Η αγία μας Εκκλησία έχει να επιδείξει νέφη Μαρτύρων. Μυριάδες πιστοί βασανίστηκαν και έχυσαν το αίμα τους για την πίστη του Χριστού, την  σώζουσα πίστη της Εκκλησία μας. Πολλοί από αυτούς χαρακτηρίζονται ως Μεγαλομάρτυρες, διότι βασανίστηκαν περισσότερο από τους άλλους και έδειξαν μεγάλη ανδρεία. Ένας από αυτούς είναι και ο λαοφιλής άγιος Μεγαλομάρτυρας Γεώργιος, ο οποίος έλαβε και την προσωνυμία Τροπαιοφόρος, διότι κατατρόπωσε τους διώκτες του ειδωλολάτρες και θριάμβευσε έτσι η χριστιανική πίστη, στα μάτια των ισχυρών της εποχής του.

Γεννήθηκε στην Καππαδοκία της Μ. Ασίας στα τέλη του 3^ου μ. Χ. αιώνα, από ευσεβής και εύπορους γονείς. Δεν γνωρίζουμε δυστυχώς τα ονόματά τους, ούτε περισσότερα στοιχεία γι’ αυτούς. Γνωρίζουμε όμως ότι, ως συνειδητοί χριστιανοί, μεγάλωσαν το Γεώργιο με παιδεία και νουθεσία Κυρίου. Του ενέπνευσαν ακράδαντη πίστη στο Σωτήρα Χριστό, αφοσίωση στην μοναδική χριστιανική διδασκαλία και βίωση της ευαγγελικής ηθικής. Φρόντισαν ακόμα να λάβει σοβαρή μόρφωση στα ονομαστά σχολεία της περιοχής.

Διαβάστε περισσότερα »

Η πρώτη αιτία είναι ότι συνηθίζουμε αυτό τον κόσμο και τη ζωή. Όσο μας φαίνεται καινούργιος και ασυνήθιστος αυτός ο κόσμος, η πίστη μας στον Θεό είναι δυνατή. Όμως τη  μέρα εκείνη που ο κόσμος θα μας φανεί τελείως παλιός και τελείως συνηθισμένος, η πίστη μέσα μας σβήνει. Όσο περισσότερα βιώνουμε, τόσο περισσότερο συνηθίζουμε αυτό τον κόσμο. Και όσο περισσότερο συνηθίζουμε, τόσο περισσότερο απομακρυνόμαστε από τη φοβερή και μεγαλειώδη εντύπωση που μας άφησε στην αρχή ο κόσμος. Όποιος μια φορά ανεβεί στις Άλπεις, παραμένει θαμπωμένος από το μοναδικό και απροσδόκητο θέαμα. Ενώ όποιος ζήσει δέκα χρόνια στις Άλπεις, το θέαμα απ’ αυτές όχι μόνο δεν τον θαμπώνει, αλλά του γίνεται βαρετό. Ο αστρονόμος που πρώτη φορά μαθαίνει για το μέγεθος και το πλήθος των άστρων, για την απόσταση μεταξύ τους και για την αλάνθαστη ροή τους, παραμένει μεθυσμένος από τη γοητεία. Όμως, όταν για μερικά χρόνια βλέπει πάντα το ίδιο θέαμα με τη βοήθεια των πιο εξελιγμένων μηχανών, θα του φανούν όλα συνηθισμένα, και από την πρωταρχική γοητεία που ένιωσε δεν θα παραμείνει ούτε σκιά. Πολύ καιρό βλέπουμε το θέατρο του κόσμου, και δε μπορεί η παράξενη και πλούσια παράσταση να μας παρέχει φρέσκο ενδιαφέρον έως το τέλος. Είναι πολύς ο καιρός που ζούμε, για να μην αρχίσουμε να χασμουριόμαστε από ανία. Ενώ από ανία χασμουριόντουσαν οι άνθρωποι και στην κορυφή των Άλπεων και στον κόλπο της Νεάπολης και κάτω από το έναστρο ουράνιο σκέπαστρο της Ινδίας. Όπου όμως κατοικήσει η πλήξη απ’ αυτό τον κόσμο, από εκεί η πίστη στον Θεό φεύγει. Και απ’ όπου η πίστη στον Θεό φεύγει, από εκεί φεύγει και η ψυχική ευθυμία και η ησυχία.

Διαβάστε περισσότερα »

– Γιατί ο Θεός επιτρέπει να διαπράττονται εγκλήματα εναντίον των δούλων του;

– Σε ποιες κατηγορίες κατατάσσονται όλα τα πράγματα σ’ αυτόν τον κόσμο;

– Μπορεί το κακό να επιβληθεί σε κάποιον με την βία και χωρίς να το θέλει;

– Μπορούμε να πούμε ότι ο Θεός είναι δημιουργός του κακού και επιτρέπει με αυτό να θλίβονται οι άνθρωποι;

– Αν οι θλίψεις ωφελούν ένα μεγάλο μέρος ανθρώπων, πώς μπορούμε να τις θεωρούμε ως κακό;

– Αν ο δίκαιος που φονεύεται, εκτός του ότι δεν παθαίνει κανένα κακό, ανταμείβεται κιόλας για την οδύνη του, τότε γιατί να κατηγορήσουμε τον φονιά, ο οποίος σκοτώνοντάς τον, δεν του στερεί τίποτα, αλλά αντίθετα τον ευεργετεί;

– Ποια κατάσταση είναι ωφέλιμη για τον άνθρωπο; Η ευημερία ή οι αντιξοότητες;

– Ποια είναι η πνευματική έννοια του όρου «αμφοτεροδέξιος»;

– Από ποιο σημάδι αναγνωρίζεται η τέλεια αρετή;

– Ποια είδη πειρασμών υπάρχουν και με ποιους τρόπους μας προσβάλλουν;

– Είναι δυνατόν η ψυχή να παραμείνει στην ίδια, σταθερή κατάσταση;

– Είναι οι αγγελικές δυνάμεις άτρεπτες;

– Η πτώση του ανθρώπου συνέβη ξαφνικά ή οφείλεται σε προηγούμενα λάθη του;

Διαβάστε περισσότερα »

1. Μην ποδοπατείς αυτόν που έπεσε, αλλά και να τον ελεείς. Γιατί, αν δούμε κάποιον που ενο­χλείται από τη χολή του, που έχει σκοτοδίνη και ετοιμάζεται να κάνει εμετό αυτό το κακό υγρό, απλώνου­με το χέρι μας και τον κρατούμε τη στιγμή που σπαρταράει, ακόμη κι’ αν λερώσουμε τα ρούχα μας, δεν απομακρυνόμαστε, αλλά ένα μόνον επιδιώκουμε, πως θα τον απαλλάξουμε από τη δύσκολη και δυσάρε­στη αυτή κατάσταση. Αυτό ας κάνουμε και σ’ αυτούς και ας τους κρατάμε, όταν κάνουν εμετό και σπαρταράνε. Ούτε να τους αφήσουμε, πριν βγάλουν όλη την πίκρα της χολής. Τότε αυτός θα σου αναγνω­ρίσει πολύ μεγάλη ευγνωμοσύνη. Όταν του περάσει το κακό, τότε θα καταλάβει καλά, από πόσο μεγάλη ταραχή τον ελευθέρωσες. Διαβάστε περισσότερα »