Αδελφοί μου εν Χριστώ, χαίρετε εν Κυρίω πάντοτε, και σώζεσθε υπό το φως της χάριτος του Θεού. Κά­τω από την Σκέπη της Παναγίας Μητέρας μας, επάνω στα αιματο­βαμμένα και δακρύβρεχτα ίχνη των αγίων μας και μέσα στην Αγία, Ορθόδοξη και Αποστολική Εκκλη­σία μας, εκτός της οποίας δεν υ­πάρχει σωτηρία.
Προ ημερών αδελφοί μου, κά­ποια αιτία με ανάγκασε να βγω από το Άγιον Όρος και είδα, με πολύ πόνο, τον γυμνό πολιτισμό μας (;) να περιφέρεται στους δρόμους χωρίς ίχνος εντροπής, αδιαφορών­τας αν προσβάλλεται το δημόσιο κοινό αίσθημα, και εις το αν η δική του ελευθερία, προσκρούει στην ελευθερία του πλησίον, το οποίο θυμίζει το «δίκαιο» του ισχυροτέρου, μάλλον των θηρίων, της ζούγκλας.
Πολλές φορές εκοκκίνησα από εντροπή για όσα έβλεπα, άλλοτε πάλι έκλαψα, βλέποντας την «εικό­να του Θεού» τόσο παραμορφωμέ­νη. Θα πει κάποιος ότι «εικόνα του Θεού» είναι η ψυχή του ανθρώπου και όχι το σώμα κατά κανόνα όμως, τα λόγια η συμπεριφορά, και οι πράξεις των ανθρώπων, φανερώνουν την εσωτερική κατάσταση της ψυχής, και εξαίρεση αποτελούν μόνο κάποιες αθώες παιδικές ψυχές οι οποίες παραδειγματίζονται προς μίμηση των μεγαλυτέρων, και σύμφωνα με όσα τους υποβάλ­λει ο μεγάλος ψυχοκτόνος εγκλη­ματίας, που ονομάζεται μικρή οθόνη.
Κατά την ταπεινή μου γνώμη, δύο κυρίως είναι τα αίτια που αναγ­κάζουν τον ευλογημένο άνθρωπο να γυμνώνεται ή να ντύνεται προκλητικά:

α) Το φοβερό πάθος της υπερηφάνειας, το οποίο δεν τον αφίνει να υπακούσει σε εντολές, κανόνες καλής συμπεριφοράς, και απαγορευτικές διατάξεις. Και ενώ τρέφει την αυταπάτη ότι απολαμ­βάνει την ελευθερία του(!), στην πραγματικότητα, όμως, γίνεται παίγνιο στα χέρια των δαιμόνων και υποδουλώνεται στο επάρατο αυτό πάθος, που έρριξε τους πρωτοπλά­στους και ταλανίζει το ανθρώπινο γένος, και

β) το πάθος της φιλαρέ­σκειας, που πολεμά κυρίως το «α­δύνατο φύλο», το όποιο δείχνον­τάς μας πάντα την αδυναμία του παρασύρεται με ευκολία στο κακό, όπως η προμήτωρ Εύα (δεν θα πα­ραλείψουμε, όμως, να του αναγνω­ρίσουμε ότι με την ίδια ευκολία ελ­κύεται στο καλό και την αρετή), και το οποίο πάθος αναγκάζει τον άν­θρωπο να θέλει να τραβά την προ­σοχή και τα βλέμματα των άλλων.
Μακάριες και ευλογημένες ας είναι εκείνες οι ψυχές, που αγωνί­ζονται τον καλόν αγώνα της αρε­τής και της τελειότητας, για ν’ αξιω­θούν να φορέσουν τον θεοΰφαντο χιτώνα της θείας δόξης, και επειδή οι αρετές λάμπουν ως ακτίνες επά­νω τους, γίνονται άθελα τους πα­ράδειγμα προς μίμηση του καλού για τους ανθρώπους. «Ούτω λαμψάτω το φως υμών έμπροσθεν των ανθρώπων, όπως ίδωσιν υμών τα καλά έργα και δοξάσωσι τον Πατέ­ρα υμών τον εν τοις Ούρανοίς» (Ματθ. ε’ 16).
Αλλοίμονο σ’ εκείνες τις ταλαί­πωρες ψυχές οι οποίες, επειδή είναι άδειες από αρετές, προσπα­θούν να γεμίσουν το κενό της ψυ­χής τους με τα «κάρβουνα» των παθών. Είναι μεγάλη ασέβεια και εμπαιγμός στο Πρόσωπο της Πανα­γίας μας, η Οποία, ενώ εικονίζεται εμπρός μας με πολλή σεμνότητα, αποκαλύπτοντάς μας μόνο το αγ­γελικό πρόσωπό της και τα κρινένια χέρια της, να βλέπει κανείς, την τραγική οξυμωρία, να σπεύδουν, δηλαδή κάποια ευλογημένα πλά­σματα του Θεού (από άγνοια κυ­ρίως), ημίγυμνα ή ντυμένα προκλη­τικά, κουρεμένα αγορίστικα και βαμμένα, για να προσφέρουν τον ασπασμό τους στην αγία εικόνα της, από την οποία κάθε άλλο παρά ευλογία και χάρη παίρνουν.
Να το κάνουν αυτό τα παιδιά μας συγχωρούνται ως ανήλικα και μι­κρόνοα, το να το κάνουν, όμως, η­λικιωμένοι άνθρωποι, είναι βαρύ παράπτωμα, α) διότι ασεβούν εμ­πρός στις αγίες εικόνες αλλά και εμπρός στην «εικόνα του Θεού», που είναι ο συνάνθρωπός τους, και β) διότι δίνουν το κακό παράδειγμα στα παιδιά μας. Ο Απόστολος Παύλος λέγει: «Οι γυναίκες να προσεύχονται με ενδυμασία σεμνή να στολίζουν τον εαυτό τους μάλλον με αίσθημα εντροπής και σωφροσύνης», και όχι με την αναί­δεια της γυμνότητας και της πρό­κλησης· μέσα από την αρχαιότητα, όπου ανθούσε η ειδωλολατρία και η σαρκολατρία, ο σοφός Πλούταρ­χος μας λέγει: «Η φρόνιμη και συν­ετή γυναίκα, ούτε τον πήχυ του χε­ριού της δεν αφίνει ελεύθερο, για να τον βλέπουν δημόσια». (Εμείς ως χριστιανοί καλούμεθα να υπερ­βούμε την αιδώ και την σύνεση των αρχαίων, εάν όντως επιθυμούμε να είμεθα του Χριστού, σταυρώνον­τας το σαρκικό φρόνημα, μαζί με τα πάθη και τις επιθυμίες του).
Εξαίρεση αποτελούν κάποιες χειραφετημένες στην κυριολεξία γυναίκες, οι οποίες, σηκώνοντας την σημαία του φεμινισμού δήθεν για ισότητα, αλλά μάλλον από αν­ταρσία και ανευθυνότητα έναντι του Ιερού θεσμού της οικογενείας και του μεγάλου αξιώματος της μη­τέρας, τρέχουν την κατωφέρεια της χειραφετημένης απώλειάς τους.
Με αθυμία γέμισε η ψυχή μου, όταν διάβασα στις στήλες της εφη­μερίδος σας ότι προσβάλλεται το δημόσιο αίσθημα των Γάλλων, ε­πειδή οι Μουσουλμάνες φορούν μαντήλι στο κεφάλι, ενώ για την ασυδοσία και την αναισχυντία του γυμνισμού δεν αισθάνεται κανείς προσβεβλημένος ούτε στην Γαλ­λία, αλλά ούτε και εδώ στην δόλια πατρίδα μας, εκτός ελαχίστων, ό­πως συμβαίνει πάντοτε, όταν πρό­κειται για θέματα ηθικής. Ο άνθρω­πος που αγαπά αληθινά τον Θεό και τις άγιες αρετές, αγωνίζεται πάν­τοτε και καθημερινά, για να κάνει τα πάντα με πολλή προθυμία και πλούσια όλα όσα εντέλλεται και αρέσκεται ο Θεός· ο άνθρωπος, που αγαπά τον κόσμο της αμαρτίας και τα πάθη του, καταβάλλει μεγά­λη προσπάθεια είτε δια της φιλο­δοξίας, είτε δια της φιλαρέσκειας, για να κάνει πάντοτε όλα όσα προ­βάλλει και αρέσκεται ο κόσμος, τρέφοντας την αυταπάτη ότι με τα «ξυλοκέρατα της αμαρτίας» θα κορέσει την πνευματική πείνα του, η οποία κορέννυται μόνο δια της συνειδητής και αξίας Μεταλήψεως του Ουρανίου Άρτου, που είναι ο Χριστός και ότι με την προβολή του εαυτού του θα γεμίσει το κενό της ψυχής του, το οποίο κενό δημι­ουργεί η απουσία της θείας χάρι­τος του Αγίου Πνεύματος. Ο αλη­θινός χριστιανός, που ζει βαθειά και συνειδητά την πνευματική ζωή του και δεν αρκείται μόνο στην επιφάνεια κάποιας ευσέβειας ή λίγων καλών πράξεων, τον στολίζει η σεμνότητα και η αιδώς, και δεν ανέχεται να προβάλει κάποιο μέλος του σώματός του βορά της ηδονοβλεψίας. Πολλοί δικαιολογούνται ότι, επειδή ζεσταίνονται, γι’ αυτό και γυμνώνονται. Αυτό όμως, είναι μία καθαρή πρόφαση εν αμαρτίαις διότι, ο πνευματικός άνθρωπος προτιμά να υπομείνει την μικρή δο­κιμασία της ζέστης (δεν είναι άλλω­στε και μαρτύριο). Παρά να σκαν­δαλίσει με την γυμνότητά του, έστω και μία ψυχή, την οποία δεν είναι άξιος όλος ο ορατός κόσμος, για να την εξαγοράσει, ή να δώσει κακό παράδειγμα προς μίμηση στους ασθενέστερους ως προς την πίστη. Γι’ αυτό το λόγο ο Κύριός μας επιτρέπει τους μεγάλους καύ­σωνες, θέλοντας να μας υπενθυμί­ση ότι, η φωτιά της κολάσεως καίει δριμύτερα και αιώνια εκείνους, οι οποίοι ασεβούν με την γυμνότητά τους ή την προκλητική ενδυμασία τους, προς σκανδαλισμό των α­δελφών τους.
Ο άνθρωπος, ο οποίος αγαπά αληθινά τον Θεό τηρώντας τις άγιες εντολές Του, και αγωνίζεται για την πνευματική τελείωσή του και την απόκτηση των αρετών, μισείται από τους ανθρώπους του κόσμου, διότι είναι «δύσχρηστος» γι’ αυτούς, επειδή ελέγχονται τα κακά έργα και οι αμαρτίες τους από την φωτεινή και αγιασμένη ζωή του. Είναι πολύ διακινδυνευμένο το να λέμε σήμερα στους ανθρώπους (όταν οι πολλοί θρησκεύουν κατά την προσωπική βούλησή τους και όχι σύμφωνα με το θέλημα του Θεού), ότι το να εκκλησιάζεται κά­ποιος, ν’ ανάβει ένα κερί και να κάνει τον σταυρό του είναι μεγάλο κα­τόρθωμα! Θα ήταν μάλλον πιο ωφέ­λιμο να τους συστήσουμε, ορθή πί­στη (δόγμα και βίωμα), ειλικρινή με­τάνοια και Μυστηριακή ζωή, διότι αυτά είναι η βάση πάνω στην οποία έχει την δυνατότητα ο κάθε πιστός, συνεργούσης της θείας χάριτος, να κτίσει το πνευματικό οικοδόμημα της ψυχής του, και τότε όλα τα καλά έργα που θα πράξει αποκτούν υπόσταση πνευματικής καρποφορίας, και χωρίς αυτή την βάση όλα τα καλά έργα των ανθρώπων είναι νεκρά. Χριστιανισμός δεν είναι η εκδήλωση κάποιων καλών έργων ή μιας τυπικής ευσέβειας, αλλ’ είναι βαθειά αγιοπνευματική εμπειρία της ψυχής, η οποία μετέχει της χά­ριτος του Θεού δια των έργων της προσευχής, της ασκήσεως, της ειλικρινούς μετά δακρύων μετανοί­ας, και της Μυστηριακής ζωής· τότε τα καλά έργα ως απότοκα αυτής της κοινωνίας της ψυχής με τον Θεό, ενεργούνται πλέον ως ανάγκη και επιθυμία της ψυχής, και όχι ως καθήκον…