(Στη ΔΗΜΗΤΡΑ που ήξερε να βλέπει τη ζωή από τη σκοπιά του ωραίου)

Η κοινωνία της Αφθονίας αποτελεί ένα άλλο πείραμα του ανθρώπου, για την τελείωση. Άλλη μια φιλοσοφική λίθο, που θα του δώσει τη δυνατότητα από ατελής να γίνει τέλειος· από τη στέρηση να περάσει στην επάρκεια. Όμως το πείραμα δε φαίνεται ν’ αποδίδει τ’ αναμενόμενα. Το ελιξήριο [Ελιξήριο (αραβ. al iksir = πέτρα της γνώσης): Θαυματουργή συσκευασία των αλχημιστών, που μπορεί να ξαναδίνει τη νεότητα και να παρατείνει τη ζωή] του καταναλωτισμού δεν τον ελευθερώνει από ανάγκες· απεναντίας τον δεσμεύει σε νέες.

Ο άνθρωπος πάντα ζει με τη νοσταλγία του “απολεσθέντος παραδείσου”. Αφού τον έχασε στον ουρανό, προσπαθεί αενάως να τον φτιάξει στη γη. Το δράμα του είναι πως συχνά οι παράδεισοι του δε διαφέρουν πολύ από την κόλαση. Ο παράδεισος της καταναλωτικής κοινωνίας βεβαιώνει του λόγου το ασφαλές. Διαβάστε περισσότερα »

Σήμερα αὐτὸ ποὺ κυριαρχεῖ, καλοί μου φίλοι, εἶναι ἡ νεότητα καὶ μόνον αὐτή. Τὸ γῆρας εἶναι ἀπεχθές! Μέση ἡλικία δὲν ὑπάρχει! Ἡ παιδικὴ ἡλικία ὅλο καὶ συρρικνώνεται πρὸς τὰ κάτω! Ἔτσι αὐτὸ ποὺ προβάλλεται πάρα πολὺ εἶναι μόνο ἡ νεότητα! Ὅλα, μὰ ὅλα, περιστρέφονται γύρω ἀπ’ αὐτήν. Καὶ ὅλα εἶναι χτισμένα πάνω της! Βλέπετε ἡ νεότητα εἶναι ἀναμφίβολα γοητευτικὴ καὶ πολλὰ ὑποσχόμενη. Εἶναι ἀπὸ μόνη της ἕνας θησαυρός. Ἑπόμενο εἶναι νὰ γίνει κι αὐτὴ προϊόν! Δηλαδή; Δέστε … Διαβάστε περισσότερα »

Με περισσή καύχηση διακηρύσσουμε κατά καιρούς ότι ζούμε στην εποχή της πληροφορίας. Μέσω της τηλεόρασης και του διαδικτύου πληθωρικά και υπό τύπον βομβαρδισμού μεταδίδονται παντοίες ειδήσεις από τα πέρατα του πλανήτη, ώστε ο πολίτης να αδυνατεί πλέον να παρακολουθεί τις εξελίξεις, καθώς τα γεγονότα διαδέχονται το ένα το άλλο με τρομακτική ταχύτητα. Ας εξετάσουμε κάποια από τα χαρακτηριστικά των συνήθων ειδήσεων στον δυτικό κόσμο, στον οποίο ανήκομε και μέσω του οποίου πληροφορούμαστε τα συμβαίνοντα, μέσω δηλαδή της «ιδεολογίας της πληροφόρησης». Διαβάστε περισσότερα »

Η κινηματογραφική ταινία «Joker», που προβλήθηκε και στην Ελλάδα, θέτει ξεκάθαρα ένα μεγάλο ερώτημα της ανθρώπινης ύπαρξης: τι γίνεται με το πρόβλημα του κακού; Το δικαιολογούμε; Παλεύουμε να το αντιμετωπίσουμε; Η πάλη είναι μόνο διά των νόμων και της τάξης; Είναι εσωτερική; Πόσο απελπισμένος δικαιολογείται να είναι ο άνθρωπος που δε βρίσκει αγάπη από την κοινωνία; Είναι αρκετό να καταδικάζουμε στα λόγια μια κοινωνία ατομοκεντρική, που γελά με τον πόνο των άλλων, που αρνείται να δώσει σταλιά αγάπης ιδίως σε εκείνους που η οικογένεια, το σχολείο, οι παρέες δεν τους βλέπουν ως ανθρώπους, αλλά τους απορρίπτουν ως σκουπίδια; Διαβάστε περισσότερα »