Αποσβολωμένοι παρακολου­θούμε τις εξελίξεις στην Οικονομία. Δεν μπορούμε να καταλάβουμε, ή μάλλον δεν θέλουμε να παραδεχθούμε, πως τελικά ο θησαυρός, που μας έταξαν ότι υπάρχει, τελικά έχει χαθεί. Χάθηκε, πράγματι, ή μή­πως δεν ψάχνουμε στο σωστό μέ­ρος; Την απάντηση μπορεί να τη δώσει κανείς εύκολα, αν σκεφτεί ότι δεν υπάρχει πραγματική Οικονομία στην Ελλάδα, αλλά μόνον παρα­οικονομία. Μια γάγγραινα που σα­πίζει ότι κάποιος μπορεί κάποιος να παράξει με τον ιδρώτα του κόπου του και την τιμιότητα του προσώπου του.

Η Οικονομία συνδέεται άμεσα με την κοινωνία. Και η κοινωνία φαίνε­ται πως δεν αντέχει άλλο πια. Ένα ανδρόγυνο στη Νότια Κορέα άφησε το τριών μηνών παιδί τους να πεθά­νει από υποσιτισμό, επειδή επέν­δυαν όλη τους την φροντίδα και το χρόνο στην ανατροφή ενός εικονι­κού μωρού, στο Διαδίκτυο. Το βοη­θούσαν, μέσω ειδικού παιχνιδιού, να αναπτύξει τη μνήμη και τα συναι­σθήματά του. Μόνο που ξέχασαν να βοηθήσουν το ίδιο τους το αγγελούδι να αναπτύξει τη δική του μνήμη και τα δικά του συναισθήματα. Εθι­σμένοι και οι δύο σε μια παραίσθη­ση, υποτάχθηκαν στο πάθος τους. Το οποίο αποδείχθηκε καταστροφικό. Η Αστυνομία, που ερευνά την υπόθεση, ανέφερε ότι οι δύο γονείς εί­χαν πρόσφατα χάσει τις δουλειές τους και προσπαθούσαν να βρουν παρηγοριά μέσα από την τεχνολογία.

«Αν σηκώνεις συνέχεια τους ώμους, δεν θα βρεθούν ώμοι να σε σηκώσουν», γράφει ένα από τα γνωστά συνθήματα στους τοίχους πολυκατοικιών της Αθήνας. Με τον ίδιο τρόπο που κάνουμε τον ανήξε­ρο για τις εξελίξεις στην Οικονομία, αντιδρούμε και στο χάσιμο μιας α­θώας ψυχής. Δεν ξέρουμε τίποτα, δεν ακούσαμε τίποτα, «μα πώς έγινε αυτό;», απορούμε υποκριτικά. Το σύνολο του δικτύου των σχέσε­ών μας έχει χτιστεί ακριβώς σε αυ­τόν τον πυλώνα: της υποκρισίας. Κάνουμε τον ανεύθυνο, αλλά πά­ντοτε θέλουμε το καλύτερο για τον εαυτό μας.

Στο τέλος, ζούμε μια ψευδαίσθη­ση άνευ προηγουμένου. Χαμένοι στον εαυτό μας, άμοιροι ευθυνών και επιλογών. Σε κάθε περίπτωση, πήγε περίπατο το κοινό καλό, το γε­νικό συμφέρον, στο βωμό της ατομικής εξέλιξης.