Επιδιώκεται πάση θυσία, (παρά πολλοίς δυ­στυχώς), να επικρατήση η γνώμη ότι, εάν… εις Κληρικός είναι αμαρτωλός, δεν μεταδίδει αγιαστικήν χάριν. Εις δε την προτροπήν να βρουν ένα καλόν ιερέα και όχι αμαρτωλόν, μας δί­δουν την απάντησιν μα πού ξεύρομεν ημείς τι κάνει στα κρυφά ο Παπάς;

Εις το «κυνηγητό» λοιπόν αυτό έχομεν να απαντήσωμεν τα εξής: Ότι η αξία ενός Μυστηρίου δεν εξαρτάται από την καθα­ρότητα του Κληρικού του επιτελούντος το Μυστήριον, αλλ’ α­πό την χάριν του Αγίου Πνεύματος, το Οποίον χρησιμοποιεί ως όργανα τους Κληρικούς δια τον αγιασμόν των πιστών και την καθαρότητα του λαμβάνοντος. Δι’ αυτό δεν τίθεται ζήτη­μα, κατά πόσον είναι καθαρός ο Ιερεύς, αλλά κατά πόσον εί­ναι πιστός αυτός που θα προσέλθη εις τον ιερέα δια να λάβη τον αγιασμόν, είτε δια του Βαπτίσματος την αναγέννησιν, είτε δια του Ευχελαίου την ίασιν, είτε δια της Εξομολογήσεως την άφεσιν, είτε δια της Θείας Κοινωνίας την σωτηρίαν.

Αυτό που καλείται ο πιστός να εξετάση (εάν πρόκειται πε­ρί μη γνωστού ιερέως), είναι εάν ούτος έχει κανονικήν χειροτονίαν και όχι εάν είναι αμαρτωλός. Διότι τα Μυστήρια δεν τα ε­πιτελεί ο ιερεύς, αλλά το Αγιον Πνεύμα δια του ιερέως. Δι’ αυ­τό και ο Θείος Χρυσόστομος περί αυτού λέγει· «Ου πάντας χει­ροτονεί (ο Θεός) αλλά δια πάντων ενεργεί». Δεν είναι ο έχων, δή­θεν, και μεταδίδων εξ ιδίων την θείαν Χάριν, αλλά το Πνεύμα το Αγιον δια του ιερέως.

«Μη είπης (λέγει ο Αγιος Αναστάσιος ο Σιναΐτης) αμαρ­τωλός εστιν ο προσφέρων, (ο ιερεύς) καταδικασμένος εστίν, α­νάξιός εστιν και ουκ επιφοιτά η χάρις του Παναγίου Πνεύματος. Μηδέν τοιούτο εννοήσης. Επίγνωθι σαυτόν, ότι σου πας υψη­λότερος, και παραχώρησον τω δικαίω κριτή την κρίσιν, έστω δε ο ιερεύς εις τα περί Θεού μη σφαλλόμενος δόγματα, των δε λοιπών ουκ ει συ δικαστής, ει άρα ουκ εξέστης εαυτού, αλλ’ επιγνώσκεις το οικείον μέτρον τε και αξίωμα». Δι’ αυτό μη λέγωμεν πλέον, ότι δεν είναι εν τάξει ο ιερεύς. Καθ’ ότι, εάν ημείς εί­μεθα ταπεινοί και αγαθοί δεν μας δυσκολεύει τον αγιασμόν η αμαρτωλότης του ιερέως, ως και, όταν ημείς πονηροί δεν μας σώζει η αγιότης του ιερέως. Διότι δεν νομίζομεν να υπήρξε αγιώτερος Αρχιερεύς από τον Κύριον. Και εν τούτοις, όταν ο Ιούδας (πονηρός ων) έλαβεν άρτον εκ των Παναγίων Αυτού χειρών, Σατανάς εισήλθεν εις αυτόν: «Και εμβάψας το ψωμίον τότε εισήλθεν εις εκείνον ο Σατανάς» (Ιωάν. ιγ’ 27). Ώστε, ως προείπομεν ανωτέρω, η αγιαστική, η σωτήριος χάρις, δεν ε­ξαρτάται εκ της καθαρότητος του προσφέροντος Κληρικού, αλλ’ εκ της καλής προαιρέσεως του λαμβάνοντος πιστού. «Δι’ αυτό παρακαλώ (προσθέτει ο Αγιος Αναστάσιος) μη κρίνε τινα, εξαιρέτως δε ιερέα Θεού. Αλλά μετά πίστεως πρόσελθε και μετανοίας εμπράκτου, και συνειδότος καθαρού τοις θείοις Μυστηρίοις και του αγιασμού επίτευξη πάντων· Επεί, καν Αγγε­λος Θεού εστιν ο προσφέρων την Αναίμακτον Θυσίαν, συ δε αναξίως προσέρχη ουδαμώς σε ο Αγγελος αμαρτημάτων καθαρίση. Και ότι το λεγόμενον αληθές, αυτός ο Ιούδας μαρτυρεί· Ούτος γαρ εξ αυτών των αχράντων χειρών του Δεσπότου τον Θείον άρτον δεξάμενος, επειδή αναξίως τούτον εδέξατο, ευθέως εισήλθεν εις αυτόν ο Σατανάς». Ώστε δεν υπάρχει ουδεμία δι­καιολογία.

Αλλ’ ίσως είπει τις· Διατί τόσος θόρυβος περί Κλήρου, και Ιερωσύνης; Διατί τόσον βάλλονται, τόσον υβρίζονται; Η απάντησις δια τους έχοντας απλότητα καρδίας είναι απλούστατη· Διότι δι’ αυτών ο Χριστός διώκει τον Σατανάν. Και ο Σατανάς, ωρυόμενος δι’ όλων του των δυνάμεων και δι’ όλων του των οργάνων, βάλλει εναντίον των. Καθ’ ότι ο Κλή­ρος είναι η Γέφυρα, δι’ ης ο άνθρωπος ανέρχεται εκ της γης εις Ουρανόν. Και ο Διάβολος γνωρίζων τούτο, βάλλει δι’ όλων του των πυρών, φροντίζων να κρημνίση αυτήν. Δι’ αυτό ο Κλήρος βάλλεται και εκ των έξω και εκ των έσω της Εκκλησίας. Σπα­νίως δε ευρίσκεται άνθρωπος υπερασπιζόμενος τον Κλήρον.