Τὸ ἔχουμε πεῖ κι ἄλλες φορές, καλοί μου φίλοι. Ὅτι εἶναι στὴ φύση τῆς ἁμαρτίας πάντοτε νὰ κομπάζει καὶ νὰ δείχνει πὼς μονάχα αὐτὴ ὑπάρχει. Κι εἶναι στὴ φύση τῆς ἀρετῆς νὰ μένει πάντοτε στὴν ἀφάνεια. Βλέπετε, ἀρετὴ ποὺ φαίνεται δὲν εἶναι ἀρετή. Ὡραῖα, θὰ πεῖτε. Κι αὐτὰ τί σχέση ἔχουν μὲ τὰ κοινωνικὰ δίκτυα καὶ μάλιστα μὲ τὰ «like», δηλαδὴ ἐκεῖνα τά «μοῦ ἀρέσει», ποὺ δεχόμαστε στὸ «προφίλ» μας, ἀλλὰ καὶ στέλνουμε στὰ «προφὶλ» τῶν ἄλλων; Ἔχουν καὶ πολὺ μεγάλη μάλιστα. Δέστε…
«Επιδημία» τζόγου σαρώνει νέους και εφήβους (Βαγγέλης Βαλαβάνης)
Δημοσιεύθηκε στις 27 Μαρτίου, 2024
Αλματωδώς αυξάνεται ο τζίρος των τυχερών παιχνιδιών στην Ελλάδα από την περίοδο της πανδημίας κι έπειτα. «Καμπανάκι» για τον εθισμό στις νεότερες ηλικίες
Η αξία της αγιότητας για τον σύγχρονο άνθρωπο (π. Νικόλαος Λουδοβίκος)
Δημοσιεύθηκε στις 26 Μαρτίου, 2024
Ο π. Νικόλαος Λουδοβίκος σε μία πρόσφατη επίσκεψή του στην Ιερά Μονή Βατοπαιδίου με την ευκαιρία της εορτής της Κυριακής των Αγίων Πάντων μιλά για την αξία της αγιότητας στον σύγχρονο άνθρωπο. Η αγιότητα είναι ζητούμενο από τον σύγχρονο άνθρωπο αν και δεν έχει την επίγνωσή της. Ο άνθρωπος αναζητεί το απόλυτο, θέλει να δει Αγίους, να βρει εμπιστοσύνη. Η απολυτότητα και αγιότητα είναι κατά μετοχή. Η αγιότητα θα δώσει στον σύγχρονο άνθρωπο την πληρότητα ζωής και την απόλυτη εμπιστοσύνη. Ο άνθρωπος με τη χρήση της ελευθερίας του μπορεί να φθάσει στην αγιότητα, μπορεί όμως να φθάσει και στον ολοκληρωτισμό…
Ο Ηρακλής, ο Αχελώος και η γιαγιά μου (Ντοκιμαντέρ – Δημήτρης Κουτσιαμπασάκος)
Δημοσιεύθηκε στις 25 Μαρτίου, 2024
(1997) Η κυρα-Δήμητρα, γιαγιά του σκηνοθέτη, είναι ογδονταεννιά χρονώ και ζει μόνη της, στο Αρματολικό, ένα ειδυλλιακό χωριό της Πίνδου. Δίπλα από το σπίτι της, κυλάει ο πανάρχαιος ποταμός Αχελώος. Στο σημείο αυτό χτίζεται το φράγμα της Μεσοχώρας, έργο κεφαλής της εκτροπής του Αχελώου. Το σπίτι της γιαγιάς, θα πλημμυρίσει από τα νερά της μεγάλης τεχνητής λίμνης που θα δημιουργηθεί.
Δυο από τα εγγόνια της, ο Δημήτρης και ο Κώστας, γυρίζουν το ντοκιμαντέρ σκιαγραφώντας το πορτρέτο όχι μόνον μιας αντιπροσωπευτικής γυναίκας της Πίνδου αλλά και μιας τραγικής φιγούρας που με απίστευτο ψυχικό σθένος και κουράγιο, συνεχίζει να ζει στον τόπο που γεννήθηκε και αγάπησε.
Ό,τι του φανεί του λωλοστεφανή (Γιώργος Ρακκάς, πολιτικός επιστήμονας και διδάκτορας κοινωνιολογίας)
Δημοσιεύθηκε στις 24 Μαρτίου, 2024
Έχουμε αναπτύξει μια εξαρτημένη σχέση με το απεχθές και το αποκρουστικό
Για την διαπόμπευση που εξαπέλυσε ένας όχλος ως επί το πλείστον εφήβων, εναντίον των τρανς στην πλατεία Αριστοτέλους της Θεσσαλονίκης, φταίνε ως γνωστόν «οι παπάδες» –που ζήτημα αν τους βλέπουν μια φορά τον χρόνο. Και όχι η τραπ που τους γανώνει κάθε μέρα το μυαλό στη βία, τον ανδρικό σωβινισμό, και τους κώδικες των συμμοριών. Φταίει η «σκοταδιστική Θεσσαλονίκη» (προς θεού όμως, όχι στα στερεότυπα). Λες και δεν εμφανιζόταν όλο το προηγούμενο διάστημα βίντεο στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης όπου σχολεία μετατρέπονταν σε ρινγκ μιας επιδημικής βίας ανηλίκων, η οποία αντλεί από κάθε πρόσφορη εχθροπάθεια και εξαπολύεται «εναντίον όλων»: συμμαθητών, καθηγητών, ακόμα και απέναντι στα ντουβάρια και τον εξοπλισμό των σχολείων.
