Ὁ Ἀπ. Παῦλος εἶναι ὁ πνευματικός ἐκπολιτιστής τῆς Ἑλλάδος, τῆς Εὐρώπης, τῆς ἀνθρωπότητος. Ἐμπνευσμένος ἀπό τό Ἅγ. Πνεῦμα, κατέστη διδάσκαλος τῆς οἰκουμένης. Ἔλαμψε ὡς «φῶς ἐθνῶν». Ὁ ἴδιος ὁ Κύριος, τοῦ εἶπε, ἐκεῖ, τήν μεγάλη ἡμέρα τῆς πνευματικῆς του μεταστροφῆς, ἔξω ἀπό τήν Δαμασκό: «Τέθεικά σε εἰς φῶς ἐθνῶν, τοῦ εἶναι σε εἰς σωτηρίαν ἕως ἐσχάτου τῆς γῆς» (Πράξ. 13,47). Δικαίως, ὁ ὑμνογράφος τῆς Ἐκκλησίας, ὀνομάζει τόν Παῦλον «θεσπέσιον, τῶν ἁγίων Ἐκκλησιῶν ρήτορα καί φωστῆρα, κήρυκα τῆς πίστεως καί διδάσκαλον τῆς οἰκουμένης».

Μοναδική, τῷ ὄντι, στήν ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας ὑπῆρξε ἡ ἱεραποστολική δραστηριότητά του. Ἱεραποστολή καί εὐαγγελισμός εἶναι οἱ λέξεις, πού δονοῦσαν κυριολεκτικά τόν ἐσωτερικό του κόσμο. Θεωρεῖ ὁ ἴδιος ὁ Παῦλος ἀσυγχώρητη παράλειψη τήν παραμέληση ἑνός τοιούτου ἔργου. «Οὐαί μοι (ἀλλοίμονόν μου), ἐάν μή εὐαγγελίζωμαι» (Α’ Κορινθ. θ’ 16). Ἔτσι, ἀνοίγει τά μεγάλα πτερά τοῦ θείου ζήλου του καί πετᾶ στίς ὑπ’ οὐρανόν χῶρες, σ’ ὁλόκληρο σχεδόν τόν τότε γνωστό κόσμο, γιά νά κηρύξει «Χριστόν ἐσταυρωμένον» (Α’ Κορινθ. α’ 23) καί «ἀναστάντα ἐκ νεκρῶν» (Α’ Κορ. 15,14). Διανύει χιλιάδες χιλιομέτρων. Διατρέχει τήν Παλαιστίνη, τήν Ἀσία, τήν Ἑλλάδα. Μεταβαίνει στήν πρωτεύουσα τοῦ ρωμαϊκοῦ κράτους, τήν Ρώμη. Ἔχουμε δέ μαρτυρία τοῦ Κλήμεντος, ἐπισκόπου Ρώμης, ὅτι καί «μέχρι πέρατος τῆς Δύσεως ἦλθεν» ἐπισκεφθείς καί τήν Ἱσπανίαν ἀκόμη (Ρωμ. ιε’ 24). Καί σ’ ὅλες τίς χῶρες αὐτές ἱδρύει Ἐκκλησίες. Καί δέν τίς ἱδρύει μόνον. Βαστάζει στούς ὤμους του ὅλον τό βάρος τῆς διοικήσεώς των. Εἶχε ὅλη τήν «μέριμνα πασῶν τῶν Ἐκκλησιῶν» (Β’ Κορινθ. ια’ 28). Τόν ἀπασχολοῦν τά προβλήματα τά ἐπί μέρους καί τά γενικώτερα τῶν κατά τόπους Ἐκκλησιῶν. Γράφει καί ἀποστέλλει ἐπιστολές στίς ὁποῖες δίδει μέ αὐτές λύσεις καί ὁδηγίες στούς Χριστιανούς. Χρησιμοποιεῖ ἀκόμη καί ἐπιτελεῖο ἐκλεκτῶν συνεργατῶν μέ τούς ὁποίους διατηρεῖ ζωντανή ἐπαφή μέ τίς Ἐκκλησίες. Καί ἐπάνω ἀπ’ ὅλα προσεύχεται ἀδιαλείπτως γιά τούς πιστούς καί νουθετεῖ τόν καθένα ἰδιαιτέρως «μετά δακρύων» (Πράξ. κ’ 31).

Διαβάστε περισσότερα »