Είναι γνωστό ότι τα τελευταία χρόνια η ιατρική έχει κάνει πολύ μεγάλες προόδους σε όλους τους τομείς. Η τεχνολογία εφοδίασε τους ιατρούς με μηχανήματα, με τα οποία μπορούν πλέον να απεικονίζουν με μεγάλη ακρίβεια τα διάφορα όργανα του ανθρωπίνου σώματος και να καταγράφουν με κάθε λεπτομέρεια την λειτουργία τους. Έτσι μπορούν να εισχωρήσουν πλέον μέσα στα άδυτα της κάθε νόσου, να την κατανοήσουν και να δώσουν την κατάλληλη θεραπεία. Από την άλλη μεριά η βιομηχανία των φαρμάκων έδωσε την δυνατότητα να παράγονται όλο και καινούργια φάρμακα που έχουν μεγάλη αποτελεσματικότητα στη θεραπεία τόσο των καλοήθων, όσο και των κακοήθων νόσων. Νέες μορφές θεραπείας ευρίσκονται και εφαρμόζονται με μεγάλη επιτυχία. Και η χειρουργική μπορεί τώρα με τα καινούργια ενδοσκοπικά και συρραπτικά εργαλεία, καθώς και την υποστήριξη από τις μονάδες εντατικής θεραπείας να τολμά να κάνει επεμβάσεις που κάποτε εθεωρούντο αδύνατες.
Οι συνέπειες αυτής της προόδου εφάνηκαν κατ’ αρχήν υπέροχες. Η αρρώστεια τελικά φαίνεται ότι θα νικηθεί, είναι θέμα χρόνου, η φύση θα αποκαλύψει όλα τα μυστικά της και θα αποκαλυφθεί μπροστά στην μεγαλοφυία του ανθρώπου. Όχι μόνο στην ιατρική, αλλά και σε κάθε άλλο τομέα της επιστήμης. Ο άνθρωπος είναι πλέον ο κυρίαρχος της φύσεως, ο απόλυτος εξουσιαστής της και ο εκμεταλλευτής της για την δική του ευμάρεια και ωφέλεια. Κάθε τι μπορεί να κατανοηθεί και να ερμηνευθεί με την γνώση που παρέχει η επιστήμη και η τεχνολογία και να ελεγχθεί ανάλογα με το συμφέρον μας. Η γνώση πλέον μπορεί να αντικαταστήσει την πίστη και τον Θεό, που δεν χρειάζεται πλέον, παρά υπάρχει ακόμα μόνο εκεί που δεν έχει φωτίσει η γνώση και η επιστήμη την αλήθεια.

Όταν ομιλούμε ή γράφουμε για την κρίση εννοούμε την οικονομική κρίση. Κάπου κάπου όμως αντιλαμβανόμαστε τη ρηχότητα του λόγου ή της ανάλυσης και αναγκαζόμαστε να αποδεχθούμε ότι είναι κρίση βαθύτερη κρίση παιδείας. Αλλά τί είναι παιδεία; Αποδίδεται στον Αϊνστάιν η ρήση: «Παιδεία είναι ό,τι απομένει, όταν λησμονήσουμε το σύνολο των γνώσεων που αποκτήσαμε στο σχολείο». Και τί τάχα απομένει; Δεν είναι δύσκολο να συμφωνήσουμε σ’ αυτό. Απομένουν το ήθος και το φρόνημα.