Υ­πήρ­χεν εις την Κων­σταν­τι­νού­πο­λιν κά­ποιο αν­δρώ­ον μο­να­στή­ρι­ον λε­γό­με­νον του Α­βάσ­σου. Η ο­νο­μα­σία του αυ­τή ί­σως να προ­έρ­χε­ται από το ό­νο­μα του κτί­το­ρος, ό­μως ήταν α­φι­ε­ρω­μέ­νον εις την Υ­πε­ρέν­δοξον Δέ­σποι­ναν η­μών, την Θε­ο­τό­κον, η ο­ποία εκεί ονο­μά­ζε­ται «Α­βασ­σι­ώ­τισ­σα» και ε­πι­τε­λεί πάμ­πολ­λα θαύ­μα­τα. Συ­νή­θι­ζαν λοι­πόν ό­λοι οι καλ­λί­φω­νοι ψάλ­ται να με­τα­βαί­νουν ε­κεί, δια την αγρυ­πνί­αν του «Α­κα­θί­στου», ως λέ­γε­ται. Προ­κα­λού­σαν όμως θό­ρυ­βον και με­γά­λην ανα­τα­ρα­χήν εις το μο­να­στή­ρι­ον. Οι μο­να­χοί θέ­λον­τες, κα­τά την τά­ξιν, να δι­α­φυ­λά­ξουν την κα­τά­νυ­ξιν της α­γί­ας Τεσ­σα­ρα­κο­στής, α­γα­να­κτού­σαν. Το έ­θος ό­μως ήτο πα­λαι­όν, και οι μο­να­χοί δεν εί­χαν τι να κά­μουν.