Τα στοιχεία της νέας έκθεσης της Επιτροπής του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας (ΠΟΥ) για την κοινωνική σύνδεση που δημοσιεύτηκαν πριν από λίγες ημέρες είναι αποκαλυπτικά και άκρως ανησυχητικά: ένας στους έξι ανθρώπους σε όλο τον πλανήτη υποφέρει από μοναξιά· και δεν μιλάμε για μοναχικότητα από επιλογή, αλλά για το βαθύ, επώδυνο συναίσθημα που δημιουργείται όταν οι σχέσεις που έχουμε δεν είναι εκείνες που χρειαζόμαστε.

Η εξαφάνιση της βαθιάς ανάγνωσης: Πώς το TikTok μάς γυρίζει σε μια προ-εγγράμματη εποχή (Μίλτος Τόσκας)

Η προσοχή μας διασπάται, τα βιβλία μένουν αδιάβαστα και ο νους αποσυντονισμένος. Καθώς η βαθιά ανάγνωση υποχωρεί μπροστά στην αδιάκοπη ροή των ψηφιακών λέξεων και εικόνων, επιστρέφουμε (χωρίς καν να το καταλάβουμε) σε έναν τρόπο σκέψης που θυμίζει τις προφορικές κοινωνίες πριν την εφεύρεση της γραφής.
Κυριακή Δ΄ Ματθαίου: Ας μην βρεθούμε προ εκπλήξεων! (Σοφία Μπεκρή, φιλόλογος-θεολόγος)

Μὲ ἔκσταση στέκεται πάντοτε ο ἄνθρωπος μπροστὰ στὰ μεγαλεῖα τοῦ Θεοῦ καὶ ἀναφωνεῖ: «Ὡς ἐμεγαλύνθη τὰ ἔργα Σου, Κύριε,…». Ὅσο περισσότερο, μάλιστα, θαυμάζει τὴν μεγαλωσύνη Του, ἄλλο τόσο συνειδητοποιεῖ τὴν δική του μικρότητα καὶ ἀδυναμία καὶ ζητάει τὴν βοήθεια τοῦ Παντοδυνάμου Θεοῦ: «Πτωχὸς καὶ πένης εἰμί ἐγώ. Ὁ Θεὸς βοήθησόν μοι· βοηθός μου καὶ ῥύστης μου εἶ σύ, Κύριε» (Ψαλμός 69, στ. 6).
Ἔτσι καὶ ὁ ἑκατόνταρχος τοῦ Εὐαγγελίου, παρὰ τὰ πολλά του ἀξιώματα καὶ τὰ ἀκόμη περισσότερα ὑλικά του ἀγαθά, συναισθάνεται τὴν ἀδυναμία του καὶ καταφεύγει στὸν Κύριο, γιὰ νὰ δώσῃ λύση στὸ «πρόβλημά» του.
Η αγάπη δεν αγκαλιάζει την πλάνη… (Πρωτοπρ. Θωμάς Βαμβίνης)

Ὅσοι «κρύβονται» κάτω ἀπό τήν σκέπη τῆς Ἐκκλησίας, κάτω ἀπό τό «μαφόριο» τῆς Θεοτόκου, ἐπιθυμοῦν τήν ἀσφάλεια τοῦ θελήματος τοῦ Θεοῦ, τόν φωτισμό ἀπό τό ἀληθινό Φῶς, τόν Χριστό, καί ὄχι τήν «διακινδύνευση» τῆς ὑπεροπτικῆς προβολῆς τῶν δικῶν τους προαιρέσεων.
Ὅσα σημειωθοῦν στήν συνέχεια προῆλθαν ἀπό σημειώσεις στό περιθώριο κάποιων κειμένων πού γεννήθηκαν ἀπό θαυμαστικούς λόγους γιά τόν πάπα Φραγκίσκο, οἱ ὁποῖοι συνοδεύονταν ἀπό θυμωμένες ἐκφράσεις γιά τούς Ὀρθοδόξους ὑπερμάχους τῆς πίστεως Πατέρες.
Δυό στοιχεῖα θά σχολιασθοῦν: Ὁ σχετισμός γιά τήν ἀλήθεια τῶν δογμάτων τῆς πίστεως καί ἡ ἀδιάκριτη «οὐ κατ’ ἐπίγνωσιν» ἀγάπη πού χρησιμοποιεῖται ὡς κάλυμμα τῶν δογματικῶν διαφορῶν καί ὡς προσχηματική αἰτία ἑνότητας.