Όταν λέτε «όχι» στο παιδί σταματά η συζήτηση, αλλά εάν λέτε το «όχι» πολύ συχνά, τα παιδιά σας ενδέχεται να σταματήσουν να ζητούν άλλο τη γνώμη σας. Το να λέτε «όχι» μπορεί να γίνει αναποτελεσματικό εάν χρησιμοποιηθεί υπερβολικά, ενώ συχνά οδηγεί σε μια μάχη για τη διατήρηση της δικής σας εξουσίας.» (3)
Από την άλλη το να λέτε «ναι» όλη την ώρα ίσως εμποδίσει τα παιδιά σας να μάθουν την πειθαρχία, το σεβασμό, τα όρια αλλά και τους κινδύνους. Μπορεί να βγάλει τη ζωή σας εκτός ελέγχου, επειδή θα κάνετε συνεχώς πράγματα για τα παιδιά, θα τους υπόσχεστε “όλο τον κόσμο” και θα τους δημιουργήσετε την αίσθηση πως έχουν πάντα σωστές απόψεις και μόνο δικαιώματα.
Εάν η δική σας ζωή βγει εκτός ελέγχου, αυτό θα κάνει περισσότερη ζημιά στη ζωή του παιδιού, από το να μην τους είχατε υποσχεθεί το κάθε τι που σας ζητούν. Και αν η σκέψη σας είναι πως το παιδί θα απογοητευτεί από τη δική σας άρνηση πρέπει να σας πούμε πως στα σίγουρα θα υπάρξουν άλλοι άνθρωποι στη ζωή του παιδιού σας που θα τους πούνε το «όχι». Είναι σημαντικό να τους πείτε το «όχι» τώρα, ώστε να τα βοηθήσετε να μάθουν πώς να διαχειρίζονται τα συναισθήματά τους και να μπορούν να λειτουργούν, όταν αντιμετωπίζουν την αποτυχία και την άρνηση. Αυτό που πρέπει να προσέξετε είναι τον τρόπο σας και τη συχνότητα.
Επειδή λοιπόν δεν θέλετε να γίνετε ο γονέας του αδιάκριτου «ναι» ούτε και του άδικου «όχι», χρειάζεται να ξέρετε πότε θα πείτε το καθένα.
Θα σας δείξουμε ορισμένα οφέλη που έχει η κάθε μία απάντηση, ώστε να χρησιμοποιείτε το «όχι» ή το «ναι» για να επιτύχετε αυτό που είναι καλύτερο για το παιδί, ενώ συγχρόνως μπορείτε να ανταποκριθείτε κι εσείς. Διαβάστε περισσότερα »
Ισορροπώντας τα «Ναι» και τα «Όχι» (American College of Pediatricians)
Παραμορφώνοντας το πρόσωπο του Χριστού (Πρωτοπρ. Βασίλειος Γεωργόπουλος, Επίκ. Καθηγητής Θεολογικής Σχολής ΑΠΘ)
Ἡ ἀμφισβήτηση τῆς ἐκκλησιαστικῆς διδαχῆς καί ἐμπειρίας σχετικά μέ τό πρόσωπο τοῦ Θεανθρώπου εἶναι ἕνα φαινόμενο μόνιμο στήν ἱστορική πορεία τῆς Ἐκκλησίας. Μαρτυρεῖται ἤδη ἀπ’ αὐτά τά ἀποστολικά χρόνια (Ά. Ἰωαν. 22-26. Β ́ Ἰωάν, 7). Πλῆθος αἱρέσεων καί θεωριῶν ἄλλοτε εὐθέως καί ἄλλοτε συγκεκαλυμμένως ἐπιχείρησαν καί ἐπιχειροῦν μέχρι σήμερα νά παραχαράξουν ἤ καί νά ἀντικαταστήσουν τήν ἐκκλησιαστική αὐτοσυνειδησία καί τό ἐν Ἁγίω Πνεύματι φρόνημα τῆς Ἐκκλησίας σχετικά μέ τό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ. Διαβάστε περισσότερα »
Πηγές προκλήσεων (Πρωτοπρ. Θωμάς Βαμβίνης)
Ὁ φλοιός τοῦ κόσμου διαρκῶς ἀλλάζει, ὁ πυρήνας του ὅμως παραμένει ἴδιος, πυρακτωμένος, μέ φυλακισμένες ἰσχυρές δυνάμεις, πού ἀρκετές φορές δείχνουν τήν ἰσχύ τους μέ ἡφαιστειακές ἐκρήξεις· δηλαδή μέ θυμούς, ἐπαναστάσεις, πολέμους, καταστροφές, ἀλλά καί μέ δημιουργικές ἐνέργειες σέ ὅλα τά πεδία τῆς ζωῆς τοῦ κόσμου. Τέτοιες δημιουργικές «ἡφαιστειακές ἐκρήξεις» εἶναι καί οἱ ἐμπνεύσεις γιά ὑψηλότερη ζωή, μέ ὑγιῆ θυμό, ὑπομονή καί ἀνδρεία, πού ὁδηγεῖ τούς θεουμένους στήν κατά τό δυνατόν ἀκριβέστερη τήρηση τῶν ἐντολῶν τοῦ Χριστοῦ, πού φθάνει μέχρι καί στίς λεπτότατες κινήσεις τοῦ νοῦ, τῆς καρδιᾶς καί τῆς διανοίας. Διαβάστε περισσότερα »
Κυριακή ΙΖ’ Ματθαίου: Η ενότητα της ανθρωπίνης φύσεως (Σεβ. Μητροπολίτης Ναυπάκτου Ιερόθεος)
«Ἐλέησόν με, Κύριε, υἱὲ Δαυϊδ. ἡ θυγάτηρ μου κακῶς δαιμονίζεται»
(Ματθ. ιε´ 22)
Ὁ πόνος τῆς Χαναναίας γυναίκας γιὰ τὴν δαιμονισμένη θυγατέρα της, ὅπως καὶ ἡ μεγάλη της πίστι στὸν Χριστό, τὴν ἔκαναν νὰ κράζη: «ἐλέησόν με, Κύριε, υἱὲ Δαυΐδ· ἡ θυγάτηρ μου κακῶς δαιμονίζεται». Ἡ αἴτησή της εἶναι προσωπική, ἔστω κι ἂν ἀφοροῦσε περισσότερο τὴν θυγατέρα της, γιατί ὁ πόνος τοῦ παιδιοῦ τῆς εἶναι καὶ δικός της πόνος. Ζητᾶ τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ, γιατί αὐτὸ εἶναι πηγὴ ἀνεξάντλητη καὶ δύναμι ἀνέκφραστη. Καὶ ὁ Χριστὸς προσφέρει στὴν θυγατέρα της τὴν θεραπεία, ἐπειδὴ τὸ ζήτησε ἡ μητέρα της μὲ πολλὴ πίστι. «Ὢ γύναι, μεγάλη σου ἡ πίστις. Γενηθήτω σοι ὡς θέλεις. Καὶ ἰάθη ἡ θυγάτηρ αὐτῆς ἀπὸ τῆς ὥρας ἐκείνης».
Τὸ γεγονὸς αὐτὸ μᾶς δίδει σήμερα ἀφορμὴ νὰ διατυπώσουμε μερικὲς ἀλήθειες, μὲ ἁπλὰ ὅμως λόγια, γύρω ἀπὸ τὴν ἑνότητα τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως. Αὐτὴ ἡ ἑνότητα φαίνεται ἀφ’ ἑνὸς μὲν στὴν οἰκογένεια, ἀφ᾽ ἑτέρου δὲ στὴν κοινωνία. Διαβάστε περισσότερα »
Νεομάρτυρες, οι όντως επαναστάτες (Ηλίας Λιαμής, Σύμβουλος Ενότητας Πολιτισμού)
Ως γνωστόν, το έτος που διανύουμε είναι επετειακό. Τα διακόσια χρόνια που μας χωρίζουν από την ελληνική επανάσταση αποτελούν ασήμαντη περίοδο για τον ιστορικό χρόνο, αποτελούν όμως κολοσσιαία απόσταση, αν ληφθεί υπόψιν η εξέλιξη της ανθρώπινης κοινωνίας κατά τους τελευταίους δύο αιώνες.
