Μάλιστα… Μόνο που οι ξένοι δημοσιογράφοι της «Εκίπ», της «Γκατζέτα ντέλο σπορτ», οι Γερμανοί, οι Αγγλοι, οι Αμερικανοί, δεν είναι τίποτα χαϊβάνια. Εχουν φάει τη ζωή τους στον αθλητισμό, ξέρουν πώς δημιουργούνται οι μεγάλοι αθλητές, έχουν στα χέρια τους στατιστικές και προηγούμενες επιδόσεις.

Ξεπετάγεται ξαφνικά κάποια Χαλκιά (όπως παλιότερα ο Κεντέρης) και ανοίγουν τα τεφτέρια τους. Πού ήσουν πέρσι, κορίτσι μου; Πουθενά, δεν σε είχε ο χάρτης. Και αρχίζουν το ψάξιμο. Και όταν μαθαίνουν ότι για 2,5 χρόνια (όπως είχε την ειλικρίνεια η ίδια να ομολογήσει) η δεσποινίς Χαλκιά ήταν στα μπαρ και τη δημοσιογραφία, μένουν κάγκελο! Και όταν επιπρόσθετα, πληροφορούνται ότι ύστερα από αυτήν την παρένθεση, στη Φανή Χαλκιά χρειάστηκαν λιγότερα από δύο χρόνια συστηματικής προετοιμασίας για να σαρώσει το χρυσό μετάλλιο, καραφλιάζουν.

Αυτά τα πράγματα, για όσους ξέρουν και καταλαβαίνουν από αθλητισμό, δεν έχουν καμιά φυσιολογική εξήγηση. Δεν μπορούν να συμβούν. Ανήκουν στο υπερπέραν. Και οι δημοσιογράφοι δεν έχουν κανέναν λόγο να κάνουν τα κορόιδα. Οπως δεν έκαναν τα κορόιδα και με τον Κεντέρη, όταν ύστερα από προβλήματα ετών που τον είχαν φέρει προπονητικά πάρα πολύ πίσω, πήγε στον Τζέκο, άλλαξε αγώνισμα και μέσα σε έξι μήνες προόδευσε τόσο πολύ ώστε στον τελικό του Σίδνεϊ έριξε και τους επτά μαύρους αντιπάλους του αναίσθητους στο ταρτάν.

Θαύμα! Ναι, μόνο που τα σύγχρονα αθλητικά θαύματα, ιδίως επαναλαμβανόμενα, έχουν μία και μοναδική εξήγηση. Και οι δημοσιογράφοι δεν είναι βλάκες. Και ξέρουν και καταλαβαίνουν. Εκτός αν κάποιοι αθλητές ξεπερνούν το μέτρο των ανθρωπίνων δυνατοτήτων, πράγμα που ειλικρινά εύχομαι να συμβαίνει και με την Χαλκιά και με τον Κεντέρη.

ΥΓ.: Αν για τη Χαλκιά ένας χρόνος στη δημοσιογραφία ήταν αρκετός για να σαρώσει το χρυσό μετάλλιο, τότε σε μένα με τα σαράντα χρόνια και μάλιστα στην αθλητική δημοσιογραφία, μήπως θα έπρεπε να το φέρουν στο γραφείο μου;