
Ξωκλήσια τοῦ καλοκαιριοῦ
Λόγια Αγίων
«Αλήθεια ονομάζεται η θεία γνώση, ενώ αρετή οι αγώνες για την αλήθεια, όσων την επιθυμούν».
Άγιος Μάξιμος Ομολογητής
† Κυριακή Ι’ Ματθαίου (Θεραπεία του σεληνιαζομένου νέου)
Κυριακή Ι’ Ματθαίου (Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος)
Η δύναμη της πίστης (Αγ. Νικολάου Βελιμίροβιτς)
Ερμηνεία του Ευαγγελίου (Αρχιεπίσκοπος Αστραχάν και Σταυρουπόλεως Νικηφόρος Θεοτόκης)
Η χαρά και ο πόνος (Σεβ. Μητροπ. Ναυπάκτου Ιερόθεος)
Η απιστία και τα αίτιά της (π. Αθανάσιος Μυτιληναίος)
Αποστολικό Ανάγνωσμα:
Ερμηνεία στην Αποστολική περικοπή της Κυριακής Ι΄ Ματθαίου (Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος)
Η Θεοτόκος ως πηγή τής σωτηρίας (Αρχ. Κύριλλος Κωστόπουλος, Ιεροκήρυκας Ι. Μ. Πατρών)

Ἀναψυχὴ καὶ παρηγορία μέσα στὸν πολυκύμαντο καὶ τεταραγμένο βίο τοῦ σημερινοῦ ἀνθρώπου ἀποτελεῖ ἡ περίοδος τοῦ Δεκαπενταυγούστου μὲ τοὺς καθ’ ἑκάστην ψαλλόμενους Παρακλητικοὺς Κανόνες πρὸς τὴν Ὑπεραγία Θεοτόκο.
Πίναμε μπύρες και είπαμε να βάλουμε φωτιά (Μάγια Τσόκλη)

Δεν έχω ιδέα εάν ο νεαρός που κατέθεσε ότι «πίναμε μπύρες και είπαμε να βάλουμε φωτιά» λέει αλήθεια ή όχι. Γνωρίζοντας όμως αρκετά παιδιά στην ηλικία του, θεωρώ ότι μπορεί να είναι και έτσι. Να μην υπάρχει δηλαδή πίσω του τίποτε οργανωμένο αλλά μονάχα η εφηβική ανοησία.
Μία ανοησία όμως που τρέφεται καιρό τώρα από το μέγα μάθημα που διδάσκεται στο ελληνικό σχολείο (γενικεύω γνωρίζοντας ότι υπάρχουν και κάποιες εξαιρέσεις): την παντελή έλλειψη συνεπειών.
Μαζεύω μία σειρά από περιπτώσεις που μου έχουν μεταφερθεί τα τελευταία χρόνια.
Στην Παναγία την Κουνίστρα (Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης)

Για την ανάγκη αποφυγής της τρυφηλής ζωής (Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος)

Εάν το σώμα σου είναι ασθενές, ώστε να μην μπορείς να νηστεύεις συνεχώς, αλλά όμως δεν είναι ασθενές και για την προσευχή, ούτε ανίσχυρο για να περιφρονήσει και την κοιλιά· διότι εάν δεν μπορείς να νηστεύεις, όμως μπορείς να μην κάνεις τρυφηλή ζωή. Δεν είναι και αυτό μικρό πράγμα, ούτε απέχει πολύ από τη νηστεία, αλλά είναι ικανό και αυτό να καταβάλει την μανία του διαβόλου· καθόσον τίποτε δεν είναι τόσο αγαπητό στον δαίμονα εκείνο, όσο η τρυφηλή ζωή και η μέθη, διότι είναι η πηγή και η μητέρα όλων των κακών.
Εγκώμιον εις την πάνσεπτον Κοίμηση της Θεομήτορος, Β΄ (Άγιος Ιωάννης Δαμασκηνός)

1. Άνθρωπος κανείς δε θα μπορέση ποτέ, άξια τη μετάσταση την ιερή να υμνήσει της Θεομήτορος, μακάρι μύριες νάχε γλώσσες και μύρια στόματα· μ’ ακόμα κι αν όλες των σκόρπιων ανθρώπων οι γλώσσες μαζεύονταν ποτέ, δε θα φτιάναν τα επάξια εγκώμια. Γιατί εκείνη βρίσκεται ψηλότερα από κάθε μέτρο δοξολογικό. Και λόγω που αγαπά ο Θεός το κατά δύναμη, όταν μ’ αγάπη του δωρίζεται και ζήλο και με προαίρεση αγαθή, κι αφού κι η μάνα του Θεού αγαπά όσα στο Γιο είναι αρεστά κι ευχάριστα, ας ξαναρχίσουμε τα εγκώμια με υποταγή στις διαταγές σας, άριστοι μες στους ποιμενάρχες κι αγαπημένοι του Θεού, αφού πρώτα το Λόγο, που από κείνην σαρκώθηκε, βοηθό μας γυρέψουμε, που κάθε στόμα οπού σ’ αυτόν ανοίγεται γεμίζει, κι οπού για κείνην μοναχό στολίδι και δοξαστικό τραγούδι Εκείνος φύτρωσε· κι αφού καλά το ξέρουμε, πως χρέος ξεπληρώνουμε αρχίζοντας τα εγκώμια κι όταν το ξεπληρώσουμε πάλι σε χρέος μπαίνουμε, για να κρατά παντοτινά το χρέος, όλο αρχίζοντας και τέλος να μην έχη.