Ο άνθρωπος πλάστηκε ως παρεπίδημος του κόσμου αυτού. Και ακριβώς, η τρα­γική ετούτη πραγματικότητα συνιστά την ριζική του έγνοια, τον ακοίμητο καημό του: όπως και να ζήσει, όσα κι αν δημι­ουργήσει, όλα μια μέρα θα τα αφήσει για να ξαναβυθισθεί στο χώμα από όπου προήλθε. Στην συγκλονιστική του, ωστό­σο, απορία για ποιο σκοπό πλάσθηκε, για ποιο σκοπό ζει και ποιον σκοπό υπη­ρετεί αποχωρώντας από τον κόσμο, μό­νο η θρησκεία δίδει ολοκληρωτική από­κριση. Και μόνο ο Χριστός αποκάλυψε πως το έργο της Δημιουργίας ήταν και παραμένει το έργο Αγάπης του Θεού. Μιας Αγάπης που υπερβαίνει το νου, που συνιστά τον μυστηριώδη ρυθμό της ύπαρξής μας ως Ανθρώπων. Αυτό τον ρυθμό, τον άγιο ρυθμό, συνέλαβε εδώ και αιώνες η Ευρώπη βιώνοντας την χριστιανοσύνη της με τρόπους λατρευτικά ενθουσιαστικούς, διότι λει­τούργησε μέσα στο πρόσταγμα του Μυ­στηρίου που ψυχώνει ολόκληρη την Δη­μιουργία, και τον Ανθρωπο τελικά. Μέ­σα στο πρόσταγμα της διαδρομής, της μετάβασης από τον κόσμο ετούτο των αι­σθήσεων στον κόσμο του πνεύματος, τον υπεραισθητό, που συνιστά τον ακήρατο κόσμο της Βασιλείας του Θεού. Αυτή την άγια προσδοκία η Ευρώ­πη άρχισε να την προσβάλει και τελικά, να την ποδοπατάει, άλλοτε με Σταυρο­φορίες, άλλοτε με Ιερές Εξετάσεις, και στον περασμένο αιώνα με φριχτούς πο­λέμους χριστιανών κατά χριστιανών. Κι αιφνίδια, ένιωσε η Ευρώπη να χάνει την αθάνατη, ιερή πνοή της, είδε τον Αν­θρωπο να εξευτελίζεται, να ποδοπατεί­ται, να εκμηδενίζεται, τον πολιτισμό της ως κανόνα συμπεριφοράς και ζωής να θρυμματίζεται και να ανακύπτει από τα φριχτά ερείπια του 20ού αιώνα το δυσπερίγραπτο σκιάχτρο του Μηδενισμού. Αυτού του τραγικού κενού, που άδειασε τον Ανθρωπο, άδειασε την ζωή καταντών­τας την αναιτιολόγητη, άδειασε τον πνευ­ματικό πολιτισμό, άδειασε και την ιστο­ρία ολόκληρη. Και οι πολίτες του ευρω­παϊκού 21ου αιώνα βιώνουν έναν βίο αναιτιολόγητο, απαρηγόρητο, μιαν ύπαρ­ξη πλασμένη τελικά για τον θάνατο, όχι για την ζωή. Και τί απόγινε η ζωή χάνοντας τον ιερό της σκοπό που της ενέπνεε ο Θεός; Κατακλύστηκε από υλικά αγαθά, από μηχανές, από διασκεδάσεις που επιδιώ­κουν ν’ αποσπάσουν από τον ερημωμένο Ανθρωπο την τραγική έγνοια του θανά­του του, ως αναπότρεπτου καθήκοντος του υπάρχειν. Η αδιόρατη αλλά στυγνή και τυραννική συνωμοσία κατά της Ιε­ρότητας του Ανθρώπου που ονομάστηκε «καταναλωτική κοινωνία» παλεύει να αποσπάσει την προσοχή του θνητού από την θνητότητά του, να τον πείσει για την μηδαμινότητά του και για την μηδενικότητα και του κόσμου, και την δική του, να εξανεμίσει την ιερότητα του προσώ­που του και να ρίξει τον άνθρωπο στα απορρίματα ενός αιώνα που ήλθε λα­τρεύοντας τον Μηδενισμό. Μέσα σ’ ετούτη την οδυνηρά ασφυ­κτική κατάσταση του νέου αιώνα, είναι ανάγκη ζωής ή θανάτου να ορθωθεί και πάλι η αγία Εκκλησία του Χριστού και υψώνοντας και πάλι την αλήθεια της Αγά­πης, να εξορκίσει το βασίλειο της μη­χανής, τον παροξυσμό της κατανάλωσης, το θράσος του μηδενισμού που απειλεί να θρυμματίσει την Δημιουργία του Θεού —και τον Ανθρωπο ως εικόνα Θεού, ως Υπόμνημα Θεού, ως ταξιδιώτη του κόσμου ετούτου, με προορισμό να υπερ­βεί τα εγκόσμια για να επιζήσει αιώνια. Ο Ανθρωπος, τελικά, είναι ένα Μυστή­ριο, δεν είναι ένας αριθμός. Και μια κοι­νωνία που μετρά νυχθημερόν, κοινωνία αριθμηστική, υπηρετεί τον θάνατο. Αν όμως ο Ανθρωπος υπηρετεί με τον λυσ­σαλέο καταναλωτισμό τον θάνατό του, τότε, ποιό νόημα δίδει στην ζωή του; Ιδού που, τελικά, ανακύπτει το τραγικό αίτημα να νοηματισθεί και πάλι ο Ανθρωπος, να νοηματισθεί και ο βίος του. Για να νικηθεί, τελικά, ο Χρόνος ο τυραννικός με την Ανάσταση.

ΑΛΛΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΤΟΥ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ:

Το Διεφθαρμένο Μάτι

Ο άνθρωπος ως προσκυνητής

Λόγος περί ευτυχίας

Ο καημός της ομορφιάς

Η ευφυία ως κίνδυνος

Οι ευσεβοφανείς

Η μαρτυρία του ανθρώπου

Ανάγνωση του Κατά Ματθαίον Ιερού Ευαγγελίου (Κώστας Ε. Τσιρόπουλος)