Κύριε διευθυντά,

κρίνω πολύ χρήσιµη την παράθεση των δύο απόψεων για τον γάµο και την οικογένεια στο φύλλο σας της 17ης Σεπτεµβρίου. Μπορέσαµε έτσι να έχουµε τη δυνατότητα να δούµε σφαιρικά το θέµα. Οι ώµοι µας είναι πολύ αδύναµοι για να σηκώσουν το βάρος µιας απάντησης ή συµµετοχής. Ως απλός άνθρωπος, όµως, και χρησιµοποιώντας την πείρα της µακράς µου ζωής, επιτρέψτε µου να διατυπώσω τις σκέψεις µου.

Πρώτα να ευχαριστήσω εκ βαθέων τον κ. Στέλιο Ράµφο διότι µε τις βαθύτατες διατυπώσεις του περιέγραψε όλο το πρόβληµα, φωτίζοντάς το από πλευρές, από τις οποίες κανείς, τουλάχιστον όσο το παρακολουθώ, έχει αγγίξει. Και –πάντα κατά την άποψη και την κατανόησή µου– έβαλε µε µία φράση τα πράγµατα στη θέση τους. «Πολιτικώς είµαστε όλοι ίσοι, αλλά µένουµε φυσικώς ανόµοιοι». Είναι τόσο δύσκολο να το καταλάβουµε αυτό;

Βλέπει ο ίδιος πως κράτος που λειτουργεί ψυχρά χωρίς τη ζείδωρη αιµοδοσία της βαθύτερης έννοιας που είναι το έθνος, µε τις παραδόσεις του και τον πολιτισµό του και κατ’ εξοχήν την οικογένεια, καταντάει να είναι ένα άψυχο µόρφωµα. Αυτό, λοιπόν, είναι το όραµα των κυβερνώντων;

Ο κ. Αριστείδης Χατζής υπερασπίζεται και, βεβαίως, έχει όλο το δικαίωμα να το κάμει, τον γάμο και την τεκνοθεσία, τα οποία απαιτούν τα ομόφυλα ζεύγη, ενώ εν γνώσει τους διάλεξαν τρόπο ζωής που τους αποκλείει από την τεκνογονία, αυτό το δώρο της φυσικής συζυγίας. Δεν το γνωρίζουν ότι ζώντας αυτόν τον βίο αποκλείονται από την εξ αυτών προερχόμενη τεκνογονία; Και με ποιο δικαίωμα καταστρέφουν τη ζωή των παιδιών που θέλουν να τεκνοθετήσουν; Όπως σοφά αναφέρει ο κ. Ράμφος, «δεν έχει δικαιώματα μόνο το ομόφυλο ζευγάρι, έχει και το παιδί…». Μπορεί ο κ. Χατζής να ισχυρίζεται πως στις οικογένειες των ομόφυλων ζευγαριών «μεγάλος αριθμός παιδιών θα έχει την ευκαιρία να ζήσει σε μια οικογένεια που θα τους προσφέρει αγάπη και στήριξη», και ακόμη, πως μια «Αμερικανίδα ψυχολόγος και πρωτοπόρος ερευνήτρια ακούγεται να καθοδηγεί, και να λέει: Αφού απαντήσουμε σε ομοφοβικές ερωτήσεις… θα είμαστε πλέον σε θέση να εξερευνήσουμε ένα ευρύ φάσμα ζητημάτων που προκύπτουν από την εµφάνιση αυτών των διαφορετικών από τις συνηθισµένες οικογενειών». Πώς ο κ. Χατζής είναι βέβαιος ότι τα παιδιά που µεγαλώνουν από οµόφυλα ζευγάρια έχουν «ψυχοκοινωνική προσαρµογή παρόµοια µε τα υπόλοιπα παιδιά των παραδοσιακών γάµων;». Γιατί δεν ακούγεται η φωνή της Dawn Stefanovich, η οποία µεγάλωσε σε µια τέτοια οικογένεια και διεκτραγωδεί την πορεία της ζωής της, αλλά και χιλιάδων άλλων παιδιών που συγκεντρώθηκαν γύρω της, κάνοντας αγώνα για να ξυπνήσουν έναν κοιµισµένο κόσµο, ο οποίος θεωρεί απλό κοινωνικό γεγονός τη διάλυση της οικογένειας; Μπείτε στο Ιντερνετ, στο όνοµα αυτής της βασανισµένης προσωπικότητας, της Dawn Stefanovich, να διαπιστώσετε τα αποτελέσµατα του πειράµατος της τεκνοθεσίας. ∆εν είµαι οµοφοβική, όπως δεν φοβάµαι τον γκρεµό, αλλά όταν τον βλέπω, βάζω κάγκελα ή πινακίδα και για τους περαστικούς. Ποτέ στη µακρά ζωή µου, που ευτύχησα να µου δοθεί η ευκαιρία να συµπαρασταθώ σε πονεµένους και αναγκεµένους, δεν ενδιαφέρθηκα ποιου προσανατολισµού είναι ο συνάνθρωπός µου. Η αγάπη τα ξεπερνάει αυτά. Και τα περί οµοφοβίας είναι διαφηµιστικοί όροι για να δηµιουργήσουν προϋποθέσεις κοινωνικού διχασµού, και δικαιολογίες για αντικοινωνικές και ανώφελες κινητοποιήσεις. Και τέλος, ποιος παππούς και ποια γιαγιά θα τα κανακέψει αυτά τα παιδιά, ποια αγκαλιά θα τα παρηγορήσει όταν η ζωή τους έχει δυσκολίες; ∆εν είναι µηχανή ο άνθρωπος να ζει µε τεχνητούς τρόπους και µε αποφάσεις δικαστηρίων να αποκτά γονείς…

(Πηγή: kathimerini.gr)