«Ιδού η δούλη Κυρίου, γένοιτό μοι κατά το ρήμα σου»

Όλα τα τάγματα των απ’ αιώνος Αγίων Προφητών, Αποστόλων, Πατριαρχών, Μαρτύρων, Οσίων, έλαβαν χάριτες και δόξες από τον επουράνιο Θεό για τις αρετές που είχαν. Ποτέ όμως δεν έφθασαν να λάβουν εκείνες τις χάριτες, τις οποίες έλαβε η Θεοτόκος από τον Υιό της και Θεό. Διότι, αν οι Βασίλειοι είχαν την αρετή της εγκράτειας, αν οι Χρυσόστομοι την αρετή της ταπεινότητας, αν οι Γρηγόριοι τη φιλοσοφία, οι Νικόλαοι την ελεημοσύνη, οι Γεώργιοι, οι Δημήτριοι, οι Θεόδωροι τη δίψα για το μαρτύριο, οι Αντώνιοι, οι Ευθύμιοι την προθυμία στην ασκητική ζωή, και αν ο χορός όλος αυτών των Δικαίων ασπαζόταν την σκληραγωγία και την απάθεια, καθένας από αυτούς έλαβε για την αρετή του κάποια χάρη από τον Θεό.

Ο ένας αξιώθηκε να εγείρει νεκρούς, ο άλλος να ιατρεύει δαιμονισμένους, ο άλλος να προλέγει τα μέλλοντα, και άλλος άλλα χαρίσματα, καθένας κατά την αρετή την οποία άσκησε. Αλλά ποτέ δεν έφθασε κανείς από αυτούς να λάβει τόσες χάριτες, όσες έλαβε η Παναγία Παρθένος, η Κυρία των Αγγέλων, από τον μονογενή της Υιό.

Ναι, όλοι οι Άγιοι ενωμένοι, δεν αξιώθηκαν να λάβουν τα μεγαλεία και τις χάριτες, τις οποίες έλαβε μόνη η Παρθένος Μαρία.

Σε Αυτήν ευρίσκεται όλη η επισκίαση του Αγίου Πνεύματος και γι’ αυτό λέγεται Κεχαριτωμένη, πλήρης χαρίτων.

Η Παναγία Παρθένος έλαβε όχι μόνο όλες τις χάριτες τις οποίες όλοι οι Άγιοι δεν έλαβαν, αλλ’ ακόμη και ένα κατ’ εξοχήν βραβείο, το να υψωθεί στο κράτος της βασιλείας του Βασιλέως των βασιλέων, να γίνει δηλαδή Βασίλισσα όλης της κτίσεως, νοεράς και μη, και Μητέρα του μονογενούς Υιού του Θεού.