Ἀναψυχὴ καὶ παρηγορία μέσα στὸν πολυκύμαντο καὶ τεταραγμένο βίο τοῦ σημερινοῦ ἀνθρώπου ἀποτελεῖ ἡ περίοδος τοῦ Δεκαπενταυγούστου μὲ τοὺς καθ’ ἑκάστην ψαλλόμενους Παρακλητικοὺς Κανόνες πρὸς τὴν Ὑπεραγία Θεοτόκο.

Σὰν φάρος μέσα στὸ ζοφερὸ σκοτάδι τῆς ἀπέλπιδος ἐποχῆς μας τὸ Φῶς ποὺ ἐκπέμπεται ἀπὸ τὴν Ἁγνὴ Κόρη τῆς Ναζαρὲτ καθοδηγεῖ τοὺς πεπλανημένους στὶς δαιδαλώδεις ἀτραποὺς τῆς ματαιοδοξίας καὶ τοῦ ὑλισμοῦ πρὸς τὴν ὄντως εὐδαιμονία καὶ χαρά, τὸν Θεάνθρωπο Κύριο Ἰησοῦ Χριστό, τὸν Υἱὸν καὶ Θεόν της.

Τὸ Φῶς αὐτὸ πηγάζει ἀπὸ τὴν τεθεωμένη προσωπικότητα τῆς Μητέρας τοῦ Κυρίου μας. Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία καὶ Θεολογία δέχεται καὶ βιώνει τὴν μεγίστη ἀλήθεια ὅτι ἡ Θεοτόκος εἶναι τὸ μοναδικὸ κτίσμα, τὸ ὁποῖο, μέσα σὲ ὅλη τὴν ὑλικὴ καὶ πνευματικὴ δημιουργία, ἐκπλήρωσε τὸν σκοπό, γιὰ τὸν ὁποῖο ὑπάρχει ἡ κτίση.

Εἶναι τὸ κορυφαῖο δημιούργημα τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ, τὸ ὁποῖο -μόνον αὐτὸ σὲ ὅλη τὴ Δημιουργία- ἔφθασε στὴν ὀντολογικὴ ἕνωση μὲ τὸν Θεό.

Οἱ παράγοντες, οἱ ὁποῖοι συνετέλεσαν σ’ αὐτὴν τὴν ἕνωση, εἶναι ἡ ἁγνότητα καὶ παρθενία της καὶ ἡ ταπεινοφροσύνη της.

Δὲν εἶναι τόσο εὔκολο νὰ κατανοήσει κανεὶς τὸ μέγεθος καὶ τὸ βάθος τῆς ἁγνότητας τῆς παρθενίας τῆς Θεοτόκου Μαριάμ. Ἀγωνίσθηκε καθ’ ὅλη τὴ διάρκεια τοῦ βίου της νὰ κρατήσει τὸν ἑαυτόν της ἀμόλυντο, ὥστε νὰ ἀναδειχθεῖ «καθαρωτέρα λαμπηδόνων ἡλιακῶν».

Ἡ Παναγία μας δὲν ὑπῆρξε ἁπλῶς μία παρθένος κόρη, ἀλλ’ ἦταν καὶ εἶναι ἡ Παρθένος, ἡ ἄσπιλη, ἡ ἀμόλυντη, μέχρι τοῦ σημείου ὥστε Παρθένος καὶ Παναγία νὰ εἶναι πλέον λέξεις ταυτόσημες.

Ἀλλὰ καὶ ἡ ταπεινοφροσύνη της ἀφήνει ἔκπληκτο κάθε ἄνθρωπο, ὁ ὁποῖος θὰ μελετήσει τὴν ζωή της.

«Κεχαριτωμένη» τὴν προσφωνεῖ ὁ Ἀρχάγγελος Γαβριήλ. «Δούλη Κυρίου» χαρακτηρίζει ἐκείνη τὸν Ἑαυτόν της. Ἡ συγκατάθεσή της στὴν Σάρκωση τοῦ Υἱοῦ καὶ Λόγου τοῦ Θεοῦ Πατρὸς εἶναι μία ταύτιση τοῦ θελήματός της μετὰ τοῦ θελήματος τοῦ Θεοῦ.

Ἡ Μητέρα τοῦ Θεανθρώπου Κυρίου, ἡ Θεοτόκος Μαρία ταύτισε τὴν ὕπαρξή της τὴν ζωὴ τοῦ κτιστοῦ μὲ τὴν ζωὴ τοῦ ἀκτίστου. Ἕνωσε ὅλη τὴν ἀνθρωπότητα μὲ τὸν Δημιουργό, μὲ τὸν Θεό.

Ἔτσι ἡ δημιουργία ὅλη βρίσκει στὸ Πρόσωπό της τὴν θύρα τῆς «ὄντως ζωῆς». “Ἐπ’ αὐτῇ χαίρει πᾶσα ἡ κτίσις, Ἀγγέλων τὸ σύστημα καὶ ἀνθρώπων τὸ γένος”.

Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς ὑπογραμμίζει ὅτι ἡ Παρθένος Μαρία εἶναι ἡ μόνη ποὺ ἔγινε τὸ μεθόριο τῆς κτιστῆς καὶ ἀκτίστου φύσεως. «Οὐκοῦν ἡ παρθενομήτωρ αὔτη μόνη μεθόριόν ἐστι κτιστῆς καὶ ἀκτίστου φύσεως, καὶ αὐτὴν εἴσονται τοῦ ἀχωρήτου χώραν ὅσοι δῇ γινώσκουσι Θεόν, καὶ αὐτὴν ὑμνήσουσι μετὰ Θεὸν ὅσοι τὸν Θεὸν ὑμνοῦσι. Αὐτὴ καὶ τῶν πρὸ αὐτῆς αἰτία, καὶ τῶν μετ’ αὐτὴν προστάτις, καὶ τῶν αἰωνίων πρόξενος».

Εἶναι γεγονὸς ὅτι ἡ ἀνθρώπινη Ἱστορία σημαδεύεται καὶ ἑρμηνεύεται μέσα ἀπὸ δύο γυναικεῖες ὑπάρξεις, τὴν Εὔα καὶ τὴν Θεοτόκο: Ἡ πρώτη ὁδήγησε τὸν κατ’ εἰκόνα Θεοῦ πλασθέντα ἄνθρωπο στὴν φθορὰ καὶ τὸν θάνατο. Ἡ δεύτερη, μέσῳ τοῦ Σαρκωθέντος Λόγου τοῦ Θεοῦ Πατρός, ἔσωσε τὸν ἄνθρωπο.

Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνὸς ὑποστηρίζει ὅτι ἡ Ἄγνὴ Κόρη τῆς Ναζαρὲτ ἀποτέλεσε τὸν βασικὸ παράγοντα γιὰ τὴν ἐπανόρθωση καὶ ἀποκατάσταση τοῦ προτύπου τῆς γυναικός –μητέρας καὶ παρθένου– ποὺ εἶχε ἀμαυρωθεῖ καὶ ἀλλοιωθεῖ στὸ πρόσωπο τῆς Εὖας.

Ἡ πρώτη Εὔα, ἔχοντας ὡς κίνητρο τὴν ὑπερηφάνεια, ὀλίσθησε στὴν παρακοὴ καὶ τὴν παράβαση, ἐνῷ ἡ Θεοτόκος Μαρία, κατέχοντας ὀντολογικὰ τὴν ὑπακοὴ πρὸς τὸν Θεό, «τὸν ἀπατήσαντα ὄφιν ἠπάτησε καὶ τῷ κόσμῳ τὴν ἀφθαρσίαν εἰσήγαγεν».

Ὁ Ἱερὸς Χρυσόστομος ὑπογραμμίζει ὅτι ἡ παρθένος Εὔα ἔγινε ἡ αἰτία ἐξόδου του ἀνθρώπου ἀπὸ τὸν Παράδεισο, ἀλλὰ ἡ Παρθένος Θεοτόκος Μαρία ἄνοιξε ἐκ νέου τὸν δρόμο πρὸς τὸν παράδεισο. «Παρθένος ἡμᾶς ἔξεβαλεν παραδείσου, διὰ παρθένου ζωὴν εὔραμεν αἰώνιον».

Ἡ Παρθένος Μαρία παραμένει στὴν κορυφὴ τῆς ἁγιότητος τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ δόξα της ἐπισκιάζει ὅλους τοὺς πιστούς, οἱ ὁποῖοι τὴν ἀποδέχονται καὶ τὴν ἀγαποῦν. Ἡ Χάρη της σκέπει τὰ πάντα καὶ τὸ μεγαλεῖο της ἐξαφανίζει κάθε φθαρτὸ καὶ πρόσκαιρο μεγαλεῖο. Τὸ θαῦμα της ἀναφλέγει τὶς καρδιὲς ὅλων τῶν ἀγωνιζομένων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν.

Πραγματικά, τὸ θαῦμα αὐτὸ ποὺ λέγεται Θεοτόκος καταλάμπει τὸ νοῦ καὶ τὴ διάνοιά μας καὶ αἰχμαλωτίζει τὶς αἰσθήσεις μας. Μᾶς ὁδηγεῖ ἡ μορφή της σὲ πνευματικὲς ἐκστάσεις.

Μεθύει τὴν ὕπαρξή μας καὶ τρέφει τὴ ζωή μας μέσῳ τῆς Θείας γνώσεως καὶ τῆς σοφίας. Καὶ τοῦτο γιατί τὸ φῶς, τὸ ὁποῖο ἐκπέμπει ἡ Παναγία Θεοτόκος, εἶναι θεανθρώπινο

Γιὰ τὸν λόγο αὐτὸ ὁ Ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας ἀναφωνεῖ: “Χαίροις Μαρία Θεοτόκε, δι’ ᾖς προῆλθεν ὁ τοῦ πρωτοπλάστου πλάστης καὶ τῆς παραβάσεως αὐτοῦ διορθωτὴς καὶ τῆς ἐν οὐρανῷ βασιλείας ὁδηγός… Χαίροις Μαρία Θεοτόκε, δι ᾖς πᾶσα πνοὴ πιστεύουσα σώζεται” .

Καὶ ὁ Ἅγιος Ἀνδρέας Κρήτης, ἐκστατικὰ ὑμνολογεῖ: «Ἡγίασται τὸ πᾶν τῷ μύρῳ της εὐωδίας σου. Ἠφάνισται διά σου τῆς ἁμαρτίας, ἡ ἀφορμή“.

Καὶ ἐμεῖς γονυπετεῖς ἐνώπιον τῆς σεπτῆς μορφῆς τῆς εἰκόνος Της, μὲ εὐγνωμοσύνη ἀναφωνοῦμε ἱκετευτικὰ πρὸς Ἐκείνην: «Πρόσδεξαι δεήσεις ἁμαρτωλῶν καὶ μὴ ἀπορρίψης Θεοτόκε τὰς προσευχὰς τῶν ἐπικαλουμένων τὸ θεῖον Ὄνομά Σου, πλήρωσον τὰς αἰτήσεις Ἄχραντε Δέσποινα“.