Από ομιλία του εις το κατά Λουκά Ευαγγέλιον της Α’ Κυριακής

Πιστεύουν πολλοί ότι ο πολιτικός άνθρωπος απολαμβάνει τα αγαθά του κόσμου. Ο πολιτικός, λέγουν, γίνεται στον κόσμον αυτόν ευτυχής. Και γίνομαι πολιτικός, όταν…

…μισώ και υποκρίνομαι ότι αγαπώ· όταν έχω την έχθραν στην καρδία μου και τα γλυκά και φι­λικά λόγια στα χείλη μου· όταν είμαι εχθρός θανατηφόρος και φαί­νομαι φίλος ηγαπημένος. Γίνομαι πολιτικός όταν, για να αρέσω στους ανθρώπους, λέγω το πικρόν γλυκύ και το γλυκύ πικρόν όταν ονομάζω το σκότος φως και το φως σκότος. Όταν με ψεύδος ή δόλον ή με διαφόρους άλλους τρόπους πλανήσω τον αδελφόν μου και επιτύχω τους σκοπούς μου, τότε είμαι πολιτικός· όταν άλλο σκέπτο­μαι και άλλο λέγω, άλλο θέλω και άλλο ζητώ, τότε είμαι πολιτικός. Ώστε, για να ειπούμε την αλήθειαν φανερά, πολιτικός είναι ο υπο­κριτής, ο κόλαξ, ο δόλιος, ο ψεύστης, ο πανούργος και πονηρός· η δε επιστήμη που καλείται «πολιτική» και τόσον επαινείται από τους ανθρώπους και θαυμάζεται, είναι τέχνη φανερά διαβολική.