Επιλογή και διασκευή ψυχωφελών κειμένων από το βιβλίο “ΑΜΑΡΤΩΛΩΝ ΣΩΤΗΡΙΑ” του μοναχού Αγαπίου Λάνδου του Κρητός

Τα μικρά αμαρτήματα

Μολονότι τα αμαρτήματα που αναφέραμε ήδη είναι τα βαρύτερα και πρέπει να τα μισείς ολόψυχα, όμως μη νομίζεις ότι μπορείς να πέφτεις σε ελαφρότερα χωρίς φόβο ή έλεγχο της συνειδήσεως. Να θυμάσαι πως θ΄απολογηθείς στον φοβερό και αδέκαστο Κριτή ακόμα και για κάθε λόγο ανώφελο που θα βγει από το στόμα σου (πρβλ. Ματθ. 12:36).

Όποιος καταφρονεί τον μικρό γκρεμό, γρήγορα θα πέσει σε μεγαλύτερο. Από ένα καρφί που λείπει, φεύγει το πέταλο, κι από το πέταλο, γκρεμίζεται το άλογο, κι από το άλογο, χάνει τη ζωή του ο άνθρωπος! Αν φρόντιζε από την αρχή να βάλει ένα καρφί στο πέταλο και ν΄αποκαταστήσει την ασήμαντη ζημιά, δεν θα σκοτωνόταν πρόωρα για την αμέλειά του.

Τα μεγάλα παλάτια, πάλι, και οι μεγαλόπρεπες οικοδομές πώς γκρεμίζονται; Πρώτα πέφτει ένα μικρό λιθάρι, μετά ανοίγει λιγάκι ο τοίχος σε κάποιο σημείο, κι έπειτα αρχίζουν λίγο-λίγο να καταρρέουν, ώσπου γίνονται ερείπια.

Μα και της άμμου οι κόκκοι δεν είναι μικροσκοπικοί και ελαφρότατοι; Αν όμως παραφορτώσεις με άμμο ένα καράβι, βουλιάζει και χάνεται. Ή δεν είναι μήπως οι σταγόνες του νερού πολύ μικρές; Όταν όμως ενωθούν αμέτρητες σταγόνες κάνουν ένα ποτάμι ορμητικό και καταστροφικό, που ξεριζώνει δέντρα και αφανίζει σπίτια.

Ο ιερός Γρηγόριος λέει, ότι μερικές φορές είναι πιο επικίνδυνο και πιο επιζήμιο το να πέσει κανείς σε μικρά αμαρτήματα παρά σε μεγάλα. Γιατί το μεγάλο παράπτωμα το συνειδητοποιεί κανείς εύκολα, κι έτσι μετανοεί και διορθώνεται. Στο μικρό, όμως, εύκολα πέφτει και ξαναπέφτει, ώσπου το συνηθίζει και δεν ελέγχεται πια από τη συνείδησή του.

Οι μικρές τάχα, πτώσεις κάνουν πολύ κακό στην ψυχή, γιατί χαλαρώνουν τη συνείδηση, σβήνουν τη θέρμη της αγάπης, λιγοστεύουν την προθυμία για την αρετή, μειώνουν τον Θείο πόθο, ελαττώνουν την ευλάβεια και, γενικά, δεν αφήνουν να ενεργήσει επάνω μας η χάρη του Αγίου Πνεύματος. Γι΄αυτό πρέπει να τις αποφεύγουμε επιμελέστατα, και μάλιστα τις κοροϊδίες και τα χοντρά αστεία, τα άκαιρα γέλια και την ειρωνεία, την πονηρία, την καύχηση, την αισχρολογία, την πολυυπνία, τα άσεμνα τραγούδια και τους χορούς, καθώς και τα όμοια μ΄αυτά, για να μην πέσουμε σε μεγαλύτερα και γίνουμε εχθροί του Θεού και Πλάστη μας, χάνοντας τα ανέκφραστα ουράνια αγαθά.

___________________

*Ο συγγραφέας του βιβλίου “Αμαρτωλών Σωτηρία” μοναχός Αγάπιος, κατά κόσμον Αθανάσιος Λάνδος, ο “μέγας ευαγγελιστής του υποδούλου Γένους”, γεννήθηκε στο Χάνδακα, το σημερινό Ηράκλειο της Κρήτης, στα τέλη του 16ου αι. (μετά το 1580). Οι σαφείς και έγκυρες βιογραφικές πληροφορίες για τον Αγάπιο είναι πενιχρές, κι αυτές σεμνά κρυμμένες μέσα στα έργα του. Γιατί, όπως σωστά παρατηρήθηκε, ήταν ο ορθόδοξος μοναχός που κράτησε τον εαυτό του στη σκιά -άλλωστε, ούτε σχέσεις με προσωπικότητες της εποχής του επιδίωξε ούτε εκκλησιαστικά αξιώματα επιζήτησε-, ενώ φρόντισε για την προβολή του λόγου του Θεού και την ψυχική ωφέλεια των συνανθρώπων του. Ξέρουμε μόνο ότι σπούδασε τα ελληνικά και τα ιταλικά γράμματα στην Κρήτη, όπου η παιδεία γνώριζε τότε μεγάλη ακμή, ίσως μάλιστα και στην Ιταλία. […] (Από την εισαγωγή της έκδοσης)

[Το βιβλίο (το οποίο και συνιστούμε ανεπιφύλακτα) χωρίζεται σε δύο μέρη. Το πρώτο αναφέρεται στις αμαρτίες και τα πάθη, στις θλίψεις και τη ματαιότητα του κόσμου. Το δεύτερο, στη σχέση μας με το Θεό, τον πλησίον και τον εαυτό μας, στη νηστεία και την προσευχή, στην εξομολόγηση και τη θεία κοινωνία, στη μνήμη του θανάτου, στον παράδεισο και την κόλαση]