Όσοι εκφράζουν ιδεολο­γική διαφωνία ή και απλές επιφυλάξεις για τη μετατροπή του πολίτη σε πελάτη και της κοινωνίας σε project-επιχείρηση θεωρούνται αδιόρθωτα μέλη του «σωματείου της εθνικής κλάψας» και στιγματίζονται ως «ένα σύνολο ψώ­νιων», που νιώθουν συμπλεγματικά «απέναντι στο success symbol» που συμβολίζει ο εκσυγχρονισμός.
Η σόου μπιζ, οι μοντέλες και η μόδα, τα περιοδικά life style, η «δημιουργική δουλειά» σε διαφημιστικές εταιρείες ή στα μοντέρνα επαγγέλματα της τηλεόρασης, το χρηματιστήριο και το «κόμμα» του, τα φορητά τηλέφωνα, η εικόνα ως υπο­κατάστατο της ουσίας, είναι τα προνομιακά πεδία των «ευ­φυών» Ελλήνων έναντι των «ηλιθίων». Συγκροτούν το νέο ιδεολογικό μέτωπο του εκσυγχρονισμού και της κίνησης έναντι της οπισθοδρόμησης και της ακινησίας. Αυτή η νέα Ελλάδα του θεάματος, της μόδας, των μοντέρνων επαγ­γελμάτων, του shopping και του clubbing, της επιστροφής στο βιταλισμό, του καταναλωτισμού και της εικόνας, «ανα­βαθμίστηκε», με τη χρήση αυτών των τάσεων ως κριτήρια -η ταυτολογία δεν ενοχλεί κανένα- και ανακηρύχθηκε σε… μόδα: «Η Ελλάδα είναι μόδα»!!!
Τα πεδία δράσης του μοδάτου Έλληνα είναι συγκεκριμένα: το σεξ και τα ερωτικά πάθη, τα μουσικά είδωλα, η συνεχής διασκέδαση, η τηλεόραση και η φορητή τηλεφωνία, η μα­κροβιότητα και η υγεία ως προϋποθέσεις για την απρό­σκοπτη συμμετοχή και απόλαυση των προηγουμένων. Η Ελλάδα είναι πλέον μια διαταξική και αταξική νησίδα, κα­θώς η μεσαία τάξη των στελεχών και των νέων επαγγελ­ματιών κονιορτοποίησε τα σύνορα. Απόδειξη; Σε διπλανά τραπέζια, στο κλαμπ (πού αλλού;) μπορεί να συναντήσει κα­νείς τον εραστή δυτικών προαστίων και το γόνο της μεγά­λης επιχειρηματικής οικογένειας. Φυσικά, άβολα ζητήματα όπως η Οικολογία, το Ασφαλιστικό, η ανεργία και άλλα πολλά προσπερνώνται με χαρακτηριστική ευκολία ως out of fashion.
Όλα τα παραπάνω οδήγησαν σε ένα νέο, τύπου τραλαλά (αλλά όχι λιγότερο επικίνδυνο), εθνικισμό. Εκ των πραγμά­των. Αφού η Ελλάδα είναι μόδα και οι νέοι Έλληνες τρα­βούν μπροστά εμφορούμενοι από τη νέας κοπής εθνοφυλετική ανωτερότητα, οι συγκρίσεις δεν μπορούν να γίνουν με «υποδεέστερους». Στο στόχαστρο, λοιπόν, παρά την προφανή αντίφαση, οι πολύ πιο «προηγμένες» (με τα ίδια κριτήρια!) δυτικές κοινωνίες. Οι ξενέρωτοι Άγγλοι, οι καθυ­στερημένοι Γάλλοι, οι εργασιομανείς Αμερικανοί, οι μονόχνωτοι Γερμανοί, οι μοναχικοί Σκανδιναβοί κ.ο.κ. «Say it loud. I’m Greek and I’m proud», αναφωνούσε ο πατριάρ­χης της νέας εποχής, ήδη από το 1993, επεξηγώντας αυ­τάρεσκα «γιατί έτσι γουστάρω, ενοχλώ κανένα;».
Όπως είναι φυσικό, η φροντίδα του σώματος, η δικτατορία του fitness, έχει αναχθεί σε must αλλά και επικερδή επιχεί­ρηση της νέας κοινωνίας. Έτσι, όσοι και όσες δεν ικανο­ποιούν τις προδιαγραφές κοιλιακών, στήθους και γλουτών οφείλουν να αισθάνονται μειονεκτικά και να οικτίρουν τον εαυτό τους, εκτός φυσικά αν αρχίσουν να καταναλώνουν σε μεγα-δόσεις, τις νέες υπηρεσίες fitness ή συνωστίζο­νται στους προθαλάμους των πλαστικών χειρουργών. Η υπερήφανη διάβαση της πόρτας ενός spa ισοδυναμεί με αλλαγή εποχής: φεύγεις από την Ελλάδα της μιζέριας και περνάς στην Ελλάδα της Ωραίας Ζωής, φτάνει να έχεις και να πληρώνεις. Καταναλώνω σημαίνει ζω, συμμετέχω. Από επιστημονική σκοπιά, βεβαίως, τα πράγματα δεν είναι καθόλου έτσι. Η διατήρηση σωματικού βάρους στα φυσιολογικά όρια, η αποφυγή του καπνίσματος, η μεσογειακή διατροφή και η άσκηση σε επίπεδο βάδισης 2-3 φορές την εβδομάδα για 30 – 40 λεπτά δίνουν το μέγιστο όφελος. Τα επιπλέον έχουν αντίθετα αποτελέσματα, δηλαδή υπο­σκάπτουν την υγεία, ιδιαιτέρως αν ο «αθλούμενος» θυμή­θηκε την έντονη άσκηση σε ηλικία περασμένων -άντα. Πώς, όμως, να αντισταθεί κανείς στη λαίλαπα της Ωραίας Ζωής και της glamorous Greece όταν, λόγω ηλικίας, ας πούμε, έχει γαλουχηθεί στο fame story μιας αφασικής παι­δείας και εντρυφήσει στις life style σελίδες των νέων κοι­νωνικών μανιφέστων;

(Πηγή: ‘POPULAR MEDICINE’)