Διαβάστε περισσότερα »

Η ιατρεία της αιμορροούσης και η εκ νεκρών ανάσταση της του Ιαείρου θυγατρός.
(Λουκ. η’ 41-56)

– Πολλοί είτε εξ απλότητος είτε εκ πονηρίας ονομάζουσι θαύματα και εκείνα, όσα πράγματι και αληθεία ουκ εισί θαύματα, αλλ’ έργα της φύσεως σπάνια και δύσκολα. Το αληθές θαύμά εστιν έργον ουχί της φύσεως, αλλά της του Θεού δυνάμεως.

– Ποιά είναι τα αναγκαία για να εισακουστεί η δέησή μας προς τον Θεό;

– Γιατί ο Ιησούς, στην περίπτωση της αιμορροούσης, ρωτά ποιος Τον ακούμπησε ενώ γνωρίζει τα πάντα;

– Τι είδους δύναμη ήταν αυτή που εξήλθε από το ιμάτιον του Κυρίου Ιησού και εθεράπευσε την αιμορροούσα;

– Γιατί η γυναίκα αποκαλύπτει μόνη της την θεραπεία που έλαβε απ’ τον Ιησού;

– Είναι σωστό να σεβόμαστε εκτός από τα λείψανα και τα ιμάτια των αγίων;

– Γιατί ο Ιησούς είπε ότι η νεκρά δεν απέθανε αλλά κοιμάται, ενώ πραγματικά είχε πεθάνει;

– Γιατί δεν ελάμβαναν την Χάριν του Χριστού και όλοι οι άλλοι που τον άγγιζαν λόγω του συνωστισμού;

– Γιατί ο Ιησούς μετά την ανάσταση της νεκρής, διέταξε να της δώσουν να φάει; Και γιατί ζητάει στους παρευρισκόμενους να μην φανερώσουν το θαύμα;

– Ο Θεός ενομοθέτησε τις προσευχές, τις νηστείες και τις εορτές, αλλά δεν τα ζήτησε από τους ανθρώπους ως εξωτερικά σημεία της ψυχικής τους διαθέσεως, αλλά ως αποδείξεις της ψυχής που είναι αφιερωμένη σε Αυτόν.

– Όταν ο άνθρωπος αφιερώσει την ψυχή του στον Θεόν, τότε αυτή με την δύναμη της Θείας Χάριτος οδηγεί το σώμα προς την υπηρεσία πάσης αρετής και αγαθοεργίας. Πώς όμως μπορεί ο άνθρωπος να αφιερώσει τον νουν, την καρδίαν και την ψυχήν του στο Θεό;

– Περί του θανάτου, της ζωής, της κρίσεως, της κολάσεως και της δόξης.

– Η κτίσις βοηθός στον άνθρωπο για να στοχαστεί την παντοδυναμία τού Θεού.

– Πώς μπορούν οι εν τω κόσμω άνθρωποι να αφιερώσουν όλον το νου τους στο Θεό, όταν προσηλώνονται στο επάγγελμα και τις εργασίες που απαιτούνται για να ζήσουν;

Διαβάστε περισσότερα »

(8 Νοεμβρίου)

Διαβάστε περισσότερα »

[Λουκά 8, 40-56]

Απομαγνητοφωνημένη ομιλία που εκφωνήθηκε στην Ιερά Μονή Κομνηνείου Λαρίσης στις 9-11-1997

Ο Κύριος, αγαπητοί μου, επιστρέφει από την Γαλιλαία στην Ιουδαία. Και ο λαός Τον υποδέχεται με ενθουσιασμό, γιατί «ἦσαν», όπως σημειώνει ο ευαγγελιστής Λουκάς, «ἦσαν πάντες προσδοκῶντες αὐτόν». Τον περίμεναν με χαρά -το «προσδοκῶ», επί αγαθών πραγμάτων. Τον περίμεναν με χαρά. Τα πλήθη είχαν αναγνωρίσει την αξία της παρουσίας του Χριστού, έστω κι αν ακόμη δεν εγνώριζαν του Ποιος ήταν ο Ιησούς ως ο Ενανθρωπήσας Θεός Λόγος.

Ανάμεσα στο πλήθος ήταν κι ένας αρχισυνάγωγος, που το όνομά του ήταν Ιάειρος. Αυτός ήλθε, αφού γονάτισε μπροστά εις τον Ιησούν, και Τον παρακαλούσε να θεραπεύσει την δωδεκαετή θυγατέρα του, μονογενές παιδί, δεν είχε άλλο παιδί, που εκινδύνευε να πεθάνει. Κι ενώ ο Κύριος επορεύετο προς το σπίτι του Ιαείρου, κάποιος υπηρέτης του φθάνει λέγοντας ότι «Τέθνηκεν ἡ θυγάτηρ σου, μή σκύλλε τόν διδάσκαλον». «Η κόρη σου πέθανε. Μην ενοχλείς περισσότερο τον διδάσκαλον». Δηλαδή «να μην έρθει στο σπίτι, μην τον ενοχλείς».

Διαβάστε περισσότερα »

Στὴν σύγχρονη ἐποχή, ποὺ χαρακτηρίζεται ἀπὸ τὶς ραγδαῖες ἐξελίξεις τῶν ἐπιστημῶν καὶ τῆς τεχνολογίας, ἀπὸ τὴν σύγκλιση τῶν πολιτισμῶν καὶ τὴν κρίση τῶν ἀξιῶν, ἀκόμη καὶ ἡ ἴδια ἡ λέξη θάνατος ἀποφεύγεται καὶ, ὅ,τι τὴν ἀνακαλεῖ, ἀπωθεῖται καὶ ἀπορρίπτεται. Ὁ θάνατος γιὰ τὸν σύγχρονο ἄνθρωπο εἶναι μόνο κάτι τὸ ἀρνητικό, μία ἀπώλεια – τὸν «χάσαμε», λέγεται συχνὰ γιὰ τὸν πεθαμένο. Ὁ ἄνθρωπος ποὺ δὲν κατέχει τὴν ὀρθὴ γνωσιολογία γιὰ τὸν θάνατο προσπαθεῖ νὰ τὸν ἀγνοήσει καὶ βιώνει ἔτσι, οὐσιαστικὰ, μία νευρωτικὴ ζωή, στερημένη τοῦ ἀληθινοῦ νοήματος.

Διαβάστε περισσότερα »