Ξύνοντας λίγο τη μνήμη μας, όχι σε πολύ μακρινό χρόνο, θα θυμηθούμε όλοι τις έντονες ανησυχίες Αμερικανών για την ασφάλεια των Αγώνων. Συνεχή τα δημοσιεύματα που έφεραν τη χώρα μας μη ασφαλή, δημοσιεύματα τα οποία δεν περιορίζονταν στους Αμερικανούς. Αυστραλοί, Νεοζηλανδοί και άλλοι κάθε τόσο άφηναν αιχμές για την ικανότητά μας να διοργανώσουμε ασφαλείς Αγώνες, με αποκορύφωμα κάποιες από τις χώρες αυτές να εκδώσουν κάποιας μορφής ταξιδιωτικές οδηγίες!
Τώρα που οι Ολυμπιακοί τελειώνουν και όλα -από πλευράς ασφάλειας- πήγαν καλά θα πρέπει ν’ αναλογιστούμε πιο ψύχραιμα αν οι αφόρητες πιέσεις είχαν πραγματική βάση τις ανησυχίες για ασφάλεια ή αν επρόκειτο για κάτι άλλο. Να σκεφτούμε, για παράδειγμα, αν τα περισσότερα από δύο δισ. ευρώ που σπαταλήσαμε ήταν ένα «αναγκαίο κακό» ή αν απλώς επρόκειτο για αποτέλεσμα πιέσεων που στόχο είχαν να αγοράσουμε πανάκριβα συστήματα ασφάλειας από τους ίδιους τους ανθρώπους που πίεζαν. Εκ του αποτελέσματος θα μιλούσαμε για «τζάμπα χρήματα», αλλά άντε να το έλεγες την προολυμπιακή περίοδο.