Ο ἄνθρωπος γιὰ νὰ ἔχει πνευματικὴ ζωή, νὰ ἔχει το φῶς στὴ ζωή του, πρέπει νὰ ἔχει τελεία ἐπικοινωνία μὲ τὸ περιβάλλον του. Ἀπὸ τὴ στιγμὴ ποὺ δὲν ἔχει αὐτὴ τὴν ἁπλῆ, τὴν φυσική, τὴν ἄνετη ἐγκατάλειψη καὶ παράδοση τοῦ ἑαυτοῦ του στὸν ἄλλον, καὶ ἑπομένως τὴν βίωση τοῦ ἄλλου ὡς οἰκείου μέλους, δὲν μπορεῖ νὰ ἔχει Θεόν. Γι’ αὐτὸ σκοτίζεται ἡ ψυχή, ὅταν κλονίζεται ἡ σχέση της μὲ τὸν Θεό.

Τέσσερις τρόποι που σκοτίζουν την ψυχή († Αρχ. Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης, Προηγούμενος Ι. M. Σίμωνος Πέτρας)

Η woke κουλτούρα αρρώστησε την ιατρική (Αλέξανδρος Σκούρας)

Παιδιά με άγχος, κατάθλιψη ή αυτισμό. Παιδιά που δεν ένιωθαν άνετα με το φύλο τους. Παιδιά που εγκατέλειψαν το σχολείο, που είδαν την οικογένειά τους να διαλύεται. Τι πήραν από το σύστημα υγείας; Δεν πήραν διάγνωση, στήριξη, ή φροντίδα. Πήραν μια λέξη: «affirmation» ή αλλιώς αυτόματη αποδοχή της αυτοδιάγνωσής τους, καθώς και μια υπόσχεση: ορμόνες και χειρουργεία.
Περάσματα από τον Παράδεισο. Ένα ταξίδι στο Άγιον Όρος

Υπάρχει ένα μέρος της γης, που από τη θάλασσα φυτρώνει ένα κέρας, ένας όγκος μυστήριος, που φτάνει μέχρι τα δύο χιλιάδες μέτρα. Εκεί είναι η κορυφή του μυθικού Άθωνα, του βουνού των αναχωρητών, κείνων που έφυγαν από τις κοινωνίες των ανθρώπων και έφτιαξαν εκεί τα καταφύγια τους, στις πλάτες και στα σπλάχνα του. Εκείνων που μπήκαν σε άλλες κοινωνίες αοράτων και ξυπόλυτων και ζουν αιώνια εκεί.
Υπάρχει ένα μέρος της γης που σίγουρα είναι μια εικόνα του παράδεισου. Ίσως για κάποιους ο Παράδεισος. Είναι το “περιβόλι της Παναγίας”, είναι αυτή η λωρίδα της γης η καταπράσινη, που εισβάλει με το κέρας της μπροστά, μέσα στη γαλάζια θάλασσα του Αιγαίου.
Υπάρχει ένα μέρος στη γη όπου τα κτίσματα μιλούν για τους ανθρώπους, κείνους που η θέλησή τους πάει πιο πέρα από τα όρια, πάει εκεί, σ’ εκείνη την περιοχή που αρχίζουν τα πάσης είδους θαύματα.
Υπάρχει ένα μέρος στην Ελλάδα που κατοικεί ο γίγας Άθως, το καταφύγιο τριών χιλιάδων αναχωρητών, ένα μέρος που παύει ο χρόνος, παύουν οι οδυνηρές συναλλαγές, παύουν οι επιθυμίες οι αλλόκοτες…
Ζήσαμε κι εμείς λίγο καιρό μαζί τους. Ίσως να ήταν μικρή η διάρκεια του ταξιδιού, ήταν όμως αρκετή για τη δημιουργία αυτού του μοναδικού φιλμ
Προοπτική τής ολιγάρκειας – Ιδανική πολιτεία (Πρωτοπρ. Θωμάς Βαμβίνης)

Προοπτική τῆς ὀλιγάρκειας
Στόν δημόσιο βίο συνεχῶς γίνεται λόγος γιά τήν ἀξιολόγηση τῶν ὑπηρεσιῶν τοῦ Δημοσίου καί τῶν ὑπαλλήλων τους, ὥστε νά ἀμοίβονται οἱ συνεπεῖς καί παραγωγικοί, νά κινητοποιοῦνται οἱ ὑπόλοιποι καί οἱ ὑπηρεσίες νά βελτιώνουν τίς δομές καί τόν τρόπο λειτουργίας τους. Αὐτά εἶναι μηχανισμοί πού ἐπιβάλλονται ἀπό τούς στόχους τῆς κοσμικῆς κοινωνίας, ἡ ὁποία κινεῖται ἀπό τήν οἰκονομία τοῦ χρήματος, πού ἀπαιτεῖ μετρήσιμη ἀποτελεσματικότητα, ὥστε νά βλέπη διαρκῶς τούς δεῖκτες τῆς παραγωγικότητας νά αὐξάνουν. Βέβαια, κάποιοι εὐαίσθητοι παρατηρητές τῆς παγκοσμιοποιημένης δυτικῆς, κυρίως, οἰκονομίας, ἔβλεπαν ἀπό νωρίς τόν ἀδιέξοδο δρόμο τῆς συνεχοῦς ἀνάπτυξης, γι’ αὐτό μιλοῦσαν γιά τήν ἀνάγκη ἀντίστροφης πορείας, μιλοῦσαν γιά «ἀποανάπτυξη».
Η Ορθόδοξος Πατερική Εκκλησία (Αρχ. Κύριλλος Κωστόπουλος, Ιεροκήρυκας Ι. Μ. Πατρών)

Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία στηρίζεται σὲ δύο κίονες: Τὴν Ἁγία Γραφὴ καὶ τὴν Ἱερὰ Παράδοση. Αὐτὸ σημαίνει ὅτι βάση της εἶναι ἡ Θεία Ἀποκάλυψη, ἐφόσον ἡ μὲν Ἁγία Γραφὴ ἐμπεριέχει τὴν Θεία Ἀποκάλυψη, ἡ δὲ Ἱερὰ Παράδοση, ἀποτελούμενη ἀπὸ ὅσα ἀπεφάνθησαν οἱ Οἰκουμενικὲς Σύνοδοι καὶ ἐδίδαξαν οἱ Ἅγιοι Πατέρες, συνθέτει τὴν αὐθεντικὴ ἑρμηνεία τῆς Ἁγίας Γραφῆς. Γι᾽ αὐτὸ καὶ γιὰ τὴν Ὀρθόδοξo Θεολογία ὑφίσταται πλήρης ἀλληλοεξάρτηση τῶν δύο αὐτῶν μορφῶν τῆς Θείας Ἀποκαλύψεως.