Θά αναμένατε ἀπὸ μία Ἱερὰ Μητρόπολη τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος νὰ διοργανώνει διαγωνισμοὺς ταλέντων, ὅπου οἱ συμμετέχοντες θὰ διαγωνίζονται στὸ τραγούδι, τὸν στίχο καὶ τὴ σύνθεση, ἀποκομίζοντας χρηματικὰ ἔπαθλα;
Καὶ ὅμως Ἱερὰ Μητρόπολη τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος διοργανώνει διαγωνισμὸ μαθητικοῦ τραγουδιοῦ, σύνθεσης καὶ στίχου μὲ τίτλο «Νὰ μοιράσουμε τὴ ζωή μας ὁ ἕνας στὸν ἄλλο».

Ὅσο γιὰ τὴν ἀφίσα διαφήμισης τοῦ διαγωνισμοῦ, ἂν δὲν ἔγραφε στὸ ἐπάνω μέρος τό ὄνομα τῆς Ἱ. Μητροπόλεως θὰ ἐθεωρεῖτο ὅτι ἀφοροῦσε διαγωνισμὸ κάποιου τηλεοπτικοῦ διαύλου ἢ κάποιου ραδιοφωνικοῦ σταθμοῦ. Ἐμπνευσμένη ἀπὸ διάσημη μηχανὴ ἀναζήτησης τοῦ διαδικτύου ἐμφανίζει κιθάρες, ἀετοὺς καὶ σηκωμένα χέρια, τὰ ὁποῖα θύμιζαν συναυλία ρὸκ συγκροτημάτων (εὐτυχῶς ποὺ δὲν εἶχαν καὶ τὸ σῆμα τοῦ Ἑωσφόρου, ποὺ εἴθισται νὰ τὸ κάνουν σὲ τέτοιου εἴδους συναυλίες) προτρέποντας τὸν ἐνδιαφερόμενο νὰ ἀναλογιστεῖ «ἂν αἰσθάνεται ταλέντο» ἢ «ἂν νοιώθει τυχερός»!

…τὸ πιὸ τραγικὸ εἶναι ὅτι μὲ ἀχνὰ γράμματα στὴν ἀγγλικὴ γλώσσα, ὁ παραγωγὸς αὐτῆς τῆς ἀφίσας γράφει «No music? No life» («Δὲν ὑπάρχει μουσική; Δὲν ὑπάρχει ζωή»).

Καὶ δημιουργοῦνται εὔλογα τὰ ἀκόλουθα ἐρωτήματα, πού ἀπευθύνονται στοὺς διοργανωτὲς αὐτοῦ τοῦ διαγωνισμοῦ: Δὲν γνωρίζουν ὅτι τὸ κύριο ἔργο κάθε Μητροπόλεως εἶναι νὰ ποιμάνει τὸν πιστὸ λαό, ὥστε νὰ τὸν ὁδηγήσει στὴν σωτηρία μέσα ἀπὸ τὴν πίστη στὸν Τριαδικὸ Θεό; Ποῦ διαφαίνεται τὸ ποιμαντικό τους ἔργο σὲ αὐτὸν τὸν διαγωνισμό, ὅταν διατείνονται ὅτι «Ἡ μουσικὴ εἶναι ἡ ζωή»; Δὲν γνωρίζουν ὅτι ἡ μόνη πηγὴ ζωῆς εἶναι ὁ Χριστός• «ἐγὼ εἰμι ἡ ὁδὸς καὶ ἡ ἀλήθεια καὶ ἡ ζωὴ» (Ἰωάν. ιδ´ 6).

Εἶναι συχνὸ τὸ φαινόμενο, πολλὲς Ἱ. Μητροπόλεις καὶ ἐνοριακοὶ ναοὶ νὰ χρησιμοποιοῦν τέτοιου εἴδους τεχνάσματα, γιὰ νὰ προσελκύσουν τὸν λαὸ στὴν Ἐκκλησία στοχεύοντας κυρίως στὶς νέες ἡλικίες. Ὅμως αὐτὲς οἱ πρακτικές, ποὺ θυμίζουν ἔντονα πρακτικὲς τῶν Προτεσταντῶν, κάθε ἄλλο παρὰ καταφέρνουν νὰ προσελκύσουν τοὺς πιστοὺς στὴν Ἐκκλησία.

Ἡ Προτεσταντικὴ «Ἐκκλησία», πού συνηθίζει τέτοιου εἴδους ἐκδηλώσεις, ἀκόμα καὶ συναυλίες σὲ δικούς τους ναούς, ἐπέτυχε ἀκριβῶς τὸ ἀντίθετο καὶ μειώθηκε ὁ ἀριθμὸς τῶν ἀτόμων, ποὺ συμμετεῖχαν στὶς λατρευτικές της πράξεις. Οἱ νέοι ἀπαιτοῦν καὶ θέλουν μόνο τὴν Ἀλήθεια. Θέλουν νὰ δοῦν τὸ καλὸ παράδειγμα. Θέλουν νὰ δοῦν καθαρὴ καὶ ἀμώμητη πίστη. Οἱ σύγχρονοι ἅγιοι Γέροντες ὅπως ὁ π. Παΐσιος, ὁ π. Ἰάκωβος Τσαλίκης, ὁ π. Πορφύριος κ.ἄ διοργάνωναν τέτοιου εἴδους ἐκδηλώσεις, γιὰ νὰ προσελκύσουν κόσμο; Ὄχι φυσικά. Ἡ ἁγιότητά τους ἦταν ὁ μόνος πόλος ἕλξης, πού μαγνήτιζε πλῆθος λαοῦ ὅλων τῶν ἡλικιῶν. Μάλιστα κατέφθαναν στὰ ταπεινὰ κελλιά τους καὶ πολλοὶ νέοι, ποὺ ἦταν μακρυὰ ἀπό τήν μυστηριακή ζωή τῆς Ἐκκλησίας, πού βασανίζονταν ἀπὸ τὴ μάστιγα τῶν ναρκωτικῶν, παιδιὰ ποὺ προέρχονταν ἀπὸ κατεστραμμένες οἰκογένειες καὶ ὅλοι ἔβρισκαν ἕνα στοργικὸ Πατέρα, ποὺ τοὺς ἐμφυσοῦσε τὰ νάματα τῆς Ὀρθοδοξίας, μαθαίνοντάς τους τὸν Χριστὸ καὶ ἀλλάζοντας τὴν ζωὴ πολλῶν ἀπὸ αὐτῶν γιὰ πάντα.

(Πηγή: απόσπασμα σχολίου από τον «Ορθόδοξο Τύπο» φ. 1967)