…Έχεις δίκαιον να φοβήσαι να εισέλθης εις την Ιερωσύνην. Τον φόβον αυτόν τον είχον όλοι οι Αγιοι Πα­τέρες, δι’ αυτό και πολλοί έφευγον την ιερωσύνην ταπεινούμενοι, στοχαζόμενοι αφ’ ενός το ύψος της ιερωσύνης, την καθαρότητα και την αγιότητα την οποίαν οφεί­λει να έχη ο ιερεύς, αφ’ ετέρου τας ευθύνας τας οποίας αναλαμβάνει από την στιγμήν κατά την οποίαν λαμβά­νει το χάρισμα της Ιερωσύνης. Πολλοί δε εκ των Αγίων και εκρύπτοντο δια να αποφύγουν την ιερωσύνην και τό­τε εδέχοντο, όταν ο Κύριος τους απεκάλυπτε, ή όλος ο δήμος τους πρότεινε ως αξίους, δι’ αυτό και επεκράτησε κατά τους χρόνους εκείνους το, ή θεόκλητος ή δημόκλητος.

Αλλά κατά τους σημερινούς χρόνους, ως επί το πλείστον, επικρατεί η δαιμονόκλητος (δαιμονοπρόβλητος) ή υπερηφανοεαυτοπρόβλητος, ο εστί πολλούς, αισ­χρούς, φαύλους, ασεβείς, αμαρτωλούς, αναξίους, τους προτείνει, τους προβάλλει ο διάβολος εις ιερωσύνην και αρχιερωσύνην, πολλοί δε μόνοι τους προτείνουν εαυ­τούς εξ εωσφορικής υπερηφανείας και οιήσεως κατεχό­μενοι, μη στοχαζόμενοι οι άφρονες ότι ο ιερεύς, ο λει­τουργός του Υψίστου Θεού οφείλει να είναι σώματι και ψυχή καθαρότερος και λαμπρότερος των ηλιακών ακτι­νών, και ανώτερος και υψηλώτερος και αγιώτερος πά­ντων των ανθρώπων. Αγγελος Θεού Παντοκράτορος είναι ο Ιερεύς, αλλά στοχαζόμενοι οι ματαιόφρονες, οι γηϊνόφρονες, οι κουφοί και επηρμένοι, ότι θα αυξήση η τιμή των, η δόξα των, και οι άνθρωποι θα τους φιλούν το χέρι παντού, θα τους θαυμάζουν, όταν θα λειτουργούν ενδεδυμένοι χρυσοΰφαντα ιερά, θα αυξήσουν τα υλικά συμφέροντά των, … και αφού θησαυρίσουν επί της γης, τότε θα ειπούν εις την ψυχήν των, ως ο άφρων του Ευαγ­γελίου΄ ψυχή έχεις πολλά αγαθά κείμενα εις έτη πολλά, φάγε, πίε, ευφραίνου, αναπαύου.
Αυτά στοχαζόμενοι και διανοούμενοι εν εαυτοίς, οι δαιμονόκλητοι και υπερηφανοαυτόκλητοι, κινούν πάντα λίθον, τρέχουν άνω κάτω, βάζουν μεσίτας, πρωθυπουρ­γούς, υπουργούς, βουλευτάς, πολιτικούς, μητροπολίτας κ.λπ., δια να λάβουν την Ιερωσύνην και Αρχιερωσύνην. Και όταν την λάβουν, επειδή αναξίως την έλαβον, τους εγκαταλείπει η Χάρις του Θεού και γίνονται σκό­τος αντί φωτός και μεταδίδουν εις τους ανθρώπους, αντί φωτός σκότος και γίνονται αιτία να βλασφημήται το ό­νομα του Υψίστου Θεού. Η σημερινή αθλιωτάτη και οικτροτάτη κατάστασις της κοινωνίας οφείλεται ως επί το πλείστον εις τους αναξίους αρχιερείς και ιερείς, διότι όταν το φως γίνη σκότος, το σκότος πόσον; Δια τους τοιούτους εσκοτισμένους και τετυφλωμένους αρχιερείς και ιερείς λέγει ο σοφός Νείλος· «Ραδίως η των ποιμέ­νων και προεστώτων ασέβεια και αμέλεια απόλυσι τους ποιμαινομένους», και ο θείος Χρυσόστομος λέγει· «Ου πάντας χειροτονεί το Πνεύμα το Αγιον, (εννοών τους α­ναξίους) αλλά δια πάντων ενεργεί», εννοών ότι τα Μυ­στήρια τελούνται και υπό αναξίων, όχι δια την αναξιότητά των, αλλά δια τον αγιασμόν και την σωτηρίαν των πιστών. Τελειούν δε αυτά όχι οι ανάξιοι, αλλά το Πνεύ­μα το Αγιον…
Ο νυν Μακαριώτατος Θεόκλητος εις τας χειροτο­νίας που κάμνει είναι προσεκτικός και διακριτικός. Εφ’ όσον σε προτείνει ο Μακαριώτατος δεν είσαι αυτόκλη­τος, έχεις δε και συναίσθησιν και φόβον δια το ύψιστον αξίωμα της Ιερωσύνης και τας ευθύνας, και επειδή ζη­τάς την γνώμην μου, η γνώμη μου και συμβουλή μου εί­ναι: Εάν, ως άνθρωπος, δεν εμόλυνες τον εαυτόν σου με θανάσιμον τινά αμαρτίαν σαρκικήν και λοιπάς, να κά­μης υπακοήν και να δεχθής την Ιερωσύνην· και εάν, ως άνθρωπος, έχης τινάς ατελείας και αδυναμίας, η Χάρις τού Κυρίου, η τα ασθενή θεραπεύουσα και τα ελλείπο­ντα αναπληρούσα, θα τα αναπλήρωση· όταν δε την διακονίαν σου εκπληρώσης με επιμέλειαν, με προθυμίαν, με ζήλον και με πίστιν, τότε θα λάβης τον εν ουρανοίς αμαράντινον στέφανον, τον οποίον θα σοι αποδώση ο δί­καιος Κριτής εις την ημέραν τής ανταποδόσεως…

(Περιοδικό «ΟΣΙΟΣ ΦΙΛΟΘΕΟΣ ΤΗΣ ΠΑΡΟΥ», τ. 14)