Παρατηρώντας τήν σύγχρονη ἐκκλησιαστική ζωή, τά ὅσα λέγονται καί γίνονται, στίς ὁμιλίες καί τά Συνέδρια, διαπιστώνω ὅτι κηρύσσεται ἕνα «ἕτερον εὐαγγέλιον», ἀπό ἐκεῖνο πού κήρυτταν οἱ Ἀπόστολοι, ὅπως τό διαβάζουμε στίς «Πράξεις τῶν Ἀποστόλων» καί στίς Ἐπιστολές τους. Θά δοῦμε μέ συντομία ποιό εἶναι τό Εὐαγγέλιο τοῦ Ἀποστόλου Παύλου καί ποιό εἶναι τό σύγχρονο «ἕτερον εὐαγγέλιον».
Το «ἕτερον εὐαγγέλιον» (Σεβ. Μητροπολίτης Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου Ιερόθεος)
Πώς Θα Σωθούμε: “Τα πιο μεγάλα αμαρτήματα” (Ιερά Μονή Παρακλήτου)
Επιλογή και διασκευή ψυχωφελών κειμένων από το βιβλίο “ΑΜΑΡΤΩΛΩΝ ΣΩΤΗΡΙΑ” του μοναχού Αγαπίου Λάνδου του Κρητός
Τα πιο μεγάλα αμαρτήματα
ΤΑ ΑΜΑΡΤΗΜΑΤΑ μας είναι πολλά και διάφορα, όλα όμως περιλαμβάνονται σε τούτα τα οκτώ:
υ π ε ρ η φ ά ν ε ι α, κ ε ν ο δ ο ξ ί α, φ ι λ α ρ γ υ ρ ί α, π ο ρ ν ε ί α, ο ρ γ ή, γ α σ τ ρ ι μ α ρ γ ί α, φ θ ό ν ο και α κ η δ ί α.
Αυτά λέγονται θανάσιμα, γιατί είναι οι κεφαλές, οι ρίζες και τα θεμέλια όλων των άλλων, και γιατί θανατώνουν την ψυχή μας.
Με τα οκτώ θανάσιμα αμαρτήματα μας πολεμούν οι τρεις θανάσιμοι εχθροί μας, η σ ά ρ κ α, ο κ ό σ μ ο ς, και ο δ ι ά β ο λ ο ς.
Από το Συναξάρι – Απόστολος Ανδρέας ο Πρωτόκλητος
Ο Θεός άλλοτε δίνει, άλλοτε δεν δίνει (Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος)
Εἶναι μεγάλο ἀγαθὸ ἡ προσευχή, ὅταν γίνεται μὲ εὐγνωμοσύνη καὶ ἄγρυπνη καρδιά. Καὶ πῶς θὰ γίνει εὐχάριστη; Ἐὰν ἐκπαιδεύσουμε τοὺς ἑαυτούς μας νὰ εὐχαριστοῦμε τὸ Θεὸ, ὄχι μόνο ὅταν παίρνουμε αὐτὸ ποὺ ζητοῦμε ἄλλα καὶ ὅταν δὲν τὸ παίρνουμε. Διότι ὁ Θεὸς ἄλλοτε δίνει, ἄλλοτε δὲν δίνει• καὶ τὰ δύο ὅμως τὰ κάνει γιὰ τὸ καλό μας, ὥστε, εἴτε λάβεις εἴτε δὲν λάβεις, καὶ χωρὶς νὰ πάρεις ἔλαβες.
Εἴτε ἐπιτύχεις εἴτε δὲν ἐπιτύχεις, πέτυχες μὲ τὸ νὰ μὴν ἐπιτύχεις. Διότι μερικὲς φορές το νὰ μὴν παίρνουμε αὐτὸ ποὺ ζητᾶμε, γίνεται ὠφελιμότερο ἀπὸ τὸ νὰ τὸ πάρουμε.
Ηγέτης απόστολος (Πρωτοπρ. Θωμάς Βαμβίνης)
Ἀπό τόν βίο τοῦ ἁγίου Δημητρίου, ὅπως τόν καταγράφει ὁ ἅγιος Δαμασκηνός ὁ Στουδίτης, Μητροπολίτης Ναυπάκτου καί Ἄρτης, προκληθήκαμε νά μιλήσουμε γιά μιά διάσταση τῆς κρατικῆς ἐξουσίας, ἡ ὁποία στίς μέρες μας ὄχι μόνον ἔχει μείνει ἀνενεργός, ἀλλά στήν σύγχρονη πολιτική σκέψη θεωρεῖται ἄσχετη μέ τούς σχεδιασμούς καί τήν πράξη τῆς πολιτικῆς ἐξουσίας, τῆς νομοθετικῆς καί τῆς ἐκτελεστικῆς. Ἡ διάσταση στήν ὁποία ἀναφερόμαστε ἔχει σχέση μέ τό νόημα τῆς ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου, τήν προοπτική τῆς ὕπαρξής του. Στήν ἐποχή πού ἐπιχειρεῖται ἡ ψηφιοποίηση τοῦ ἀνθρώπου, ἡ διάσταση αὐτή εἶναι καίρια γιά τήν ποιότητα τῆς ζωῆς τῶν ἀνθρώπων καί τόν ἐξανθρωπισμό τῆς ἐξουσίας.





