Εισαγωγὴ

Ζοῦμε στὸν κόσμο τῶν ραγδαίων ἀλλαγῶν. Στὸ ἐπίπεδο τῆς κοινωνικοπολιτικῆς θεωρίας ἀλλὰ καὶ τῆς θεσμικὰ συγκροτημένης πραγματικότητας ἀναπτύσσονται δυνάμεις ἀντιπαραδοσιακότητας, ἀτομικότητας καὶ ριζοσπαστικότητας. Ἡ παγκοσμιοποίηση ἐπεδίωξε καὶ ἐπιδιώκει τὴν ὁμογενοποίηση, προκάλεσε ὅμως ἀντίρροπες δυνάμεις ἐθνοκεντρικοῦ καὶ θρησκευτικοῦ ζηλωτισμοῦ, οἱ ὁποῖες συγκρούονται μὲ τὴ διαρκῶς ἀμφισβητούμενη πολυπολιτισμικότητα καὶ τὴ χειραφετημένη «πολυαρχία ἀξιῶν» τῆς μετανεωτερικότητας καὶ τοῦ μεταμοντερνισμοῦ. Διαβάστε περισσότερα »

Η υπόθεση με τα τρία νεκρά παιδιά της οικογένειας Δασκαλάκη, ως ακραία τραγική (δεν μπορεί να φανταστεί κανείς κάτι χειρότερο από το να χάνει ένα νεαρό ζευγάρι τρία παιδιά σε τρία χρόνια), είναι από εκείνες τις περιπτώσεις που δρουν αποκαλυπτικά για την κοινωνία, τα media, τα social media, την καθημερινότητά μας, τον ψυχισμό μας, την ίδια την ποιότητα του βίου μας.

Λειτούργησε -μέχρι σήμερα τουλάχιστον- σαν ένα στριπτίζ «έργων και ημερών» που πρέπει να θέσει σε πολύ μεγάλο προβληματισμό κάθε έναν από εμάς, όπου και αν είμαστε τοποθετημένοι από όπου και αν παρακολουθούμε αυτή την αδιανόητη κατάσταση που κατάφερε να γεννήσει μέσα σε λίγες ημέρες «δράκους» και «τρωκτικά».

Aνεξαρτήτως της έκβασης της υπόθεσης, τού αν θα αποκαλυφθεί ή όχι η αιτία που οδήγησε στο θάνατο τρία μικρά παιδιά, ανεξαρτήτως τού αν θα υπάρξει ή όχι ιατρική ή όποια άλλη εξήγηση, θα ήταν χρήσιμο να τοποθετήσουμε όλοι έναν καθρέφτη απέναντί μας ώστε να εντοπίσουμε ορατές και αόρατες ασχήμιες. Διαβάστε περισσότερα »

Ἡ γνωστή παραβολή τοῦ Κυρίου γιά τόν ἄσωτο υἱό ἀποτελεῖ, κατά τούς θείους ἑρμηνευτές, πολύτιμο λίθο ἤ λαμπερό μαργαριτάρι ἀνάμεσα στίς ἄλλες διδακτικές παραβολές. Χαρακτηρίζεται ἐπίσης ὡς εὐαγγέλιο τοῦ εὐαγγελίου. Εὔστοχα εἰπώθηκε, πώς καί μόνο αὐτή ἡ παραβολή, ἄν σωζόταν ἀπό ὅλο τό εὐαγγέλιο, ἀρκοῦσε γιά νά συγκινήσει καί ὁδηγήσει τόν ἄνθρωπο στή σωτήρια μετάνοια. Αὐτό πού κυριαρχεῖ εἶναι ἡ μεγάλη ἀγάπη τοῦ πατέρα.

Ὁ νεώτερος υἱός τῆς παραβολῆς, ὀρθά-κοφτά, δίχως προλόγους καί μακρηγορίες ἀπαιτεῖ δικαιωματικά τό ἀναλογοῦν μερίδιο τῆς περιουσίας του. Ὁ πατέρας, δίχως ἀντιρρήσεις, ἀναβολές, καθυστερήσεις, δικαιολογίες καί προφάσεις χώρισε στά δύο τήν περιουσία του καί τοῦ ἔδωσε τό μερίδιο πού τοῦ ἀνῆκε. Ποιός πατέρας σήμερα, σ᾽ ἐποχή μάλιστα πλήρους ἐλευθερίας, θά ἔκανε κάτι τέτοιο τόσο ἁπλά, ἄμεσα καί ἄνετα; Γιατί φέρθηκε ἔτσι ὁ πατέρας; Δέν τόν ἀγαποῦσε; Εῖχε τόσο πολύ κουρασθεῖ μαζί του; Ἤθελε τήν ἡσυχία του; Δέν ἤθελε συνεχεῖς γκρίνιες καί μόνιμους καυγάδες; Ἦταν δικαιολογημένη καί ψυχολογημένη αὐτή ἡ στάση τοῦ πατέρα; Δέν θά ἔπρεπε νά τόν νουθετήσει, νά τόν σωφρονίσει, νά τόν μεταπείσει, νά τοῦ γυρίσει τά μυαλά, νά τόν συνεφέρει; Ἔκανε καλά πού τόν ἄκουσε καί τοὔδωσε ἀμέσως ὅ,τι ζητοῦσε; Δέν θἄπρεπε νά τόν καθίσει κάτω καί νά προσπαθήσει μέ κάθε τρόπο νά τόν πείσει πώς δέν σκέφτεται καλά, πώς εἶναι ἀρκετά ἀνώριμος, ἐνθουσιώδης, ἐπιπόλαιος καί μικρός; Γιατί δέν καθυστέρησε τή φυγή του; Εῖχε πολλούς λόγους νά τό κάνει. Γιατί δέν ἀναφέρει τίποτε ἀπό ὅλα αὐτά τά δίκαια καί ὀρθά ἐρωτήματα ἡ σημερινή εὐαγγελική περικοπή; Διαβάστε περισσότερα »

Η ομιλία του κ. Θεoφάνη Τάση, συγχρονισμένη με τα μεγάλα ερωτήματα της σημερινής εποχής, φέρει τον τίτλο: “Διορθώνοντας τη φύση, θεραπεύοντας τον άνθρωπο: Η ανθρώπινη αναβάθμιση ως ίαση και ηθικό καθήκον” και πρόκειται, όπως τονίζει ο ίδιος στην ομιλία του, για μια κριτική παρουσίαση του Υπερναθρωπισμού (transhumanism). Η ομιλία αυτή είναι ουσιαστικά μια εισαγωγή στο θέμα που πραγματεύεται αναλυτικά ο κ. Θ. Τάσης στο νέο βιβλίο του «Φιλοσοφία της ανθρώπινης αναβάθμισης» που κυκλοφορεί (Δεκ. 2021) από τις εκδόσεις Αρμός. Διαβάστε περισσότερα »

Στο βιβλίο “Η κόκκινη πλατεία και ο θείος Αρθούρος”, ο Χρ. Γιανναράς αφηγείται ένα διάλογο με τη ξεναγό και μεταφράστρια του, όταν βρέθηκε στη Μόσχα το 1982 σε συνέδριο του Πατριαρχείου. Μετά τις πρώτες τυπικές ερωτήσεις την ρώτησε.

-Καμία ιδιαίτερη σχέση με το Πατριαρχείο;

-Απολύτως καμία, είμαι άθεη, απάντησε.

-Άθεη από πεποίθηση ή άγνοια;

Χαμογελάει δίχως απάντηση.

Κάθε φορά που συναντιέμαι μ’ έναν αυτοπροσδιοριζόμενο “άθεο” μου έρχεται στο νου αυτό το περιστατικό.

Σε κάποιον που απηύθυνα το ίδιο ερώτημα: “Άθεος από πεποίθηση ή άγνοια;”, μου απάντησε: “Από πεποίθηση”. Όμως δε με έπεισε. Σίγουρα εννοούσε από “άγνοια”.

Αφορμή για να γράψω τούτες τις γραμμές στάθηκε ένα περιστατικό. Διαβάστε περισσότερα »