Αφού εκοιμήθησαν οι γονείς της και αποκαταστάθησαν τ’ αδέλφια της, η Μητροδώρα έμεινε μόνη της σ’ ένα μεγάλο πετρόκτιστο σπίτι. Η αυλή περιβαλλόταν από μανδρότοιχο που είχε ύψος τρία μέτρα περίπου. Κανείς δεν μπορούσε να μπή, αλλά ούτε και να δη το σπίτι. Είχε μία μεγάλη μεταλλική πόρτα από χοντρή λαμαρίνα (ξωπόρτι). Μόνο στην γνωστή της γιαγιά Ανδρονίκη άνοιγε, όταν χτυπούσε πολύ δυνατά και συνθηματικά την πόρτα.
Η απάτη τής αστρολογίας (Ανδρέας Κεφαλληνιάδης, Δάσκαλος)
Δημοσιεύθηκε στις 17 Αυγούστου, 2023
Ἡ ἀστρολογία δὲν ἀνήκει στὸ χῶρο τῆς ἐπιστήμης, ἀλλὰ εἶναι μία ψευδοεπιστήμη, δεδομένου ὅτι δὲν ἀκολουθεῖ τὶς ἐπιστημονικὲς μεθόδους γιὰ τὴν ἐξαγωγὴ συμπερασμάτων. Οἱ ἀπαρχές της ἀνάγονται στὴν ἀρχαία Μεσοποταμία, ἀλλὰ φαίνεται ὅτι συστηματοποιήθηκε κατὰ τοὺς ἑλληνιστικοὺς χρόνους (1ος π.Χ. αἰώνας).
Η ψυχή εξέρχεται του σώματος αοράτως – υπάρχει, αφού δεν μπορεί να γίνει ορατή; (Άγιος Γρηγόριος ο Διάλογος)
Δημοσιεύθηκε στις 16 Αυγούστου, 2023
ΠΕΤΡΟΣ. Όταν πέθανε κάποιος αδελφός, συνέβη να είμαι εκεί παρών. Αυτός ξαφνικά, εκεί που μιλούσε, άφησε την τελευταία του πνοή, και αυτόν που προηγουμένως τον έβλεπα να μιλάει μαζί μου, ξαφνικά τον είδα νεκρό. Αλλά αν βγήκε ή δεν βγήκε η ψυχή του δεν είδα, και μου φαίνεται σκληρή η απαίτηση να πιστεύουμε πως υπάρχει κάτι, που κανείς δεν έχει τη δυνατότητα να δει.
Οι δύο γυναίκες τής ανθρώπινης Ιστορίας (Αρχ. Κύριλλος Κωστόπουλος, Ιεροκήρυκας Ι. Μ. Πατρών)
Δημοσιεύθηκε στις 15 Αυγούστου, 2023
Ἡ Ἐκκλησία ἀναγνωρίζει καὶ δέχεται στὸ πρόσωπο τῆς Θεοτόκου Μαρίας ἐκεῖνο τὸ κτίσμα, τὸ ὁποῖο –μόνο αὐτὸ μέσα σὲ ὅλη τὴν δημιουργία τοῦ Θεοῦ, τὴν ὑλικὴ καὶ τὴν πνευματική– ἔφθασε στὴν ὁλοκλήρωση τοῦ σκοποῦ, γιὰ τὸν ὁποῖο ἐδημιουργήθη ἡ κτίση, δηλαδὴ στὴν ἕνωση μὲ τὸν Θεό.
Η κοίμηση της Θεοτόκου (Γεώργιος Ι. Μαντζαρίδης, Ομότιμος Καθηγητής Θεολογικής Σχολής Α.Π.Θ.)
Δημοσιεύθηκε στις 14 Αυγούστου, 2023
«Ἡ πηγὴ τῆς ζωῆς ἐν μνημείω τίθεται
καὶ κλίμαξ πρὸς οὐρανὸν ὁ τάφος γίνεται».
(Προσόμοιον Μ.Ἑσπερινοῦ Κοιμήσεως Θεοτόκου)
Σήμερα, ὅπως καὶ σὲ κάθε γιορτὴ ἁγίου τῆς Ἐκκλησίας μας, κάνουμε κάτι πού φαίνεται παράδοξο· γιορτάζουμε τὸν θάνατο. Καὶ τὸ κάνουμε αὐτό, ὄχι γιατί χαιρόμαστε γιὰ τὸν θάνατο, ἀλλὰ γιατί χαιρόμαστε γιὰ τὴν δύναμη πού μᾶς παρέχει ἡ Ἐκκλησία νὰ ὑπερνικήσουμε τὸν θάνατο.
Γιορτάζουμε τὸν θάνατο ὡς πρόσκαιρη κοίμηση. Τὸν γιορτάζουμε ὄχι ὡς κάθοδο στὸν ἅδη, ἀλλὰ ὡς ἄνοδο στὸν οὐρανό. Καὶ ὅλοι μας ἔχουμε τὴν δωρεὰ τοῦ Θεοῦ νὰ ζήσουμε ὡς κοίμηση τὸν θάνατο· δωρεὰ πού πρώτη δέχθηκε ἡ Παναγία μὲ τὴν πρόθυμη αὐτοπροσφορά της στὴν πρόσκληση τοῦ Θεοῦ κατὰ τὸν Εὐαγγελισμό, νὰ δεχθεῖ νὰ γεννηθεῖ ἀπὸ αὐτὴν ὁ Χριστός: «Ἰδοὺ ἡ δούλη Κυρίου· γένοιτό μοι κατὰ τὸ ρῆμα σου» (Λουκ. 1, 38). Καὶ μὲ τὴν ἀπόλυτη αὐτὴ ὑπακοή της ἡ Παναγία ἔκανε προσιτὴ σὲ ὅλους μας τὴν δωρεὰ τῆς νίκης ἐναντίον τοῦ θανάτου. Ἀλλὰ ὁ Χριστός, πού γεννήθηκε «ἐφάπαξ κατὰ σάρκα» ἀπὸ τὴν Παναγία, γεννιέται ἔκτοτε διαρκῶς «κατὰ πνεῦμα» ἀπὸ ἀγάπη πρὸς τὸν καθένα πού εἶναι πρόθυμος νὰ τὸν δεχθεῖ· γίνεται βρέφος καὶ μορφοποιεῖται μέσα του μὲ τὶς ἀρετὲς (βλ. Μαξίμου Ὁμολογητοῦ, Κεφάλαια διάφορα 1,8, PG 90,1181AB).
