Ο πιστός Ορθόδοξος Ελληνικός λαός έχει ανάγκη την ακριβή ενημέρωση επί των τεκταινομένων της πίστεως. Οι πιστοί πάντοτε είναι υποχρεωμένοι να διατηρούν την εκκλησιαστική τους συνείδηση εν εγρηγόρσει, τη δογματική τους ευαισθησία εν ανατάσει. Ιδιαίτερα, όμως, τούτο θα πρέπει να πράττουν οι μοναχοί. Περισσότερο από τις ανακαινιστικές ανά­γκες των ιερών μονών τους, τις υψηλές γνωριμίες και τις οικονο­μικές επιδοτήσεις, θα πρέπει οι ολοκληρωτικά αφιερωθέντες στον Θεό μοναχοί να έχουν μεγαλύτερη προσοχή στην ακεραιότητα της αμωμήτου Ορθοδόξου Πίστεως. Δεν μπορεί η καρδιά του μοναχού ν’ ανεχθεί την καινοτομία της πίστεως. Η με φιλότιμο καλή αυτή αγωνία και φιλόθεη ανησυχία, κατά τον μακαριστό Γέροντα Παϊσιο, σημαίνει συνεχή ορθοστασία, μόνιμη επαγρύπνηση στην κάθε νε­ωτεριστική πράξη, που αντιτίθεται στην πατροπαράδοτη ευσέ­βεια. Αγρυπνεί προσευχόμενος ο καλός μοναχός για την υγεία του εκκλησιαστικού σώματος, την αμετάβλητη παράδοση, την ακαινοτόμητη πίστη, την ανεκκοσμίκευτη Εκκλησία.

Ακούσθηκε σύγχρονος ιεράρχης να λέει, πως ποτέ δεν θα επι­τρέψει οι καλόγεροι να επηρεάζουν την Εκκλησία. Θεωρείται ψό­γος ένας ιεράρχης να είναι φιλομόναχος; Μπορεί να κάνει τις δια­κοπές του σε πολυτελή ξενοδοχεία της ημεδαπής ή αλλοδαπής, άλλα όχι σε μονές. Να ευωδιάζει κολώνια και όχι μοσχολίβανο. Να φορά χρυσό ρολόι και όχι κομποσχοίνι. Τις ιερές μονές ορισμένοι τις θέλουν για θρησκευτικό τουρισμό και όχι προς πνευματικό αναβαπτισμό, νήψη, άσκηση και συνεχή θεία λατρεία. Θεωρείται οπι­σθοδρόμηση, συντηρητισμός και ξεπερασμένη μόδα η επιστροφή επί τας πηγάς του αγιοπατερικού λόγου, βιώματος και ήθους. Μά­λιστα λέγεται πως, εάν κατά την υποστήριξη της αρχιεπισκοπικής διαδοχής εκλεγεί ιεράρχης παραδοσιακού πνεύματος, το πλοίο της Εκκλησίας θα βαλτώσει, οι διάλογοι με τη Δύση θα διακοπούν.
Η ευχή όλων είναι η επανένωση όλων των χριστιανών. Πώς όμως; Ασφαλώς και υπό προϋποθέσεις. Ο μακαριστός Γέροντας Ιερώ­νυμος Σιμωνοπετρίτης έλεγε, πως τα όρια μεταξύ Ορθοδοξίας και ετεροδοξίας είναι χαραγμένα με αίμα. Η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν θα πρέπει ποτέ να παύσει να διακηρύττει προς πάσα κατεύθυνση άφοβα και νηφάλια τη μοναδική αλήθεια της πίστεως, βοηθώντας τους πλανεμένους ετεροδόξους να ξαναβρούν την ευθεία, την ακρίβεια, την αλήθεια. Η αδιάκριτη φιλία με την ετεροδοξία, υπάρ­χει φόβος συν τω χρόνω να αλλοιώσει σοβαρά και την Ορθοδοξία.
Η Μία, Αγία, Καθολική, Ορθόδοξη, Αποστολική, του Χριστού Εκκλησία ευλογεί, χαριτώνει, αγιάζει, φωτίζει, εμπνέει, σώζει, λυ­τρώνει τους βαπτισμένους, μετανοημένους, ταπεινούς χριστια­νούς. Δια των μυστηρίων καθίστανται μέλη του ζώντος Χριστού, υιοί κατά χάριν και κατά μέθεξιν. Οι Ορθόδοξοι προσεύχονται συ­νεχώς για την επιστροφή των ετεροδόξων, αλλά και των πολλών και διαφόρων αλλοθρήσκων. Σε μία συγκρητιστική εποχή ενός παγκοσμιοποιημένου κόσμου η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν θα πρέπει ποτέ να καμφθεί, να δειλιάσει, να ολιγωρήσει, να κουρασθεί να κηρύττει, πως η μόνη Αλήθεια είναι ο Σταυροαναστηθείς Χριστός. Η ένωση των χριστιανών θα γίνει μόνο εν αληθεία και αγάπη, εν αγάπη και αληθεία. Όχι με μία συναισθηματική αγαπολογία, με μία φοβία απέναντι στους πολλούς και δυνατούς. Μία ένωση δίχως ενότητα στην πίστη είναι αδιανόητη κατά τους Αγίους Πατέρες!
Τα παραπάνω απλά, σαφή και αυτονόητα θεωρούνται από ορι­σμένους δυστυχώς ότι θα απομονώσουν την Ορθόδοξη Εκκλησία στο καβούκι της. Η Ορθόδοξη Εκκλησία ποτέ δεν διδάσκει τι ο κα­θένας νομίζει, γιατί το περιεχόμενό της δεν είναι ανθρώπινη διδα­σκαλία, αλλά θεία, ευαγγελική, αποστολική, αγιοπατερική. Το κή­ρυγμα σήμερα δεν αναφέρεται διόλου στο δόγμα. Ωσάν τα δόγμα­τα να είναι κάποιοι δύσκολοι ορισμοί μόνο για τους διπλωματού­χους θεολόγους. Το κήρυγμα δυστυχώς σήμερα εν πολλοίς εξαν­τλείται στο κοινωνικό σχόλιο, στην κρίση της επικαιρότητος, στη στείρα τήρηση καθηκόντων, υποχρεώσεων και οφειλών και όχι στη γνώση και βίωση της σώζουσας αλήθειας, της αγιοτριαδικής αλληλοπεριχωρήσεως, της ακριβής μοναδικότητος της Ορθοδοξίας.
Είναι καιρός να στραφούμε περισσότερο εντός μας, να μην αντιβαίνουν οι ταγοί μας βασικούς όρους της Ορθοδόξου Εκκλησιολογίας και μας σκανδαλίζουν δια συμπροσευχών. Ο Κύριος ας φωτίζει και ελεεί όλους μας. Ας αφήσουμε να μιλήσει ο Κύριος. Ας δρέψουμε τους ωραίους καρπούς των θερμών, ταπεινών κι επίμονων προσευχών μας. Μη η Ορθοδοξία είναι το κινδυνευό­μενο. Η πιστότητα στην Ορθόδοξη αυτοσυνειδησία είναι αναγκαία, απαραίτητη, υπέρ ποτέ άλλοτε. Μη φοβάται κανείς τους μοναχούς. Οι μοναχοί μόνο ν’ αγαπούν την Εκκλησία θέλουν…
Ο μακάριος και μακαριστός Γέροντας Σωφρόνιος, ο άριστος βιογράφος του οσίου Σιλουανου του Αθωνίτου, έγραφε χαρα­κτηριστικά: «Τρία πράγματα δεν κατανοώ: α) πίστη δίχως δόγμα, β) χριστιανισμό έξω από την Εκκλησία και γ) χριστιανισμό χωρίς άσκηση. Και τα τρία αυτά, δόγμα, Εκκλησία και ασκητική, δηλαδή χριστιανική άσκηση, συνιστούν για μένα ενιαία ζωή». Αυτή την ενιαία ζωή κανείς δεν μπορεί να διαχωρίζει και μάλιστα διδάσκαλος της Εκκλησίας. Επαναλαμβάνω ταπεινά’ μη φοβάσθε τους μοναχούς. Όποτε είχαμε άνθηση στον μοναχισμό, είχαμε αίγλη στην Εκκλησία. Οι μοναχοί είναι σαν τα τσοπανόσκυλα, σαν τα σκυλιά, που προμηνύουν σεισμούς…

(Πηγή: «Ορθόδοξος Τύπος» 1/2/2008)

ΑΛΛΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΑ:

Οι χριστιανοί σήμερα (Μοναχός Μωυσής Αγιορείτης)

Διέξοδοι στη μοναξιά του σύγχρονου ανθρώπου (Μοναχός Μωυσής Αγιορείτης)

”Λειτουργική αναγέννηση” ή Λειτουργική αγωγή; (Μοναχός Μωυσής Αγιορείτης)

Λειτουργική Αναγέννηση (Μοναχός Μωϋσής Αγιορείτης)

Μνήμη γέροντος Θεοκλήτου (Μοναχός Μωυσής Αγιορείτης)