«Άνευ της πίστεως εις την Ανάστασιν, πάσα δοκιμασία αποβαίνει σχεδόν παράλογος, εστερημένη νοήματος»
Άγιος Σωφρόνιος (Σαχάρωφ)
«Άνευ της πίστεως εις την Ανάστασιν, πάσα δοκιμασία αποβαίνει σχεδόν παράλογος, εστερημένη νοήματος»
Άγιος Σωφρόνιος (Σαχάρωφ)
Διδαχή εις την παραβολήν του Σπορέως (Αγ. Κοσμάς ο Αιτωλός)
Κυριακή Δ’ Λουκά (Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος)
Λόγος στο ευαγγέλιο που λέγει «βγήκε ο σπορέας να σπείρει τον σπόρο του» (Αγ. Γρηγόριος Παλαμάς)
Η παραβολή του σπορέως (Άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας)
Παραβολή του σπορέως († Μητροπολίτης Σουρόζ Αντώνιος Bloom)
Χρήση και αξία της παραβολής (π. Αθανάσιος Μυτιληναίος)
Ο Σπορέας και οι Σπορείς (π. Αθανάσιος Μυτιληναίος)
Αποστολικό ανάγνωσμα Κυριακής των Πατέρων της Ζ’ Οικουμενικής Συνόδου:
Οὐαί οἱ παρά τῶν ἀνθρώπων ἐπαινούμενοι
Ὁ Χριστός εἶπε: «οὐαὶ ὅταν καλῶς ὑμᾶς εἴπωσι πάντες οἱ ἄνθρωποι» (Λουκ. 6,26). Ὁ Θεοφύλακτος Ἀχρίδος γιά τόν λόγο αὐτόν τοῦ Χριστοῦ γράφει: «Φρίξωμεν, ἀδελφοί, πῶς τό οὐαί ἔχωσιν οἱ παρά τῶν ἀνθρώπων ἐπαινούμενοι», συμπληρώνει ὅμως τήν παρατήρησή του γράφοντας: «Δεῖ μέν γάρ καί παρά ἀνθρώπων ἐπαινεῖσθε, ἀλλά πρότερον ἀπό Θεοῦ». Τό οὐαί εἶναι γι’ αὐτούς πού δέν ἔχουν τόν ἔπαινο τοῦ Θεοῦ, ὁ Ὁποῖος γνωρίζει καί ἐπισκέπτεται τούς πράους καί ταπεινούς τῇ καρδίᾳ, πού ἐλεοῦν παντοιοτρόπως «ἐν τῷ κρυπτῷ». Γι’ αὐτούς τούς δικούς Του μαθητές, ὅλων τῶν αἰώνων, εἶπε τόν γνωστό πικρό λόγο, ἀλλά ἀποδεδειγμένο ἀπό τά πράγματα: «Εἰ ὁ κόσμος ὑμᾶς μισεῖ, γινώσκετε ὅτι ἐμὲ πρῶτον ὑμῶν μεμίσηκεν» (Ἰω. 15,18). Καί στήν συνέχεια ἐπεξηγεῖ τήν αἰτία: «οὐκ ἔστι δοῦλος μείζων τοῦ κυρίου αὐτοῦ. εἰ ἐμὲ ἐδίωξαν, καὶ ὑμᾶς διώξουσιν· εἰ τὸν λόγον μου ἐτήρησαν, καὶ τὸν ὑμέτερον τηρήσουσιν» (Ἰω. 15,20). Αὐτούς πού συνδέονται μέ τόν Χριστό ὄχι μόνο δέν τούς ἐπαινοῦν οἱ ἄνθρωποι, οὔτε μένουν ἀπέναντί τους ἀδιάφοροι﮲ τούς μισοῦν. Αὐτό ἀποτελεῖ καί ἕνα κριτήριο τῆς σχέσης μας μέ τόν Χριστό. Ἐάν μᾶς λένε καλά λόγια «πάντες οἱ ἄνθρωποι», ὑπάρχει ὁ κίνδυνος νά εἴμαστε σάν τούς ψευδοπροφῆτες, «κατὰ τὰ αὐτὰ γὰρ ἐποίουν τοῖς ψευδοπροφήταις». Οἱ ψευδοπροφῆτες ἀπολάμβαναν τήν τιμή πολλῶν ἀνθρώπων, γιατί δυστυχῶς οἱ πολλοί ἑλκύονται περισσότερο ἀπό τό ψέμα· ἡ ἀλήθεια πού ἐλευθερώνει τούς πονᾶ.
Η σημερινή παραβολή είναι η ωραιότατη παραβολή του Κυρίου μας περί του Καλού Σπορέως, ο οποίος σπέρνει τον σπόρο και εξαρτάται από τη γη που θα πέσει, αν θα καρποφορήσει ή τελικά θα χαθεί. Κι αυτή η παραβολή μάς βάζει σε σκέψεις για την ευθύνη μας, όσον αφορά του ποια γη εμείς έχουμε.
Ένας Αββάς του Γεροντικού έλεγε: «Δεν είμαι μοναχός, αλλά είδα αληθινούς μοναχούς». Αυτή η φράση με βοηθά και δικαιολογεί την παρουσία μου απόψε μεταξύ σας. Και από αυτά που είδα, θα προσπαθήσουμε να πούμε μερικές λέξεις για το τι είναι ένας ορθόδοξος μοναχός, και το τι βαθειά σχέση έχουμε όλοι με τη λειτουργική ζωή των μοναστηριών και τις προσωπικές εμπειρίες των αγίων ασκητών.
Ποια χαρακτηριστικά της προσωπικότητας ενός παιδιού ή εφήβου προβλέπουν καλύτερα την υγεία, την οικονομική άνεση και την ευτυχία που θα απολαμβάνει πολλά χρόνια αργότερα; Ας υποθέσουμε, στα 35 του χρόνια; Είναι ο μέσος όρος των βαθμών του; Η δημοτικότητα; Η συναισθηματική σταθερότητα; Όχι. Τα χαρακτηριστικά που προβλέπουν καλύτερα τη μελλοντική του ευημερία είναι η εντιμότητα, η ειλικρίνεια και ο αυτοέλεγχος, η ικανότητά του δηλ. να διαχειρίζεται τα του εαυτού του με σωφροσύνη και να λειτουργεί με βάση αρχές. (1)
Η έννοια του «εγκεφαλικού θανάτου» έχει προκαλέσει έντονες συζητήσεις, καθώς φαίνεται ότι εισήχθη κυρίως για να διευκολύνει τη συλλογή οργάνων για μεταμοσχεύσεις. Με την απλή επαναδιατύπωση ότι τα άτομα με σοβαρούς εγκεφαλικούς τραυματισμούς θεωρούνται ήδη νεκρά, παρακάμπτεται ο κανόνας του «νεκρού δότη», χωρίς ωστόσο να αλλάζει η πραγματικότητα: η αλλαγή ενός ορισμού δεν μεταβάλλει την ουσία της ζωής.