Ὁ θάνατος τοῦ Πάπα Φραγκίσκου ἔδωσε τήν εὐκαιρία σέ ὅλα τά τηλεοπτικά δίκτυα καί τούς δημοσιογράφους νά ἐπαινέσουν τήν ταπεινή στάση τοῦ Πάπα Φραγκίσκου ὡς πρός τήν διαμονή του στό Βατικανό, τόν τρόπο ἔκφρασής του σέ διάφορα σύγχρονα θέματα καί τίς ὁδηγίες πού ἔδωσε γιά τήν κηδεία καί τήν ταφή του. Κάθε ἄνθρωπος ἔχει τήν ἰδιαιτερότητά του, τά χαρίσματά του, τόν τρόπο τῆς ἔκφρασης του καί αὐτό συμβαίνει καί μέ τόν Πάπα Φραγκίσκο. Οἱ δημοσιογράφοι καί ἄλλοι ἀναλυτές, ὅπως καί ἄνθρωποι πού τόν γνώριζαν τόν ἐπήνεσαν δημόσια γι’ αὐτά. Ὅμως δέν πρέπει νά ξεχνᾶμε ὅτι, ναί μέν, σημαντικό ρόλο παίζουν οἱ ἄνθρωποι πού κατέχουν μιά θέση, ἀλλά στήν πράξη δέ μποροῦν νά διαμορφοποιηθοῦν ἤ νά ἀλλάξουν τό θεσμικό σύστημα μιᾶς ὀργάνωσης πολλῶν αἰώνων.

Εἶναι γνωστόν ὅτι τό Βατικανό εἶναι ἕνα Κράτος μέ ὅλες τίς ἐξουσίες του, μέ Πρωθυπουργό, Ὑπουργούς, ἀσκεῖ διπλωματία σέ διάφορες χῶρες μέ τούς Νούντσιους, διαθέτει Τράπεζα, τήν ὀνομαστή Τράπεζα τοῦ Βατικανοῦ μέ διακίνηση τεράστιων χρηματικῶν ποσῶν, γιά τά ὁποῖα κατά καιρούς γράφονται πολλά. Οἱ κληρικοί χωρίζονται σέ ποιμένες καί διπλωμάτες, τά μοναχικά τάγματα ἔχουν χάσει τήν ἡσυχαστική παράδοση καί ἀσχολοῦνται μέ κοινωνικά ζητήματα.

Τό κυριότερο ὅλων εἶναι ὅτι οἱ Ρωμαιοκαθολικοί διέπονται ἀπό μιά ἰδιαίτερη θεολογία πού ἔχει διαφοροποιηθῆ ἀπό τήν θεολογία τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας καί τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων, μέ τόν λεγόμενο σχολαστικισμό καί νεοσχολαστικισμό, μέ τίς αἱρέσεις τοῦ actuς puruς καί τοῦ filioque πού ἀνατρέπουν τήν ὀρθόδοξη θεολογία τῶν Πατέρων. Ἔπειτα, ἡ διοίκηση ἔχει ἀπομακρυνθῆ ἀπό τό λεγόμενο συνοδικό σύστημα διοικήσεως, κυριαρχεῖ κυρίως τό Φεουδαρχικό σύστημα διοικήσεως, ὅπως τό παρουσιάζουν οἱ ἴδιοι στά κείμενα πού ἔχουν κατά καιρούς ἐκδοθῆ, ὁ Πάπας βρίσκεται πάνω καί ἀπό αὐτήν τήν Οἰκουμενική Σύνοδο.

Ἐμεῖς εἰδικά οἱ Ὀρθόδοξοι δέν μποροῦμε νά ξεχάσουμε τίς σταυροφορίες, μάλιστα τήν τετάρτη σταυροφορία, τό 1204 πού κατέλυσε τήν Χριστιανική Ρωμαϊκή Αὐτοκρατορία, κυριεύοντας τήν Κωνσταντινούπολη καί ἐπιβάλλοντας τήν Φραγκοκρατία σέ ὅλο τόν Ἑλλαδικό χῶρο. Δέν πρέπει νά ξεχνᾶμε ὅτι δέν περάσαμε μόνον ἀπό τήν φρικτή Τουρκοκρατία ἀλλά καί τήν σκληρή Φραγκοκρατία. Νεότερα ἐγκλήματα εἶναι πολλά, ὅπως ἡ γενοκτονία τῶν Σέρβων, Ἐβραίων καί Ρομά ἀπό τούς Οὐστάσι μέ τήν ἐντολή τοῦ Καρδιναλίου καί ἀρχιεπισκόπου Ζάγκρεμπ Στέπινατς, ὁ ὁποῖος ἁγιοποιήθηκε ἀπό τόν Πάπα Φραγκίσκο.

Ἐκτιμοῦμε τούς ἀνθρώπους καί τούς Χριστιανούς πού εἶναι ἐκτός τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καί διαπνέονται ἀπό τήν ἁπλότητα, τήν ἀγάπη στούς πτωχούς καί τούς πονεμένους ἀνθρώπους, ἀλλά δέν μποροῦμε νά ἀμνηστεύσουμε τίς σκληρές φεουδαλιστικές δομές καί τήν ἀλλοτριωμένη θεολογία, πού δημιούργησαν πολλά δεινά στήν Εὐρώπη. Ἤδη ἡ διαιρεμένη Εὐρώπη ἀπό πλευρᾶς Χριστιανισμοῦ προέρχεται ἀπό αὐτές τίς σκληρές διοικητικές καί θεολογικές δομές τοῦ Παπισμοῦ. Ἔπειτα τό ὅτι ἡ κηδεία τοῦ Πάπα Φραγκίσκου ἀκούστηκε τό «Χριστός Ἀνέστη» στήν Ἑλληνική γλώσσα, δέν μπορεῖ νά μᾶς χαροποιῆ, ὅταν γνωρίζουμε ὅτι αὐτοί ἦταν Οὐνῖτες ὅ,τι προκλητικό ἔχουν νά παρουσιάσουν οἱ Λατῖνοι πού δημιούργησαν καί δημιουργοῦν πολλές πληγές στίς κατά τόπους Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες. Ἄλλωστε καί ὁ τρόπος ἐκλογῆς τοῦ κάθε Πάπα, οὕτως ἤ ἄλλως καθορίζεται ἀπό πολιτικούς καί διπλωματικούς παράγοντες ἀνάλογα τήν κάθε ἐποχή.

Τά ἀνωτέρω εἶναι μιά πραγματικότητα τήν ὁποία γνωρίζουν καί οἱ ἴδιοι οἱ Ρωμαιοκαθολικοί, καί γι’ αὐτό ἀντιδροῦν σέ τέτοιες νοοτροπίες. Ἡ ἐκκοσμίκευση εἶναι θεσμική καί ὄχι προσωπική.

(Πηγή: parembasis.gr)