Ὁ ἄνθρωπος εἶναι τοποθετημένος στὸ δρόμο ἀνάμεσα στὸν παράδεισο καὶ στὴν κόλαση, ἀνάμεσα στὸν Θεὸ καὶ στὸ διάβολο. Κάθε σκέψη καὶ λογισμὸς τοῦ ἀνθρώπου καὶ κάθε αἴσθησή του φέρνει λίγο τὴν ψυχὴ ἢ στὸν παράδεισο ἢ στὴν κόλαση. Ἐὰν εἶναι ἔλλογος (δηλ. κατὰ Θεὸν) ἡ σκέψη καὶ ὁ λογισμὸς συνδέει τὸν ἄνθρωπο μὲ τὸν Θεὸ Λόγο, τὸν Ἀπερινόητο καὶ Ἀκατάληπτο καὶ αὐτὸ γιὰ τὸν ἄνθρωπο ἤδη εἶναι παράδεισος. Ἐὰν ὅμως ἡ σκέψη εἶναι χωρὶς καὶ κατὰ τοῦ Θεοῦ Λόγου, τότε ἀναπόφευκτα συνδέει τὸν ἄνθρωπο μὲ τὸ παράλογο καὶ τὸ ἀνόητο, μὲ τὸ Διάβολο, καὶ αὐτὸ εἶναι ἤδη κόλαση. Ὅ,τι ἰσχύει γιὰ τὴ σκέψη ἰσχύει καὶ γιὰ τὴν αἴσθηση. Ὅλα λοιπὸν ἀρχίζουν ἐδῶ στὴ γῆ, καὶ ὁ παράδεισος καὶ ἡ κόλαση τοῦ ἀνθρώπου. Ἡ ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου σ’ αὐτὸ τὸν πλανήτη εἶναι ἕνα τεράστιο δράμα: ἐδῶ συνεχῶς συγκρούονται τὸ ἐφήμερο καὶ τὸ αἰώνιο, τὸ θνητὸ καὶ τὸ ἀθάνατο, τὸ καλὸ καὶ τὸ κακό, τὰ τοῦ διαβόλου καί τα τοῦ Θεοῦ.
Η παράδοση αποτελεί πρόοδο ή οπισθοδρόμηση; (Κ. Γ. Παπαδημητρακόπουλος)
Εἶναι πολλοὶ ἐκεῖνοι, καλοί μου φίλοι, ποὺ συνδέουν τὴν παράδοση μὲ τὴν ὀπισθοδρόμηση, ἐπειδὴ θεωροῦν τὴν παράδοση ὡς στείρα ἐπιστροφὴ στὸ παρελθόν. Κι αὐτοὶ ὡς προοδευτικοὶ ποὺ εἶναι, δὲν μποροῦν, λέει, νὰ βλέπουν πρὸς τὰ πίσω. Ὡς προοδευτικοί, ἐπειδὴ βλέπουν μόνο μπροστά, ἀρνοῦνται κάθε τι ποὺ μᾶς δένει μὲ τὸ παρελθόν, ὁπότε καὶ πρέπει νὰ ἀποκοποῦμε ἀπὸ κάθε τέτοια ρίζα! Καὶ οἱ ρίζες αὐτὲς εἶναι, τάχα, τροχοπέδη στὴ ἐξέλιξη!
Η πίστη πρέπει να φωτίζει τη λογική (Πρωτοπρ. Διονύσιος Τάτσης)
Οἱ ἄπιστοι ἄνθρωποι ἀκολουθοῦν δρόμους, ποὺ δημιουργοῦν δυσάρεστες καταστάσεις στὴ ζωή τους. Ἔχουν ὡς ὁδηγὸ τὸ λογικό τους, ποὺ εἶναι πηγὴ πολλῶν κακῶν, ὅταν δὲν φωτίζεται ἀπὸ τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ. Δέχονται ποικίλα ἐρεθίσματα, προβληματίζονται, ἐπηρεάζονται καὶ συμπεραίνουν γιὰ θέματα, ποὺ δὲν γνωρίζουν ἢ ποὺ τοὺς ὑπερβαίνουν. Ἔτσι ὁ παραλογισμός τους εἶναι μόνιμος, ἡ ὀρθὴ κρίση ἀπουσιάζει καὶ οἱ ἀποτυχίες εἶναι συχνές. Δὲν ἔχουν ἕνα στήριγμα στὴν πορεία καὶ συνεχῶς ἀλλάζουν τρόπους καὶ κατευθύνσεις. Ἀναζητοῦν λύσεις στὰ προβλήματα, ποὺ εἶναι γνωστές, περιγράφουν μὲ τὴ φαντασία τους τὰ ἀπερίγραπτα, χωρὶς νὰ τὰ ἔχουν βιώσει καὶ ποτὲ δὲν σταθεροποιοῦνται οἱ σκέψεις τους καὶ οἱ ἀποφάσεις τους. Ἡ ἐπικοινωνία μὲ ἄλλους ἀνθρώπους εἶναι ἀδύνατη, γιατί κανένας δὲν τοὺς ἐμπιστεύεται.
Άγιος Ελευθέριος: Ο ηρωικός ιερομάρτυς τού Χριστού (Λάμπρος Κ. Σκόντζος, Θεολόγος – Καθηγητής)
Οι ιερομάρτυρες αποτελούν μια ειδική τάξη στο αγιολόγιο της Εκκλησίας μας. Είναι οι ιερείς, οι οποίοι υποβλήθηκαν σε βασανιστήρια και μαρτύρησαν για το Χριστό. Ένας από αυτούς είναι και ο άγιος Ιερομάρτυς Ελευθέριος.
Το βάθος του “είναι” τόπος αυτογνωσίας (Αρχ. Κύριλλος Κωστόπουλος, Ιεροκήρυκας Ι. Μ. Πατρών)
Ὁ Θεὸς ἔπλασε τὸν ἄνθρωπο «κατ᾽εἰκόνα» Του, λογικὴ ὕπαρξη, γιὰ νὰ ὑπάρχῃ ὡς ἀθάνατη ἀνθρώπινη ὀντότητα στὸν χῶρο τοῦ παραδείσου.
Ὁ ἄνθρωπος, ὅμως, μὲ τὴν παρακοὴ στὸ θέλημα τοῦ Δημιουργοῦ Του ἐξῆλθε τοῦ παραδείσου καὶ εἰσῆλθε στὸν χῶρο τῆς φθορᾶς καὶ τοῦ θανάτου. Προηγήθηκε ὁ πνευματικὸς θάνατος καὶ ἀκολούθησε ὁ σωματικός. Ἡ ψυχή μας ἔχασε τὴν ἄκτιστη Χάρη τοῦ Δημιουργοῦ της Θεοῦ. Ὁ νοῦς ἐσκοτίσθη καὶ αὐτὴν τὴν σκότωση τὴν μετέδωσε καὶ στὸ σῶμα. Κατ᾽ αὐτὸν τὸν τρόπο ὑπέστησαν φθορὰ καὶ τὰ δύο. Ἡ ψυχὴ γέμισε ἀπὸ πάθη, τὸ δὲ σῶμα «παρασυνεβλήθη τοῖς κτήνεσιν τοῖς ἀνοήτοις καὶ ὡμοιώθη αὐτοῖς» (Ψαλμ. 48, 21).
