Τα γεγονότα συχνά μιλούν μόνο τη γλώσσα του μεταδότη τους. Και όσο πιο απειλητική ή σκανδαλιστική είναι αυτή, τόσο αυξάνεται η στίλβη τους: π.χ. φλέγεται τα καλοκαίρια η Μεσόγειος, η Ακρόπολη κατεβάζει ρολά, κλείνουν ισπανικές παραλίες εξαιτίας του μπλε δράκου. Και διαμορφώνουν τάσεις. Όπως τη στροφή του τουρισμού σε βορειοευρωπαϊκά «coolcations» (cool+vacation). Ήδη ανησυχούν σε Νορβηγία και Ισλανδία μήπως πληγούν από τον υπερτουρισμό τα άλλοτε γαλήνια μέρη τους.

Κατασκευασμένες ειδήσεις επιζούν χωρίς να υφίστανται τις συνέπειες της θεσμικής τους διάψευσης – π.χ. ότι δεν πέθαναν μέσα σε ένα 24ωρο τέσσερις γιατροί στην Κρήτη εξαιτίας των εμβολίων mRNA. Πολλοί εξακολουθούν να πιστεύουν πως πέθαναν… Και επιχειρείται κάθε φορά να εξηγηθεί γιατί τόσο πολύ μας ελκύει –και ενίοτε μας χειραγωγεί– το συχνά ψευδές κακό νέο. Πάντα ένα ζοφερό γεγονός ξυπνούσε αρχέγονους φόβους, έθετε σε καθεστώς ακραίας εγρήγορσης, διήγειρε ισχυρά συναισθήματα, παγίδευε περισσότερο από τ’ άλλα την προσοχή. Σήμερα το Διαδίκτυο έχει πολλαπλασιάσει τη ροή του δυσοίωνου, στην οποία εμείς είμαστε ιδιαίτερα εκτεθειμένοι, καθώς επιλέγουμε ως κύρια πηγή ενημέρωσης τα κοινωνικά δίκτυα, όπου το διεγερτικό, σκοτεινό ή προπαγανδιστικό περιεχόμενο διαχέεται με υψηλές ταχύτητες και θαυμαστά τεχνολογικά μέσα.

Ποτέ η αγορά ιδεών δεν ήταν ανόθευτη και η συλλογή και διάδοση συμβάντων απολύτως διαφανής. Κάθε άλλο. Ωστόσο στις μέρες μας τη σύγχυση επιτείνει η εκθετικά διογκούμενη πολυπλοκότητα των καιρών. Ενάντια σε αυτήν την πολυδαίδαλη πραγματικότητα υψώνεται ως όπλο η εξαπλουστευμένη κατανοητή εξήγηση του κακού, που επιβεβαιώνει προκαταλήψεις, ικανοποιεί νοσηρές περιέργειες, αποδίδει στα συμβαίνοντα μια αιτία. Η αλήθεια δεν δίνει άμεσες ανακουφιστικές απαντήσεις. Κι εσύ θέλεις να διαχειρίζεσαι κάτι συγκεκριμένο, όχι να βαδίζεις σε έναν απρόβλεπτο χαοτικό σύμπαν.

Στις ψηφιακές κοινότητες αναπτύσσονται εύκολα τα κοινά αισθήματα, οι συλλογικές καθαρές θέσεις ενάντια στα αγχωτικά ή οδυνηρά αμφίσημα δεδομένα. Υιοθετούνται ιστορίες όχι με τη λογική, αλλά με το συναίσθημα, ή κατ’ επιταγή των επιδραστικών άλλων. Διαχωρίζονται άμεσα τα στρατόπεδα, εντοπίζονται γρήγορα τα ετερόδοξα θύματα πάνω στο οποία θα εκτονωθεί η οργή. Συχνά με μπούσουλα το ανθεκτικό ψέμα. Όμως είναι ψέμα, δηλαδή κάτι που οφείλεις να πολεμάς. Με κοινό νου, πλατύ βλέμμα και ηττημένη τη ριζωμένη καχυποψία σου… Δύσκολο.

(Πηγή: kathimerini.gr)