Ὁ ἄνθρωπος εἶναι τοποθετημένος στὸ δρόμο ἀνάμεσα στὸν παράδεισο καὶ στὴν κόλαση, ἀνάμεσα στὸν Θεὸ καὶ στὸ διάβολο. Κάθε σκέψη καὶ λογισμὸς τοῦ ἀνθρώπου καὶ κάθε αἴσθησή του φέρνει λίγο τὴν ψυχὴ ἢ στὸν παράδεισο ἢ στὴν κόλαση. Ἐὰν εἶναι ἔλλογος (δηλ. κατὰ Θεὸν) ἡ σκέψη καὶ ὁ λογισμὸς συνδέει τὸν ἄνθρωπο μὲ τὸν Θεὸ Λόγο, τὸν Ἀπερινόητο καὶ Ἀκατάληπτο καὶ αὐτὸ γιὰ τὸν ἄνθρωπο ἤδη εἶναι παράδεισος. Ἐὰν ὅμως ἡ σκέψη εἶναι χωρὶς καὶ κατὰ τοῦ Θεοῦ Λόγου, τότε ἀναπόφευκτα συνδέει τὸν ἄνθρωπο μὲ τὸ παράλογο καὶ τὸ ἀνόητο, μὲ τὸ Διάβολο, καὶ αὐτὸ εἶναι ἤδη κόλαση. Ὅ,τι ἰσχύει γιὰ τὴ σκέψη ἰσχύει καὶ γιὰ τὴν αἴσθηση. Ὅλα λοιπὸν ἀρχίζουν ἐδῶ στὴ γῆ, καὶ ὁ παράδεισος καὶ ἡ κόλαση τοῦ ἀνθρώπου. Ἡ ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου σ’ αὐτὸ τὸν πλανήτη εἶναι ἕνα τεράστιο δράμα: ἐδῶ συνεχῶς συγκρούονται τὸ ἐφήμερο καὶ τὸ αἰώνιο, τὸ θνητὸ καὶ τὸ ἀθάνατο, τὸ καλὸ καὶ τὸ κακό, τὰ τοῦ διαβόλου καί τα τοῦ Θεοῦ.

Διαβάστε περισσότερα »

Οἱ ἄπιστοι ἄνθρωποι ἀκολουθοῦν δρόμους, ποὺ δημιουργοῦν δυσάρεστες καταστάσεις στὴ ζωή τους. Ἔχουν ὡς ὁδηγὸ τὸ λογικό τους, ποὺ εἶναι πηγὴ πολλῶν κακῶν, ὅταν δὲν φωτίζεται ἀπὸ τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ. Δέχονται ποικίλα ἐρεθίσματα, προβληματίζονται, ἐπηρεάζονται καὶ συμπεραίνουν γιὰ θέματα, ποὺ δὲν γνωρίζουν ἢ ποὺ τοὺς ὑπερβαίνουν. Ἔτσι ὁ παραλογισμός τους εἶναι μόνιμος, ἡ ὀρθὴ κρίση ἀπουσιάζει καὶ οἱ ἀποτυχίες εἶναι συχνές. Δὲν ἔχουν ἕνα στήριγμα στὴν πορεία καὶ συν­εχῶς ἀλλάζουν τρόπους καὶ κατευθύνσεις. Ἀναζητοῦν λύσεις στὰ προβλήματα, ποὺ εἶναι γνωστές, περιγράφουν μὲ τὴ φαντασία τους τὰ ἀπερίγραπτα, χωρὶς νὰ τὰ ἔχουν βιώσει καὶ ποτὲ δὲν σταθεροποιοῦνται οἱ σκέψεις τους καὶ οἱ ἀποφάσεις τους. Ἡ ἐπικοινωνία μὲ ἄλλους ἀνθρώπους εἶναι ἀδύνατη, γιατί κανένας δὲν τοὺς ἐμπιστεύεται.

Διαβάστε περισσότερα »