Η παρουσία της Κλαυδίας (Klavdia) στη φετινή Eurovision, η συγκλονιστική φωνή της και τα λόγια που «έψαλε» με το τραγούδι «Αστερομάτα» λειτούργησαν σαν αναπάντεχο ξόρκι απέναντι στο φθηνό που μας έχει επιβληθεί ως κανονικότητα. Στάθηκε μόνη σε μια σκηνή που έχει μάθει να αγαπά το εντυπωσιακό, το προβλέψιμο και το θορυβώδες και κατάφερε κάτι σπάνιο: να συγκινήσει με την απλότητά της, να προφέρει ελληνικές λέξεις χωρίς να φοβηθεί πως θα ξενίσουν.

Η φωνή της Κλαυδίας θύμισε κάτι αρχαίο – σαν να κουβαλάει ήχους που επιβίωσαν στη σιωπή των χρόνων.

Όμως η Κλαυδία δεν έκανε επανάσταση. Δεν άλλαξε τη μουσική. Δεν είπε κάτι που δεν έχει ξαναειπωθεί. Αλλά το είπε με τρόπο που θύμισε ότι υπάρχει ακόμη χώρος για το αυθεντικό και το κοινό, ακόμη και το διεθνές, αντιδρά θετικά σε αυτό· ότι η συγκίνηση, όταν προκύπτει από ειλικρίνεια, παραμένει γλώσσα αναγνωρίσιμη σε όλους.

Με την Αστερομάτα και το χαρακτηριστικό της ηχόχρωμα η Κλαυδία απέδειξε ότι η παράδοση δεν είναι βάρος, είναι πηγή. Όταν το καινούριο δεν τη φοβάται, αποκτά βάθος.

Δεν πρόκειται για επιστροφή σε «ένδοξες ρίζες» ή για άμυνα ενάντια στο «ξενόφερτο». Αν ήταν έτσι, δεν θα είχε καμία αξία. Η δύναμη της στιγμής της Κλαυδίας ήταν ότι δεν προσπάθησε να πείσει για τίποτα. Κι έτσι, σχεδόν άθελά της, διέψευσε εκείνους που θεωρούν ότι η ταυτότητα, η γλώσσα και η μνήμη δεν «πουλάνε» πλέον. Αυτό από μόνο του είναι μια μικρή επανάσταση.