Η φιλόθεη και φιλάρετη Ελένη Πολυβίου, η «Ελού», όπως την αποκαλούσαν, είδε το φως της ζωής στις 25-4-1926 στην Λάρνακα Κύπρου. Είχε γονείς τον Κυριάκο και την Ελπινίκη, ανθρώπους φτωχούς αλλά τίμιους και πιστούς. Από τον γάμο της με τον Μιχαήλ Πολύβιο απέκτησαν έξι τέκνα: Γεώργιο, Άννα, Κυριάκο, Μιχαλάκη, Ανδρούλα και Ελπινίκη. Αξιώθηκε να ίδη την δευτερότοκη θυγατέρα της Άννα μοναχή, με το όνομα Ταξιαρχία, που μονάζει σε μοναστήρι της Ηπείρου.

“Ἀλλήλων τὰ βάρη βαστάζετε” († Μητροπολίτης Σουρόζ Αντώνιος Bloom)

Τὴν προτροπὴ τοῦ Ἀποστόλου Παύλου “νὰ βαστάζουμε ὁ ἕνας τὰ βάρη τοῦ ἄλλου” πρέπει νὰ τὴν ἐννοοῦμε μέσα στὸ πλαίσιο ποὺ ἤθελε ὁ Χριστός, νὰ μὴν ἀπορρίπτουμε δηλαδὴ κανένα, νὰ μὴν ἀντιμετωπίζουμε κανένα σὰν νὰ εἶχε χάσει κάθε ἐλπίδα βελτίωσης, νὰ βοηθοῦμε πάντα τὸν διπλανό μας.
Χαρακτηριστικά της ταπεινοφροσύνης (Άγιος Ισαάκ ο Σύρος)

Στον ταπεινόφρονα δε βλέπεις ποτέ βιασύνη και σύγχυση ή ενέργειες επείγουσας ανάγκης, ούτε θερμούς και κούφιους λογισμούς. Απεναντίας, σε κάθε περίσταση είναι αναπαυμένος. Εάν κολλήσει ο ουρανός με τη γη, ο ταπεινόφρων δε θορυβείται. Κάθε ήσυχος και πράος άνθρωπος δεν είναι ταπεινόφρων, όμως κάθε ταπεινόφρων είναι πράος και ήσυχος. Άμα δεν είσαι ταπεινόφρων, δεν μπορείς να είσαι συνεσταλμένος στους τρόπους σου, όμως συνεσταλμένους μη ταπεινόφρονες πολλούς θα συναντήσεις. Αυτό εννοούσε ο Κύριος, ο πράος και ταπεινός, όταν είπε: «Μάθετε απ’ εμού ότι πράος ειμί και ταπεινός τη καρδία και ευρήσετε ανάπαυσιν ταις ψυχαίς υμών» (Ματθ. 11:21).
Για την συνείδηση (Αββάς Δωρόθεος)

Ὅταν ὅ Θεὸς δὴµιούργησε τὸν ἀνθρωπο, «ἔβαλε µἔσα του ἕνα θεῖο σπὲρµα, σὰν ἐνα εἶδος λογισµοῦ πιὸ θὲρµού καὶ φωτεινοῦ, νὰ ἐχει τὴ θέσῃ τῆς σπίθας, γιὰ νὰ φωτίζει τὸ νοῦ καὶ νὰ τοῦ δείχνει νὰ ξεχωρίζει τὸ καλὸ ἀπὸ τὸ κακό». Αὐτὸ ὀνοµάζεται συνείδηση, καὶ εἶναι οἱ φυσικοί νόµοι (Ιωαv. Χρυσ. Ρ. G. 49, 131-133). Αυτὸ εἶναι τὰ πηγάδια πού ἄνοιγε ὁ Ἰακώβ, ὅπως ἀκριβὼς εἶπαν οἱ Πατέρες, καὶ τὰ παράχωναν οἱ Φιλισταῖοι (Γέν. 26, 15). Μ’ αὐτὸ τὸ νὸµο, δηλαδή µέ τὴ συνεὶδηση, συµµορφώθηκαν οἱ Πατριάρχες καὶ ὁλοι οἱ ἅγιοι πού ἐζησαν πρὶν ἀπὸ τὸ γραπτὸ νὸµο καὶ εὐαρέστησαν στὸ Θεό.
Ο εγωισμός ως αιτία τής μοναξιάς! (Κ. Γ. Παπαδημητρακόπουλος)

Εἶναι ἀλήθεια, καλοί μου φίλοι, ὅτι σήμερα ζοῦμε στὴν «κοινωνία τοῦ ἐγώ», ὅπως θὰ τὴν λέγαμε. Μὲ τὰ μέσα κοινωνικῆς δικτύωσης, σύμφωνα καὶ μὲ ὅσα ἔχουμε ἀναφέρει σὲ προηγούμενα κείμενά μας, νὰ τὴν ἐπιδεινώνουν κατὰ πολύ. Ὅμως ὁ ἐγωισμὸς σαφῶς δὲν μᾶς συμφέρει. Εἶναι ἕνα μεγάλο θέμα αὐτὸ ποὺ θὰ τὸ ἐξετάσουμε ἰδιαίτερα κάποια στιγμή. Πρὸς τὸ παρὸν θὰ περιοριστοῦμε σὲ τοῦτο μόνο: Ὅτι ὁ ἐγωισμὸς μᾶς δημιουργεῖ ἀκόμη καὶ μοναξιά. Τὴν κακὴ μοναξιὰ βέβαια!