3η έκδο­ση, Εκδ. «Aγιοτόκος Καππαδοκία», 2008. Σελί­δες 197

Ο κ. Κ. Καρακατσάνης είναι καθ. Πυρηνικής Φυσικής τής Ια­τρικής Σχολής στο Α.Π.Θ. Ενδιατρίβει δε συστηματικώς από 28/ετίας στο θέμα τού λεγο­μένου «εγκεφαλικού θανάτου», ανασκοπών συστηματικώς την διεθνή βιβλιογραφία επί του θέ­ματος. Αντιμετωπίζει, μάλιστα, το θέμα με απόλυτη υπευθυνότητα. Γι’ αυτό και έθεσε την μελέτη του αυτή υπό την κρίση δέκα ειδημό­νων καθηγητών τού Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, οι οποίοι, όπως αναφέρει στη δεύτερη έκδοσή της, με τις «εύστοχες πα­ρατηρήσεις τους» βοήθησαν στην αρτιότερη ολοκλήρωσή της.

Την 2η εκείνη έκδοση, η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας τής Ελλάδος (Ι.Σ.Ε.Ε.) την χαρακτή­ρισε ως «ιδιαιτέρως προσεκτικήν και επιμελημένην βιβλιογραφικήν εργασίαν», κατά τα όσα ανέφερε μεταξύ πολλών αντι­κρουόμενων απόψεων ο μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Αθηνών κυρός Χριστόδουλος, προλογί­ζων την «Ημερίδα για τον εγκε­φαλικό θάνατο προς ιατρούς», στις 15.2.2003, την οποία οργά­νωσε η Επιτροπή Βιοηθικής τής Ι.Σ.Ε.Ε. στο Γενικό Νοσοκομείο Αεροπορίας.
Με την τωρινή 3η αυτή έκδοση, πλήρως αναθεωρημένη, εμβαθύ­νει ακόμη περισσότερο -επί των διαφόρων πτυχών τού θέματος, βάσει και της πλέον σύγχρονης διεθνούς βιβλιογραφίας. Δια της οποίας ισχυροποιούνται ακόμη περισσότερο τα συμπεράσματά του περί του ότι: «ο χαρακτηριζό­μενος ως εγκεφαλικός θάνατος εισήχθη το 1968 από την επι­τροπή τού Πανεπιστημίου τού Χάρβαρντ, ως ένα χρησιμοθηρικό κατασκεύασμα», χωρίς την απαι­τουμένη ανάλογη ερευνητική επιστημονική κατοχύρωση.
«Επιχειρήθηκε έτσι, για πρώτη φορά στην ιστορία, η αντικατά­σταση της εννοίας ενός βιολογι­κού φαινομένου —του θανάτου— με τον «εγκεφαλικό θάνατο», ένα δηλαδή «επιστημονικό κατα­σκεύασμα» προς εξυπηρέτηση σκοπιμοτήτων: «Την εξοικονό­μηση κλινών στις Μονάδες Εντατικής θεραπείας, και την απόκτηση οργάνων για μεταμο­σχεύσεις». Η τοποθέτηση του κ. Καρακατσάνη επί του θέματος είναι σαφής, και αποδεικνύεται με πληθώρα επιστημονικών επιχει­ρημάτων εκ της βιβλιογραφίας.
Ασχολείται στην 3η αυτή έκδοση: 1) Με τα κριτήρια για τη διάγνωση του «εγκεφαλικού θα­νάτου» στους ενήλικες και στα παιδιά. 2) Με την παθολογική φυσιολογία τού «εγκεφαλικού θανάτου» και τα παθολόγο-ανατομικά ευρήματα στους «εγκεφαλικώς νεκρούς» ασθενείς. 3) Με τις επιβεβαιωτικές δοκιμασίες για τη διάγνωση του «εγκεφαλικού θανάτου», αλλά και με τις δυσχέ­ρειες στη διάγνωση του «εγκεφα­λικού θανάτου». 4) Παρουσιάζει τα προβλήματα για την κλινική διάγνωση του «εγκεφαλικού θα­νάτου». 5) Αναπτύσσει τις ενστάσεις στην έννοια του «εγκεφαλικού θανάτου». 6) Εκθέτει αναλυτικώς τις διολι­σθήσεις μετά την καθιέρωση της εννοίας τού «εγκεφαλικού θανά­του», και ολοκληρώνει με το κεφ. 7) Μεταμοσχεύσεις ανθρωπίνων οργάνων και «εγκεφαλικός θά­νατος».
Εξετίμησα πολλαπλώς την εργασία του κ. Καρακατσάνη, έχοντας μάλιστα χρησιμοποιήσει τις δυο πρώτες εκδόσεις τής λίαν αξιόπιστης και πλήρως τεκμηριω­μένης αυτής μελέτης του, κατά την συγγραφή των βιβλίων μου: α) Μεταμοσχεύσεις, προβληματι­σμοί και διλήμματα, και β) Μεταμοσχεύσεις και Εκκλησία (έκδ. «ΤΗΝΟΣ», 2002, 2007), όπως και σε άρθρα μου. Το συνιστώ δε εκθύμως σε κάθε ενδιαφερόμενο για τις μεταμοσχεύσεις, ιδιαιτέρως δε τον ιατρό, αλλά και τον άνθρωπο γενικώς της επιστήμης, τον κληρικό επίσης, διότι και ο κληρικός θα μπορέσει να βρει απαντήσεις σε πολλά από τα ερω­τήματά του, ώστε να αποφεύγο­νται και λάθη. Τέτοια δε, δυστυχώς, γίνονται πολλά
Το βιβλίο αυτό του κ. Καρακα­τσάνη προβαίνει και σε φιλοσο­φικές και εκκλησιαστικές ή πνευ­ματικές προεκτάσεις, στις οποίες όμως αποφεύγω να υπεισέλθω, περιοριζόμενος στην ιατρική θε­ώρηση του θέματος και μόνον, διότι υπάρχουν πολλοί αρμοδιό­τεροι εμού. Και θα ήταν άπρεπο να διαπράξω μία «εισπήδηση», αδόκιμη μάλλον, σε τέτοιας φύ­σεως θέματα.