Μ Η Ν Υ Μ Α

(Ἐν Ἀθήναις τῇ 4ῃ Ἰουνίου 2003)

Ἡ διεθνής κοινότητα ἔχει καθιερώσει νά ἑορτάζεται κάθε χρόνο ἡ 5η Ἰουνίου ὡς “Διεθνής Ἡμέρα τῆς Οἰκολογίας καί τοῦ Περιβάλλοντος” θεωρώντας τήν προστασία τῆς Φύσης ὡς ζήτημα ὕψιστης σημασίας γιά τήν Ἀνθρωπότητα καί ἀποσκοπώντας στήν εὐαισθητοποίηση καί ἐπιτακτική ἀνάγκη συνεργασίας ὅλων γιά τή σωτηρία τοῦ Πλανήτη.

Ἔχει καταστεῖ πλέον κοινός τόπος ὅτι ὁ ἄνθρωπος γιά νά συνεχίσει νά ζεῖ στή Γῆ ὀφείλει νά σεβαστεῖ τό δῶρο πού τοῦ προσέφερε ὁ Θεός δημιουργώντας τόν Κόσμο ἐκ τοῦ μηδενός καί θέτοντας στόν ἄνθρωπο πνευματικές ἀρχές, τρόπους ἀγωγῆς καί διαπαιδαγώγησης πού νά διέπονται ἀπό τήν ἐπίγνωση τῆς ἱερότητας τῆς Δημιουργίας.

Οἱ κατά καιρούς παγκόσμιες διασκέψεις γιά τό Περιβάλλον καταγράφουν τίς διάφορες μορφές τοῦ προβλήματος τῆς καταστροφῆς του. Τά ἀποθέματα πόσιμου νεροῦ ἐλαττώνονται δραματικά ἐνῶ μεγάλες ποσότητές του μολύνονται. Ἡ ἀλόγιστη ὑπερκατανάλωση ὀρυκτῶν καυσίμων παράγει μολυσμένους ρύπους πού καθιστοῦν τήν ἀναπνοή ἐπικίνδυνη. Τά δάση, οἱ πνεύμονες τῆς γῆς, καταστρέφονται καί τό φαινόμενο τοῦ θερμοκηπίου προκαλεῖ βίαια καιρικά φαινόμενα. Τά κάθε εἴδους ἀπόβλητα προκαλοῦν ἁλυσιδωτές ἀλλοιώσεις. Οἱ ἀλλεπάλληλοι πόλεμοι, σέ κάθε γωνιά τοῦ πλανήτη, ἐκτός ἀπό τήν καταστροφή τῆς ζωῆς καί τῆς φύσης στήν ἑκάστοτε συγκεκριμένη περιοχή, ἐξαπολύουν ἐφιαλτικές πηγές μόλυνσης πού ἐξακτινώνουν καταστροφικούς ρύπους σέ τεράστιες ἐκτάσεις.

Ἐνῶ καταγράφονται, λοιπόν, τά προβλήματα καί οἱ ἀπειλές ἀπό τή μόλυνση τοῦ περιβάλλοντος, δέν ἀντιμετωπίζεται ὅμως μέ εἰλικρίνεια καί σεμνότητα ἡ βασική τους αἰτία, πού εἶναι ἡ κατάχρηση τῆς προνομιακῆς θέσης τοῦ ἀνθρώπου μέσα στή Δημιουργία καί τῆς ἐντολῆς τοῦ Κτίστη νά κατακυριεύσει τῆς γῆς, μέ δύο λόγια ἡ ἄρνηση τόν Πλάστη.

Αὐτή ἡ ἔλλειψη σεβασμοῦ πρός τόν Δημιουργό ἐκδηλώνεται μέ τήν ἀπληστία, τόν ὑπερκαταναλωτισμό, τήν διαρκῶς αὐξανόμενη διάθεση ἀπόκτησης πλούτου, μέ οἱουσδήποτε ὅρους καί κάθε μέσον, ὁ ὁποῖος πάλι δημιουργεῖ προβλήματα διάθεσης ἤ ἀποθήκευσης καί ἔχει καυτηριασθεῖ ἤδη ἀπό τόν ἴδιο τόν Κύριο ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστό στήν Παραβολή τοῦ ἄφρονος πλουσίου.

Προκύπτει, ἑπομένως, τό αἴτημα τῆς παραδοχῆς τῆς κυριότητας τοῦ Δημιουργοῦ στή Φύση, δηλαδή ἡ ἀναφορά στόν ΘεόΠατέρα, τόν Κτίστη τοῦ κόσμου καί τοῦ ἀνθρώπου. Ἡ ἐσωτερική εἰρήνη, ἡ “ἄνωθεν εἰρήνη”, δηλαδή ὁ Χριστός, εἶναι ἐκείνη πού θά διασφαλίσει τήν εἰρήνη καί τήν ἀνακαίνιση τοῦ Κόσμου, ἐφ’ὅσον παγιωθεῖ στήν ψυχή μας, ἐφ’ὅσον ὁ ἄνθρωπος ἀνακαινισθεῖ ἐν Κυρίω.Τό οἰκολογικό πρόβλημα δέν λύεται μέ λόγους καί εὐχολόγια.

Ἡ Ἐκκλησία μέ βάση τήν Ἁγία Γραφή καί τήν Πατερική διδασκαλία προτείνει τήν ὀρθοπραξία ὡς μόνη ἀσφαλῆ διέξοδο καί θεραπεία. Ὁ χῶρος τῆς Ἐκκλησίας εἶναι τό μοναδικό σημεῖο ὅπου βιώνεται ἡ συμφιλίωση τοῦ ἀνθρώπου μέ τήν ὕλη, τόν φυσικό κόσμο. Ἡ διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας μας ἐμπεριέχει ὅλες τίς ἀρχές πού συνιστοῦν τόν σύγχρονο ὅρο “Οἰκολογία”. Ἡ ἀσκητικότητα, ἡ ἁπλότητα, τῆς ζωῆς, ἡ φιλανθρωπία εἶναι ἀρχές πού συμφιλιώνουν τόν ἄνθρωπο μέ τό περιβάλλον καί παρέχουν τίς προϋποθέσεις γιά τή συνέχιση τῆς δημιουργικῆς δραστηριότητάς του πάνω στόν πλανήτη μας.

Συνοψίζοντας, ὀφείλουμε νά ὑπογραμμίσουμε ὅτι, τό οἰκολογικό πρόβλημα εἶναι κατά κύριο λόγο πνευματικό καί ὅτι ἐναπόκειται στόν καθένα ἀπό ἐμᾶς νά κατακτήσει τήν πνευματική ἐλευθερία του περιορίζοντας τίς ὑλικές του ἀνάγκες, διασώζοντας ταυτόχρονα τή Δημιουργία. Εἶναι περισσότερο ἀπό κάθε ἄλλη φορά ἔντονο τό αἴτημα νά ἐπαναφέρουμε χωρίς ὅρους τόν Θεό στή ζωή μας, γιά νά παραδώσουμε στά παιδιά μας τόν κόσμο ὅπως μᾶς τόν χάρισε ὁ Δημιουργός.

Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Συνόδου