Είναι άραγε αυτοί που δηλώνουν ‘άθεοι’ όντως άθεοι; Είναι αθεΐα ή αντιχριστιανισμός;

Ο άνθρωπος της εποχής μας χαρακτηρίζεται ως ο πιο αντι­φατικός όλων των εποχών. Οι διαθέσεις του είναι τελείως α­ντιφατικές. Απαισιοδοξία και ελπίδα, απελπισία και προσ­δοκία συγκρούονται μέσα του, οδηγώντας τον σε μια αγ­χώδη αναζήτηση πορείας.
Ο σύγχρονος αντιφατικός άνθρωπος αγωνίζεται να αντικαταστήση την πίστη του προς τον Χριστό με την πίστη του στον άνθρωπο. Τοιουτο­τρόπως ο α-θεϊσμός του έλα­βε την μορφή του αντι-χριστιανισμού. Και τούτο γιατί αθεϊσμός σημαίνει το να πο­ρεύεται κανείς σ’ αυτή την ζωή χωρίς θεό, ά-θεος, μακριά από τον θεό. Αυτό, όμως, στην πραγματικότητα δεν συμβαίνει, γιατί ο άνθρωπος της εποχής μας είναι ασυνε­πής προς την αθεΐα, θα λέγα­με, ότι περισσότερο κλείνει προς την ειδωλολατρία, παρά . προς την αθεΐα.
Αναγνωρίζει το «θείο» ακό­μη κι όταν πιστεύει ότι αρνεί­ται τον θεό. Διαισθάνεται ό­τι μέσα του υπάρχει μια ανά­γκη του «θείου» που είναι α­νίκητη. Αυτό γίνεται φανερό από το ότι θεοποιεί την κοι­νωνία που ζει, θεοποιεί το κράτος, θεοποιεί την αφηρη­μένη δικαιοσύνη ή την επι­στήμη, θεοποιεί την κοινωνι­κή τάξη, θεοποιεί μια συγκε­κριμένη κοινωνική ή πολιτι­κή δομή. Και μέσα στην υπο­τιθέμενη αθεΐα του, κατα­σκευάζει έναν δικό του ή της ομάδος, στην οποία ανήκει, θεό.
Ο Νικόλαος Μπερντιάεφ γράφει χαρακτηριστικά: «Αυ­τό που πρέπει να γίνη είναι να διερευνηθούν οι λόγοι και τα κίνητρα που κείνται πίσω α­πό την βεβαίωση της αθεΐας». (Αλήθεια και Αποκάλυψη, Α­θήνα 1987, σελ. 153).
Και είναι γεγονός ότι, εάν διερευνηθούν οι λόγοι, θα κα­ταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι ο αθεϊσμός του σύγχρονου ανθρώπου είναι αντι-χριστιανισμός. Το όνομα του Ιησού αποτέλεσε και αποτελεί το με­γάλο σκάνδαλο για την αν­θρώπινη σκέψη. Η «θετική» γνώση του ανθρώπου της τρί­της χιλιετίας δεν είναι δυνα­τόν να κάμη προσιτή την αιώ­νια αλήθεια, ότι ο θεός έγινε άνθρωπος.
Στην Γ’, στην Δ’ στην ΣΤ’ και στην Ζ’ Οικουμενική Σύνοδο η Εκκλησία αγωνίσθηκε να διάσωση την αλήθεια της Σαρκώσεως του θεού Λόγου από την αλλοίωση της σε δια­νοητικό επίπεδο. Ο Χριστός των αιρέσεων ήταν ένα υπό­δειγμα ηθικού και τέλειου αν­θρώπου ή μια αφηρημένη έν­νοια ενός άσαρκου θεού.
Για τον λόγο αυτό ο Αγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός επι­μένει: «θεόν ενανθρωπήσαντα λέγομεν, ουκ άνθρωπον αποθεωθέντα» (Περί Πίστεως Ορθοδόξου, 3, 47).
Αυτόν τον θεό, τον θεό των Προφητών, των Αποστό­λων και των Πατέρων, τον φανερωθέντα «εν σαρκί», προσπαθεί ο άνθρωπος της ε­ποχής μας να αρνηθή και να επιβάλλη στην θέση του ένα «σύγχρονο θεό», αποθεοποιημένο και εξανθρωποιημένο. Στην ουσία, η στροφή αυτή εί­ναι ενάντια στο Μυστήριο της Θείας Οικονομίας και εν προεκτάσει ενάντια στην Εκ­κλησία.