Κανένα πρόβλημα δε θα λύσει η ηλεκτρονική πλατφόρμα για την αντιμετώπιση του ενδοσχολικού εκφοβισμού. Το επίπεδο της βίας, της ωμότητας και της σκληρότητας, της παραβατικότητας και της πλήρους περιφρόνησης και των στοιχειωδών κανόνων συμπεριφοράς και ευγένειας από σημαντικό κομμάτι της νεολαίας (και όχι πλέον αποκλειστικά του πιο περιθωριοποιημένου) είναι πλέον πέραν του ορίου συναγερμού. Δηλαδή, δε μιλάμε πλέον για εκφοβισμό, για μπούλινγκ, αλλά για ωμή εγκληματική βία και παραβατικότητα.

H ηλεκτρονική πλατφόρμα για την αντιμετώπιση του ενδοσχολικού εκφοβισμού δεν λύνει το πρόβλημα (Τάσος Χατζηαναστασίου, Δρ Ιστορίας – εκπαιδευτικός)

Αποτυπώματα (Αρχ. Βασίλειος Γοντικάκης, Προηγούμενος Ιεράς Μονής Ιβήρων Αγίου Όρους)

Νηστεία με φιλότιμο (Άγιος Παΐσιος Αγιορείτης)

Μὲ τὴν νηστεία ὁ ἄνθρωπος δείχνει τὴν προαίρεσή του. Κάνει ἀπὸ φιλότιμο μιὰ ἄσκηση καὶ ὁ Θεὸς βοηθάει. Ἄν ὅμως ζορίζη τὸν ἑαυτό του καὶ πῆ «τί νὰ κάνω; εἶναι Παρασκευή, πρέπει νὰ νηστέψω», θὰ βασανίζεται.
Στη θέση του άλλου (Σταύρος Ζουμπουλάκης)

Κανείς δεν μπορεί να μπει στη θέση του άλλου. Ποιος από όσους περπατάμε, τρέχουμε και κολυμπάμε μπορεί πραγματικά να μπει στη θέση ενός παιδιού που γεννήθηκε παράλυτο; Αν όμως αυτό είναι οντολογικά και ψυχικά αδύνατο, υπάρχει κάτι άλλο που, αν και εξαιρετικά σπάνιο, υπήρξε δυνατό: να πάρει κανείς τη θέση του άλλου, ενός άγνωστου άλλου, όταν απειλείται η ζωή του. Αυτό έχει γίνει στην Ιστορία, είναι υπαρκτό γεγονός, ξέρουμε ανθρώπους που το έκαναν – θα υπάρχουν ασφαλώς και άλλοι που το έπραξαν και δεν τους ξέρουμε. Ενα από τα κορυφαία σχετικά παραδείγματα είναι του Πολωνού φραγκισκανού ιερέα Μαξιμιλιανού Κόλμπε, κρατούμενου στο Αουσβιτς, ο οποίος ζήτησε και πήρε τη θέση ενός συγκρατούμενού του, παντρεμένου με παιδιά, ο οποίος, μαζί με άλλους εννιά, είχε επιλεγεί να πεθάνει στο υπόγειο μπούνκερ του στρατοπέδου από πείνα και δίψα –δεν είχαν ξεκινήσει ακόμη οι θάλαμοι αερίων του Μπιρκενάου– και πέθανε εκεί, στη θέση του άλλου, στις 14 Αυγούστου 1941.
Σταυροπροσκυνήσεως: «Ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν» (Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς)

Ὁ Σταυρὸς τοῦ Κυρίου μας εἶναι ἡ βάση πάνω στὴν ὁποία στηρίζεται τὸ σταυροαναστάσιμο ὁδοιπορικὸ ποὺ διανύει τὴν περίοδο αὐτὴ ὁ κάθε χριστιανός. Ἐνῷ ἦταν τὸ σύμβολο τῆς αἰσχύνης καὶ τοῦ θανάτου μετατράπηκε στὴν πιὸ ἀσφαλῆ ἐγγύηση τῆς ζωῆς, τῆς ἀληθινῆς καὶ τῆς αἰώνιας. Καὶ αὐτὸ γιατί ἔδωσε τὴν εὐκαιρία στὴν ἀγάπη νὰ σταυρωθεῖ καὶ νὰ ξεπροβάλει ἀπὸ τὰ βάθη καὶ τὰ ὕψη της ἡ ἀθάνατη ζωή.
Γιὰ νὰ ἐγκολπωθεῖ ὁ χριστιανὸς αὐτὴ την πραγματικότητα, δὲν ἔχει παρὰ νὰ ἀποτολμήσει τὴν ὑπέρβαση ἀπὸ τὰ ἀδιέξοδα τῆς καθημερινότητας, ὁ κλοιὸς τῶν ὁποίων τόσο πολὺ τὸν περισφίγγει. Καὶ νὰ ἀνοίξει βέβαια τὴν ὕπαρξή του στὴ χάρη ποὺ ἐκπέμπει ὁ ζωηφόρος Σταυρός. Νὰ ἀποσείσει τὰ φορτία ἐκεῖνα ποὺ τὸν καθηλώνουν στὸ ἐγὼ καὶ ν’ ἀφήσει κατάλυμα στὴν καρδιά του γιὰ νὰ ἐνοικήσει ὁ Χριστός. Σ’ αὐτὴν ἀκριβῶς τὴν προοπτική, ἡ κοινωνία μὲ τὸν Χριστὸ ἀποκαλύπτεται καὶ ὡς συνάντηση μὲ τὸν πλησίον στὶς πιὸ εὐγενεῖς κορυφογραμμὲς τῆς ἀγάπης, στὴν σταυρόσχημή της διάσταση.