Δέν εἶμαι εἰδικός στήν μοντέρνα τέχνη, καί μάλιστα τήν σουρεαλιστική, διδάχθηκα τήν «Βυζαντινή τέχνη-ἁγιογραφία» ἡ ὁποία ἐκφράζει τήν ἐσωτερικότητα τοῦ ἀνθρώπου πού συνδέεται μέ τόν Χριστό. Ἡ συγκεκριμένη ἔκθεση τῆς Ἐθνικῆς Πινακοθήκης χαρακτηρίζεται ὡς «σαγήνη τοῦ Ἀλλόκοτου». Ἡ λέξη «ἀλλόκοτον» δηλώνει, κατά τό Λεξικό Liddell-Scott, «ὁ ἔχων ἀσυνήθη φύσιν ἤ μορφήν, παράδοξος, διάστροφος, κακοσχημάτιστος, τερατώδης».
Στήν συγκεκριμένη ἔκθεση τῆς Ἐθνικῆς Πινακοθήκης ἐκτίθενται 80 χαρακτικά καί ὀξυγραφίες τοῦ Ἱσπανοῦ ζωγράφου καί χαράκτη Φρανσίσκο Γκόγια (Francisco Goya) (1746-1826) καί «ἕνα θεματικό ἀφιέρωμα στήν ἑλληνική τέχνη μέ τίτλο Ἡ Σαγήνη τοῦ Ἀλλόκοτου. Στήν ὁμαδική ἔκθεση περιλαμβάνονται ἔργα δέκα καλλιτεχνῶν πού ἀπό διαφορετικές ἀφετηρίες ἐναγκαλίζονται καί εἰκονίζουν τό ἀλλόκοτο, τό ὑβριδικό, καί τό γκροτέσκο». Ὅπως ἀναφέρεται σέ σχετική παρουσίαση τῆς ἔκθεσης, τά ἔργα πού παρατίθενται «πραγματεύονται τήν σχέση τοῦ εὔμορφου μέ τό ζωόμορφο, τό ἀνθρωπόμορφο μέ τό ζωόμορφο» καί τά χαρακτηριστικά «διακρίνονται ἀπό τήν ἀληθοφάνεια τοῦ τερατώδους, τήν πειστικότητα τοῦ παραλόγου, τήν ἕλξη τοῦ ἀποτρόπαιου».
Τόν τελευταῖο καιρό διάβασα διάφορα κείμενα, τόσο γιά τόν ζωγράφο καί χαράκτη Γκόγια (Goya) ὅσο καί γιά τά ἔργα πού φιλοξενοῦνται αὐτήν τήν περίοδο στήν Ἐθνική Πινακοθήκη, μέ ἀφορμή τήν ἔκθεση καί τή βίαιη παρέμβαση ἑνός βουλευτή σέ ἔργα πού ἀποδόμησαν τά χαρακτηριστικά τῶν ἁγίων.
