωπες με την ωμή αδικία του συγχωριανού ή τη βία της φύσης. Αντιθέτως, έζησαν προστατευμένοι, μέσα σε θεσμούς και υποδομές που τους έμαθαν πως σχεδόν όλα είναι δεδομένα. Η ζωή έγινε πιο προβλέψιμη, πιο άνετη, πιο αποστειρωμένη από το πραγματικό βάθος του πόνου και της ανάγκης.
Από τον Χριστό στα ψυχοφάρμακα (Πέτρος Δ. Δαμιανός, Δρ. Φιλοσοφίας – Διδακτικό Προσωπικό ΕΜΠ)
Η αμαρτία βλάπτει πιο πολύ από κάθε δηλητήριο (Άγιος Τύχων του Ζαντόνσκ)
Ξέρεις ότι το δηλητήριο βλάπτει, και το αποφεύγεις· ξέρεις ότι το φίδι θανατώνει, και φυλάγεσαι· ξέρεις ότι οι ληστές κλέβουν και σκοτώνουν, και προσέχεις. Η αμαρτία, όμως, βλάπτει πιο πολύ από κάθε δηλητήριο· είναι πιο φαρμακερή από κάθε φίδι· ζημιώνει και πληγώνει περισσότερο από τον χειρότερο ληστή· μας στερεί και τα πρόσκαιρα και τα αιώνια αγαθά· σκοτώνει και το σώμα και την ψυχή. Αυτοί είναι οι καρποί του πικρού σπόρου της αμαρτίας.
Ανέβα σ’ Εμένα! (Κ. Γ. Παπαδημητρακόπουλος)
Αὐτὸ ἀκριβῶς, καλοί μου, εἶπε ὁ Θεὸς στὸν Μωυσῆ τότε ποὺ τὸν κάλεσε νὰ τοῦ παραδώσει τὶς δέκα ἐντολές. Συγκεκριμένα τοῦ εἶπε: «Ἀνέβα σ’ Ἐμένα στὸ ὄρος Σινᾶ καὶ μεῖνε ἐκεῖ, γιὰ νὰ σοῦ δώσω τὶς λίθινες πλάκες, τὸ νόμο καὶ τὶς ἐντολὲς ποὺ ἔγραψα, γιὰ νὰ διδάσκεται ὁ λαὸς» (Ἔξ. 24,12). Δὲν τοὺς τὶς παρέδωσε ἐκεῖ κάτω στὸ ἴσωμα ποὺ ἦταν, ἀλλὰ τοῦ ζήτησε νὰ ἀνέβει πρὸς Αὐτόν, διὰ τῆς ἀναβάσεως τοῦ ὄρους. «Καὶ ὁ Μωυσῆς ἀνέβηκε στὸ ὄρος, γιὰ νὰ συναντήσει τὸν Θεό», μᾶς πληροφορεῖ ἡ Ἁγία Γραφὴ (Ἔξ.19,3).
Η ματαιοδοξία των καλοκαιρινών διακοπών (Πέτρος Φαραντάκης, διδάκτορας της Φιλοσοφίας του Πανεπιστημίου Αθηνών)
Οι καλοκαιρινές διακοπές μοιάζουν να έχουν υποκαταστήσει τη σιωπηλή ανάγκη του ανθρώπου για ύπαρξη από μια εξωτερική ανάγκη για απόδραση. Ο σύγχρονος άνθρωπος, εξαντλημένος από το άγχος του να είναι αποδοτικός, στρέφεται στις διακοπές όπως ο διψασμένος στην όαση. Αλλά συχνά δεν αναζητά ξεκούραση. Αναζητά νόημα, και το αναζητά με τους όρους της απόσπασης: αλλάζοντας το οπτικό πεδίο, τις παρέες, τα τοπία. Δεν τολμά να σταθεί απέναντι στο ερώτημα που τον ακολουθεί σιωπηλά: ποιος είμαι όταν όλα παύουν; Ο Κίρκεγκορ έλεγε ότι το άγχος είναι η ζάλη της ελευθερίας. Αυτό το άγχος εμφανίζεται συχνά μέσα στις διακοπές όχι επειδή δεν έχουμε τι να κάνουμε, αλλά επειδή, για πρώτη φορά μετά από καιρό, δεν μας επιβάλλεται τι να κάνουμε. Εκεί, χωρίς πρόγραμμα, χωρίς ρόλους, χωρίς παραγωγική λειτουργία, εμφανίζεται η ελευθερία ως βάρος. Και μαζί της, η αμηχανία. Ο εαυτός μας, στερημένος από τις καθημερινές του αποδράσεις, εμφανίζεται γυμνός και σιωπηλός. Δεν είναι όλοι έτοιμοι να τον δουν.
Μνήμη αγίου Πεντελεήμονος: Η κτίσις υπέρ και κατά του ανθρώπου (π. Αθανάσιος Μυτιληναίος)
