Μέσα από έναν απίστευτο συνδυασμό της αριστεράς ιδεολογίας του επιστημονικού σοσιαλισμού και του αστικού φιλελεύθερου ατομικισμού ο Νεοέλληνας διάγει το τελικό στάδιο ενός απολύτου σοσιαλατομικισμού, όσο αστείο ή και αντιφατικό αυτό αν ακούγεται. Εξηγείται όμως, όπως εξηγείται η ατομική υπόσταση των υβριδίων. Αποκομμένος από τις ρίζες του –ιστορικές, εθνικές, πολιτιστικές, θρησκευτικές, πολιτικές- ο νεοέλληνας δείχνει ένα νέο υπαρξιακό κατασκεύασμα το οποίο υπακούει στις διαταγές και μόνο των κατασκευαστών του. Δεν επικοινωνεί πλέον με τους προγόνους του, με τις αρίφνητες φωνές των φωτισμένων ανδρών οι οποίοι του ετοίμασαν έναν ωραίο κόσμο να ζήσει και να μεγαλουργήσει. Ο νεοέλληνας θεωρεί ότι η ιστορία του μετρά μόνο μερικές δεκαετίες, από εκεί και πέρα χάνεται σε βάθος χρόνου. Και δεν τον ενδιαφέρει. Η έννοια του Έθνους η οποία απελευθερώνει όλες εκείνες τις θείες δυνάμεις των Ελλήνων στα βάθη του χρόνου, φαντάζει στα μάτια του και στο μυαλό του ως κάτι το αμαρτωλό, διότι αυτό του δίδαξαν. Η θρησκευτική φύσις των νεοελλήνων τροποποιήθηκε. Νέος Θεός και νέα δογματική άποψη για τις θρησκευτικές παραμέτρους δημιουργήθηκαν και γεννήθηκαν. Διαβάστε περισσότερα »

Ο γνωστός Αμερικάνος κοινωνιολόγος Κρίστοφερ Λας περιέγραφε στο βιβλίο του, Εξέγερση των Ελίτ, πώς η ενσωμάτωση των κοινωνιών στους ρυθμούς της αγοράς επιφύλασσε τη δραστική συρρίκνωση όλων των άτυπων θεσμών που επιτελούσαν την ένταξη των νέων γενεών στο κοινωνικό σώμα: Από την οικογένεια, που εξαιτίας των καταιγιστικών εργασιακών ρυθμών βίωνε μια πρωτοφανή συρρίκνωση του παιδαγωγικού της ρόλου, μέχρι τη γειτονιά, που για τους ίδιους λόγους έπαυε να διατηρεί το δίκτυο των διαπροσωπικών σχέσεων μέσω των οποίων τα παιδιά εξασκούνταν στην κοινωνική αγωγή, δηλαδή στην αμοιβαία εμπιστοσύνη που διασφαλίζει τη συνοχή της κοινωνίας.

Το κενό αυτό κάλυψαν, στο πλαίσιο του κράτους πρόνοιας, οι επίσημοι εκπαιδευτικοί μηχανισμοί, που ενσωμάτωσαν στην παιδαγωγική τους αντίληψη στοιχεία της αγωγής που άλλοτε συντελούνταν αυθόρμητα και αυτοτελώς από αυτούς τους άτυπους θεσμούς – κι εδώ μπορούμε να επισημάνουμε έναν υπόγειο ανταγωνισμό μεταξύ της επίσημης εκπαίδευσης και της οικογένειας, ή της γειτονιάς. Διαβάστε περισσότερα »

Η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΠΛΑΣΜΑΤΙΚΩΝ ΑΝΑΓΚΩΝ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΝΑΛΩΤΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ

Ἡ περίοδος μετὰ τὸν Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο μπορεῖ νὰ χαρακτηριστεῖ ὡς κοσμογονική. Ἡ ἀνάπτυξη τῆς βιομηχανίας ἔφθασε σὲ ὕψη ἀσύλληπτα καὶ ἰλιγγιώδη. Οἱ ἐπιστήμονες ποὺ γνωρίζουν τὴ νομοτέλεια αὐτῆς τῆς καινούργιας, τῆς βιομηχανικῆς κοινωνίας καὶ ποὺ καθορίζουν τὴν πορεία της, ὀνομάζονται τεχνοκράτες. Στὸν χῶρο τῆς ἱστορίας τοῦ πνεύματος οἱ τεχνοκράτες ἀποτελοῦν τὸν ἀντίποδα τῶν ἀνθρώπων τοῦ πνεύματος. Γιὰ τοὺς ἀνθρώπους τοῦ πνεύματος κέντρο κάθε ἀνθρώπινης δραστηριότητας πρέπει νὰ εἶναι ὁ ἄνθρωπος καὶ ἡ εὐτυχία του. Ὅ,τι δὲν συντελεῖ στὴν πνευματικὴ τελειοποίηση τοῦ ἀνθρώπου, ὅ,τι ἀντιβαίνει στὴν ἀνθρωπιά, ὅ,τι ἀπανθρωπίζει τὸν ἄνθρωπο, πρέπει νὰ τίθεται στὸ περιθώριο. Γιὰ τοὺς τεχνοκράτες ἀντιθέτως ἡ τεχνικὴ πρόοδος καθ’ ἑαυτήν, ἡ τελειοποίηση τῶν μέσων παραγωγῆς ἀποτελεῖ τὸν ὕψιστο στόχο. Δεν ἐνδιαφέρει ἡ τελειοποίηση τοῦ ἀνθρώπου, ἀλλὰ ἡ τελειοποίηση τῆς μηχανῆς. Ἔτσι ὁ ἄνθρωπος γίνεται ὑπηρέτης καὶ ἐξάρτημα τῆς μηχανῆς, ζεῖ καὶ μοχθεῖ καὶ ἐργάζεται, γιὰ νὰ παράγονται ὁλοένα καὶ τελειότερες μηχανές. Ἡ ἐσωτερικὴ ἰσορροπία τοῦ ἀνθρώπου, ἡ ψυχικὴ εὐφορία, ἡ ἐλευθερία του δὲν λαμβάνονται καθόλου ὑπ’ ὄψιν.

Ἀποτέλεσμα αὐτοῦ τοῦ μοντέλου ζωῆς καὶ ἀνάπτυξης εἶναι καὶ ἡ ὀνομαζόμενη Οἰκολογικὴ Κρίση ἢ Περιβαλλοντικὴ Καταστροφή. Διαβάστε περισσότερα »

Εξήγησις υπομνηματική εις το κατά Λουκάν Ευαγγέλιον, κεφ. ζ΄ (Λουκά 7, 11-17)

Στ. 11: «ἐπορεύετο εἰς πόλιν καλουμένην Ναΐν»

Πρόσεχε όμως πώς σε παράδοξα συνάπτει παράδοξα. Και στην περίπτωση όμως της θεραπείας του άρρωστου δούλου του εκατόνταρχου στην οποία αναφέρθηκε αμέσως προηγουμένως βέβαια αφού Τον κάλεσαν να βοηθήσει απάντησε, εδώ όμως, στην πόλη Ναΐν, αν και δεν καλείται για βοήθεια, πηγαίνει· γιατί κανένας δεν Τον καλούσε σε ανάσταση νεκρού, αλλά πηγαίνει σε αυτήν από μόνος Του. Και νομίζω με πάρα πολλή σοφία, για να συνδυάσει με το προηγούμενο θαύμα της θεραπείας του ασθενούς δούλου του πιστού εκατόνταρχου και αυτό· δεν ήταν βέβαια καθόλου παράδοξο να φανταστεί κανείς, ότι κάποιος θα μπορούσε να αντιδράσει πολεμώντας τη δόξα του Σωτήρα και λέγοντας: «Τι το αξιοθαύμαστο έγινε στο δούλο του εκατόνταρχου; Άρρωστος ήταν, δεν επρόκειτο οπωσδήποτε να πεθάνει». Και αυτό το έχει γράψει ο ευαγγελιστής, διηγούμενος αυτά που ήταν για χαρά μάλλον, παρά τα αληθινά· για να φράξει λοιπόν την ακόλαστη γλώσσα τέτοιων ανθρώπων, λέγει ότι ο Χριστός συνάντησε ήδη πεθαμένο τον νεανίσκο, τον μονογενή υιό της χήρας αυτής γυναίκας. Το πάθος ήταν αξιολύπητο και μπορούσε να προκαλέσει θρήνο και αφορμές για δάκρυα. Και ακολουθούσε το πάθος μεθυσμένη και παραλυμένη πια από τον ανείπωτο πόνο η γυναίκα και μαζί με αυτήν πολλοί άλλοι. Διαβάστε περισσότερα »

(Ἀνάλυση τοῦ λόγου περὶ θανάτου τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου Μαξίμοβιτς) Διαβάστε περισσότερα »